του Δημήτρη Βαλασίδη.
Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει σχεδόν καθημερινά, ότι δεν θα ψηφίσει το κόμμα του την συμφωνία των Πρεσπών. Ως εδώ καλά. Όμως δεν μας λέει αν θα την ακυρώσει, όταν έρθει στην εξουσία. Αντίθετα επιμένει, ότι δεν θα μπορέσει να την καταργήσει, γιατί θα αποτελεί διεθνή συνθήκη. Μια ακόμη εξαπάτηση του Ελληνικού λαού μέσα στις τόσες άλλες.
Η ιστορία τον διαψεύδει με πανηγυρικό τρόπο. Είναι δυνατό να ακυρώνονται συμφωνίες έστω κι αν με τόση επισημότητα υπογράφονται; Από τις σελίδες της αντλούμε πολλά στοιχεία ενθαρρυντικά και διαφωτιστικά για την περίπτωσή μας. Θα αναφέρουμε μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Η συνθήκη των Σεβρών υπογράφεται μεταξύ των νικητών τού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της[v1] κυβέρνησης της Τουρκίας στις 10 Αυγούστου 1920. Προέβλεπε την αφαίρεση τμημάτων της Τουρκίας, Συρίας, Λιβάνου, Παλαιστίνης και Ιράκ και την μετατροπή τους σε αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Η Ελλάδα κατοχύρωνε επίσημα την Δυτική Θράκη και αποκτούσε την Ανατολική. Έπαιρνε τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο και παγίωνε την παρουσία της στην περιοχή της Σμύρνης και στην ενδοχώρα της. Φαινόταν μάλιστα ότι εξασφάλιζε τα Δωδεκάνησα πλην της νήσου Ρόδου. Με την Μικρασιατική Καταστροφή τέθηκε τέρμα στην Συνθήκη των Σεβρών, η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1924 η Ελλάδα υπό την εποπτεία της ΚτΕ υποχρεώθηκε να υπογράψει με τη Βουλγαρία συμφωνία για τις μειονότητες. Με την συμφωνία αυτή, γνωστή ως Πρωτόκολλο «Πολίτη-Καλφώφ» αναγνωριζόταν ως «βουλγαρική μειονότητα» οι Σλαβόφωνοι-δίγλωσσοι Έλληνες της Μακεδονίας μας. Με το φοβερό αυτό ατόπημα διαστρεβλωνόταν η ιστορία και η εθνικότητα των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι είχαν αγωνισθεί κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και θυσιάστηκαν πολεμώντας κατά των κομιτατζήδων. Όταν το πρωτόκολλο συζητήθηκε στην βουλή των Ελλήνων, απορρίφθηκε ως αντεθνικό και η Ελλάδα αποδεσμεύθηκε από τις υποχρεώσεις της, όπως η λειτουργία βουλγαρικών σχολείων στις ακριτικές αυτές περιοχές.
Στις 29 Ιουλίου 1919 υπεγράφη συμφωνία μεταξύ του πρωθυπουργού της Ελλάδος Ελευθερίου Βενιζέλου και του υπουργού Εξωτερικών της Ιταλίας Τιττόνι, με την οποία η Ελλάδα θα προσαρτούσε την Βόρειο Ήπειρο και η Ιταλία την Αυλώνα με το λιμάνι της. Ένα χρόνο αργότερα, στις 27 Ιουλίου 1920, η νέα κυβέρνηση της Ιταλίας κατήγγειλε την συμφωνία Βενιζέλου-Τιττόνι, επειδή προσέκρουε στα εθνικά της συμφέροντα.
Το «Σύμφωνο του Μονάχου» υπογράφεται στην Γερμανία στις 30 Σεπτεμβρίου 1938. Σύμφωνα με αυτό αποσπούσαν μια περιοχή της Τσεχοσλοβακίας, την Σουδητία, και την παραχωρούσαν στην Γερμανία. Στην συνδιάσκεψη συμμετείχαν οι πρωθυπουργοί Βρετανίας Τσάμπερλεν καί Γαλλίας Νταλαντιέ και Χίτλερ και Μουσολίνι. Αποκλείστηκε η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση, στην οποία άνηκε η Σουδητία. Με το Σύμφωνο αυτό η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, μετά από προτροπή των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τίς απαιτήσεις της Γερμανίας. Από την Τσεχοσλοβακία αφαιρέθηκε μία εδαφική έκταση 41.098 τετραγωνικών χιλιομέτρων με 5 εκατομμύρια κατοίκους. Στους Γερμανούς περιήλθαν βιομηχανικές περιοχές με σημαντικά εργοστάσια, μεθοριακά οχυρά και σημαντική ποσότητα οπλισμού. Έτσι, η Τσεχοσλοβακία ήταν αφοπλισμένη και ανίσχυρη στους επιδρομείς, που περίμεναν την ευκαιρία, για να την υποδουλώσουν οριστικά. Ασφαλώς η συμφωνία ήταν κατάπτυστη. Η ενδοτική πολιτική της κυβέρνησης της Τσεχοσλοβακίας απέτρεψε την προσπάθεια επέμβασης της ΕΣΣΔ . Η συμφωνία δεν ίσχυσε επί μακρόν, γιατί ξέσπασε ο Β´ Παγκόσμιος πόλεμος. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1940 ο Τσώρτσιλ σε μήνυμά του προς τον τσεχοσλοβακικό λαό, ανακοίνωσε την ακύρωση του «Συμφώνου του Μονάχου».
Από τα παραπάνω ιστορικά ντοκουμέντα προκύπτει, ότι αν οι συνθήκες είναι επιζήμιες για το Έθνος μπορούν να καταργηθούν. Αρκεί να υπάρχουν γενναίοι πολιτικοί στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση και ψυχωμένος λαός. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν στα κοινοβουλευτικά κόμματα τέτοιοι πολιτικοί και οι πολίτες δεν είναι ακόμη επαρκώς ενεργοποιημένοι. Όμως, αν εντατικοποιήσουμε τους αγώνες μας και παράλληλα επιλέξουμε στις εκλογές πραγματικά πατριωτικά κόμματα, όπως ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, μπορούμε να ανατρέψουμε κάθε προδοτική συμφωνία.
Ας μην μας πτοήσει η γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα και οι στυγνοί εκβιασμοί προς ενήλικες και μαθητές του πολιτικού καθεστώτος.
Επιβάλλεται ιερή εθνική αντίσταση μέχρι την τελική νίκη.
(*) Ο Δημήτρης Βαλασίδης είναι: Αξιωματικός εα-Οικονομολόγος-Συγγραφέας, απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και κάτοχος μεταπτυχιακού στην Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ). Γεν. γραμματέας του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει σχεδόν καθημερινά, ότι δεν θα ψηφίσει το κόμμα του την συμφωνία των Πρεσπών. Ως εδώ καλά. Όμως δεν μας λέει αν θα την ακυρώσει, όταν έρθει στην εξουσία. Αντίθετα επιμένει, ότι δεν θα μπορέσει να την καταργήσει, γιατί θα αποτελεί διεθνή συνθήκη. Μια ακόμη εξαπάτηση του Ελληνικού λαού μέσα στις τόσες άλλες.
Η ιστορία τον διαψεύδει με πανηγυρικό τρόπο. Είναι δυνατό να ακυρώνονται συμφωνίες έστω κι αν με τόση επισημότητα υπογράφονται; Από τις σελίδες της αντλούμε πολλά στοιχεία ενθαρρυντικά και διαφωτιστικά για την περίπτωσή μας. Θα αναφέρουμε μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Η συνθήκη των Σεβρών υπογράφεται μεταξύ των νικητών τού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της[v1] κυβέρνησης της Τουρκίας στις 10 Αυγούστου 1920. Προέβλεπε την αφαίρεση τμημάτων της Τουρκίας, Συρίας, Λιβάνου, Παλαιστίνης και Ιράκ και την μετατροπή τους σε αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Η Ελλάδα κατοχύρωνε επίσημα την Δυτική Θράκη και αποκτούσε την Ανατολική. Έπαιρνε τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο και παγίωνε την παρουσία της στην περιοχή της Σμύρνης και στην ενδοχώρα της. Φαινόταν μάλιστα ότι εξασφάλιζε τα Δωδεκάνησα πλην της νήσου Ρόδου. Με την Μικρασιατική Καταστροφή τέθηκε τέρμα στην Συνθήκη των Σεβρών, η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1924 η Ελλάδα υπό την εποπτεία της ΚτΕ υποχρεώθηκε να υπογράψει με τη Βουλγαρία συμφωνία για τις μειονότητες. Με την συμφωνία αυτή, γνωστή ως Πρωτόκολλο «Πολίτη-Καλφώφ» αναγνωριζόταν ως «βουλγαρική μειονότητα» οι Σλαβόφωνοι-δίγλωσσοι Έλληνες της Μακεδονίας μας. Με το φοβερό αυτό ατόπημα διαστρεβλωνόταν η ιστορία και η εθνικότητα των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι είχαν αγωνισθεί κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και θυσιάστηκαν πολεμώντας κατά των κομιτατζήδων. Όταν το πρωτόκολλο συζητήθηκε στην βουλή των Ελλήνων, απορρίφθηκε ως αντεθνικό και η Ελλάδα αποδεσμεύθηκε από τις υποχρεώσεις της, όπως η λειτουργία βουλγαρικών σχολείων στις ακριτικές αυτές περιοχές.
Στις 29 Ιουλίου 1919 υπεγράφη συμφωνία μεταξύ του πρωθυπουργού της Ελλάδος Ελευθερίου Βενιζέλου και του υπουργού Εξωτερικών της Ιταλίας Τιττόνι, με την οποία η Ελλάδα θα προσαρτούσε την Βόρειο Ήπειρο και η Ιταλία την Αυλώνα με το λιμάνι της. Ένα χρόνο αργότερα, στις 27 Ιουλίου 1920, η νέα κυβέρνηση της Ιταλίας κατήγγειλε την συμφωνία Βενιζέλου-Τιττόνι, επειδή προσέκρουε στα εθνικά της συμφέροντα.
Το «Σύμφωνο του Μονάχου» υπογράφεται στην Γερμανία στις 30 Σεπτεμβρίου 1938. Σύμφωνα με αυτό αποσπούσαν μια περιοχή της Τσεχοσλοβακίας, την Σουδητία, και την παραχωρούσαν στην Γερμανία. Στην συνδιάσκεψη συμμετείχαν οι πρωθυπουργοί Βρετανίας Τσάμπερλεν καί Γαλλίας Νταλαντιέ και Χίτλερ και Μουσολίνι. Αποκλείστηκε η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση, στην οποία άνηκε η Σουδητία. Με το Σύμφωνο αυτό η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, μετά από προτροπή των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τίς απαιτήσεις της Γερμανίας. Από την Τσεχοσλοβακία αφαιρέθηκε μία εδαφική έκταση 41.098 τετραγωνικών χιλιομέτρων με 5 εκατομμύρια κατοίκους. Στους Γερμανούς περιήλθαν βιομηχανικές περιοχές με σημαντικά εργοστάσια, μεθοριακά οχυρά και σημαντική ποσότητα οπλισμού. Έτσι, η Τσεχοσλοβακία ήταν αφοπλισμένη και ανίσχυρη στους επιδρομείς, που περίμεναν την ευκαιρία, για να την υποδουλώσουν οριστικά. Ασφαλώς η συμφωνία ήταν κατάπτυστη. Η ενδοτική πολιτική της κυβέρνησης της Τσεχοσλοβακίας απέτρεψε την προσπάθεια επέμβασης της ΕΣΣΔ . Η συμφωνία δεν ίσχυσε επί μακρόν, γιατί ξέσπασε ο Β´ Παγκόσμιος πόλεμος. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1940 ο Τσώρτσιλ σε μήνυμά του προς τον τσεχοσλοβακικό λαό, ανακοίνωσε την ακύρωση του «Συμφώνου του Μονάχου».
Από τα παραπάνω ιστορικά ντοκουμέντα προκύπτει, ότι αν οι συνθήκες είναι επιζήμιες για το Έθνος μπορούν να καταργηθούν. Αρκεί να υπάρχουν γενναίοι πολιτικοί στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση και ψυχωμένος λαός. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν στα κοινοβουλευτικά κόμματα τέτοιοι πολιτικοί και οι πολίτες δεν είναι ακόμη επαρκώς ενεργοποιημένοι. Όμως, αν εντατικοποιήσουμε τους αγώνες μας και παράλληλα επιλέξουμε στις εκλογές πραγματικά πατριωτικά κόμματα, όπως ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, μπορούμε να ανατρέψουμε κάθε προδοτική συμφωνία.
Ας μην μας πτοήσει η γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα και οι στυγνοί εκβιασμοί προς ενήλικες και μαθητές του πολιτικού καθεστώτος.
Επιβάλλεται ιερή εθνική αντίσταση μέχρι την τελική νίκη.
(*) Ο Δημήτρης Βαλασίδης είναι: Αξιωματικός εα-Οικονομολόγος-Συγγραφέας, απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και κάτοχος μεταπτυχιακού στην Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ). Γεν. γραμματέας του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
RSS Feed
