του Γεώργιου Δουδούμη, Οικονομολόγου 
​
Όταν την άνοιξη του 2011 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου είχε καταφέρει να θεωρείται η πιο αποτυχημένη μεταπολεμική ελληνική κυβέρνηση, δεν ήταν καθόλου εύκολο να φανταστεί κάποιος ότι θα μπορούσε άλλη κυβέρνηση να την ξεπεράσει σε αθλιότητα, τουλάχιστον τόσο σύντομα. Και όμως, το ζούμε σήμερα.
Δεν θα αναφερθούμε εκτενώς στη συλλογική αντιαισθητική παρουσία μελών της κυβέρνησης κατά την (μη) ορκωμοσία της, στο Κοινοβούλιο και σε διάφορες επίσημες εκδηλώσεις, όπου οι μπακαλοειδείς εμφανίσεις ξεπερνούν κάθε προηγούμενο ρεκόρ κοινωνικής ξεφτίλας, και με πολιτικό λόγο εφάμιλλο της εμφάνισής τους. Ούτε χρειάζεται να μείνει κάποιος στις θλιβερές εικόνες του πρωθυπουργού μας, ο οποίος χωρίς γραβάτα στην άκρη της φωτογραφίας με τους ομολόγους του της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνει να έχει εξελιχθεί στο ψευτοπαλικαράκι της παρέας, που απειλεί τον κάθε ενοχλητικό συνομιλητή, και όταν τα βρίσκει σκούρα κάνει στροφή 180 μοιρών και υπερθεματίζει για το αντίθετο από αυτό που υποστήριζε προηγουμένως. Πώς να ξεχάσουμε ότι θα έσκιζε τα μνημόνια, ότι θα πρωτοτυπούσε ως Έλληνας πρωθυπουργός κάνοντας αυτά που υποσχόταν προεκλογικά και άλλες συναφείς κορώνες; Πώς να ξεχάσουμε το ρηχό μειδίαμά του όταν μιλούσε για απάνεμα λιμάνια στη Μόσχα;
Μπορεί σήμερα ο πρωθυπουργός να κοιτάξει στα μάτια τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον βιοτέχνη, τον ασθενή, τον Έλληνα νέο μετανάστη και να μην αισθανθεί ένοχα; Δεν ντρέπεται η κυβέρνηση να ανακοινώνει μείωση της ανεργίας, αφού δεν δημιουργούνται καθόλου νέες θέσεις εργασίας αλλά, τουναντίον, συνεχίζουν να κλείνουν επιχειρήσεις;
Το πώς το «όχι» του δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε μεγαλοπρεπές «ναι» δεν το κατάλαβαν ούτε οι επί χρόνια συνοδοιπόροι του διαρκώς χαμογελαστού (γιατί άραγε;) πρωθυπουργού, οι οποίοι βρίσκονται τώρα εκτός κυβερνητικού σκάφους – συμπεριλαμβανομένης της δικηγόρου του, δική του επιλογή και για τη θέση της Προέδρου της Βουλής.

Αυτό που επίσης δεν καταλαβαίνει ο κόσμος είναι η άλλη του επιλογή, να χρίσει υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κάποιον που δεν διακρίνεται ούτε για την πνευματική του καλλιέργεια, ούτε για τον πλούτο των γνώσεών του, ούτε για την άκρα αγάπη του για τα εθνικά και τα θεία.

Ο κόσμος απορεί, γιατί μέλος της ελληνικής κυβέρνησης σπεύδει προκλητικά να δηλώσει με σαφήνεια υποστηρικτής τουρκικών θέσεων προσβάλλοντας τους νεκρούς και τους λοιπούς δεινοπαθήσαντες του Ποντιακού Ελληνισμού;
Ο κόσμος απορεί, γιατί επιλέχθηκαν για την Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής δύο μουσουλμάνοι βουλευτές που δηλώνουν ότι αισθάνονται Τούρκοι;
Ο κόσμος απορεί, γιατί κάποια «ξεχασμένα» αδήλωτα εκατομμύρια δεν έχουν καμία συνέπεια για κάποιους;
Ο κόσμος απορεί, γιατί κάποιος εργολάβος συνεχίζει να δρα ως εργολάβος και ως μέλος της κυβέρνησης χωρίς καμία συνέπεια και χωρίς να εκπέμπει έστω κάποιο δείγμα ντροπής; Με τι προσόντα τοποθετήθηκε ο κ. Φλαμπουράρης αρμόδιος υπουργός «για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου»;

Ο κόσμος αναρωτιέται, γιατί κάποια κυρία πήρε εν μέσω καθεστώτος ελέγχου κεφαλαίων ολόκληρο το όχι αμελητέο εφάπαξ της και επιβραβεύθηκε στη συνέχεια με κυβερνητική θέση χωρίς να είναι και το πρώτο μυαλό στη χώρα;

Ο κόσμος απορεί, γιατί ο πρώην υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων που ξεσήκωσε το πανελλήνιο με τις «πρωτοτυπίες» του έπρεπε να γίνει και υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού; Ένας «μπαλτάς» σε υπουργείο Πολιτισμού δεν είναι ό,τι καλύτερο. 
Ο κόσμος απορεί, γιατί ο υπουργός άμυνας που διαφημίζει εθνικοφροσύνη ανέχεται να συνυπάρχει με αντεθνικώς δρώντες στην κυβέρνηση; Μήπως γλυκάθηκε στην καρέκλα; Εξουσία για την εξουσία δεν του πρέπει. Αν δεν διαφωνήσει τώρα που αλλοιώνεται μεθοδευμένα και εκβιαστικά από τους «εταίρους μας» (μεταξύ άλλων) η σύνθεση του ελληνικού πληθυσμού, πότε σκέπτεται να διαφοροποιηθεί; 
Ο αρχικά λαλίστατος κ. Μουζάλας, αρμόδιος για θέματα Μεταναστευτικής Πολιτικής, γιατί δεν ενημερώνει τον ελληνικό λαό για τα σχέδια της κυβέρνησης για να αντιμετωπίσει την κρίση λόγω της συνεχούς μαζικής εισβολής μουσουλμάνων στην Ελλάδα, μετά τα συρματοπλέγματα που στήνουν οι μέχρι πρόσφατα χώρες διέλευσης και προορισμού προσφύγων και μεταναστών και μετά το συντονισμένο πολλαπλό έγκλημα στο Παρίσι; Μήπως κάποιοι μεθοδεύουν δημιουργία ισχυρής πολυεθνικής μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα;
Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να φύγει το ταχύτερο δυνατόν διότι εκτός από παντελώς άθλια είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο: http://www.pontos-news.gr/

του Γεώργιου Δουδούμη, Οικονομολόγου - Γεν. Γραμματέα Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας
​
Πότε άραγε ήταν η τελευταία φορά που σε καιρό ειρήνης στην Ελλάδα ανησυχούσαν τόσο πολύ τόσοι πολλοί; Και να σκεφθεί κανείς, ότι δεν έχει περάσει ούτε καν ένας μήνας από τις τελευταίες εκλογές. Λογικά αυτοί που έδωσαν την ψήφο τους σε αυτούς που κέρδισαν τις εκλογές και κυβερνούν σήμερα θα έπρεπε να ήταν λιγότερο απογοητευμένοι και η ατμόσφαιρα στην κοινωνία κάπως πιο καθησυχαστική.

 Όμως από όλες τις πλευρές φυσούν άναρχοι άνεμοι που φέρνουν μαζί τους φόβο και ανατριχίλα γιατί συνοδεύονται από τη γνώριμη, θυμωμένη, βαριά βοή που δηλώνει ότι ο καταστροφικός σεισμός βρίσκεται ήδη εδώ.

Τα παιδιά χωρίς δασκάλους, οι γέροι χωρίς γιατρούς, η νεολαία χωρίς δουλειά, οι Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς τα αναγκαία για την εθνική άμυνα, οι αγρότες έτοιμοι να κατέβουν στους δρόμους, ο παραγωγικός ιστός στο αμήν, οι συντάξεις κάθε μήνα πιο ισχνές, τα κρατικά ταμεία άδεια, η χώρα χωρίς σύνορα και χωρίς ηγέτες...

Η Ελλάδα είναι σήμερα βουτηγμένη στη μαυρίλα και στα κόκκινα δάνεια. Μετά τι; Κάποιοι σήμερα δεν έχουν να φάνε. Αύριο θα είναι περισσότεροι, και εκτός από φαΐ δεν θα έχουν ηλεκτρικό και ζεστό νερό στα σπίτια τους. Μεθαύριο δεν θα έχουν ούτε τα σπίτια τους. Μετά τι; Κάποιοι σήμερα τα βγάζουν πέρα με μια μικρή σύνταξη, άλλοι ξεπουλώντας και το τελευταίο κάδρο και κάθε μικροέπιπλο του σπιτιού. Αύριο η σύνταξη δεν θα επαρκεί για την επιβίωση, και τα μικροέπιπλα θα έχουν τελειώσει όπως τελείωσαν από καιρό τα πιο ακριβά είδη. Μετά τι;

Οι Έλληνες επιστήμονες μεταναστεύουν αλλά το δημογραφικό ισοζύγιο εμφανίζει πλεόνασμα εξαιτίας των εισβολών των προσφύγων από τη Συρία και των ορδών των μεταναστών από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές, την Αφρική κ.ο.κ.
Μετά τι;

Πού και πού οι κυβερνώντες πετούν και κανένα πολιτικό πτώμα στον Κορυδαλλό ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του κοσμάκη και συνεχίζουν απτόητοι το ξεπούλημα της χώρας χρεώνοντας ακόμη περισσότερο τις επόμενες γενιές. Σταθερά συνεχίζουν να μας εξουσιάζουν ακόμα οι φαύλοι, οι διαπλεκόμενοι, οι ανίκανοι. Οι εργολάβοι συνεχίζουν να είναι πρώτοι στο ξεκοκάλισμα του κάθε ΕΣΠΑ. Μεγάλα έργα, δρόμους, τούνελ, γεφύρια προωθεί μετά μανίας και αυτή η κυβέρνηση. Για παραγωγικές επενδύσεις δεν έχουν ακούσει.

Ποιος νοιάζεται; Η νέα κυβέρνηση στελεχώθηκε ως συνήθως από τα περιορισμένων δυνατοτήτων κομματικά στελέχη που θυμίζουν δυστυχώς φιγούρες του Σουρή, οι οποίες το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να συμπεριφέρονται ξεδιάντροπα και ληστρικά. Αν μιλήσουμε και για τα θρησκευτικά, για τα βιβλία ελληνικής ιστορίας, για την ελληνική γλώσσα, για τις εθνικές γιορτές, θα διαπιστώσουμε τη συνέπεια του νεαρού πρωθυπουργού να τοποθετεί στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων ό,τι πιο οπισθοδρομικό, αμόρφωτο, άθεο και μη πατριωτικό έχει περάσει από αυτό το υπουργείο μέχρι σήμερα. Ούτε γενοκτονίες αναγνωρίζουν, ούτε ιερά και όσια δείχνουν να έχουν. Για τους «νονούς» της αντιπολίτευσης ας μην πούμε λέξη, δεν αξίζει.

Και γύρω μας το καζάνι της Μεσογείου βράζει. Σαν γύπες περιμένουν ακόμη και οι Σκοπιανοί, να επωφεληθούν από την κατάντια μας. Οι γείτονες, «φίλοι» και «σύμμαχοι» περιμένουν σαν αρπακτικά να ορμήσουν στο ψοφίμι. Η Ελλάδα της παρακμής αναπνέει με δυσκολία ελπίζοντας σε «προφητείες» που κυκλοφορούν δωρεάν για κάθε πικραμένο.

Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και οι τελευταίες μέρες του Βυζαντίου. Εν αναμονή του πεπρωμένου, και η βοή δυναμώνει. Η καταστροφή είναι σίγουρη, άσχετα αν δεν γνωρίζουμε πώς θα έρθει, αν έρθει από σπαθιά και τσεκούρια τζιχαντιστών, από βόμβες της φίλης και γείτονος, από τη «γενναιόδωρη αλληλεγγύη» της Εσπερίας, στην αγκαλιά της οποίας σπεύσαμε να πέσουμε ως ραγιάδες ευρωλιγούρηδες, ή από συνδυασμό των εν λόγω «ευλογιών» που καραδοκούν έξω από την πόρτα μας.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από: www.pontos-news.gr/

Ασχολούμενοι και πάλι με εσωτερικούς προεκλογικούς καβγάδες, δεν δώσαμε επαρκή προσοχή στις κινήσεις της διεθνούς διπλωματίας που αφορούν τα Βαλκάνια – και πιο συγκεκριμένα τα δυτικά Βαλκάνια, που εξελίσσονται σε μήλον της έριδος μεταξύ δυο συμμάχων οι οποίοι εμπιστεύονται όλο και λιγότερο ο ένας τον άλλον.

Το πρώτο μεταπολεμικό δείγμα της επιθετικής γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για το χώρο που κάλυπτε η τέως πολυφωνική Γιουγκοσλαβία, με έντονη τη γεύση ρεβανσισμού, υπήρξε η πρωτοβουλία της που υποστηρίχθηκε από την Αυστρία και το Βατικανό, να ξεκινήσει ουσιαστικά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συνεννόηση με τον «μεγάλο αδελφό». Στη συνέχεια η Γερμανία έδειχνε να έχει αρκεστεί στην επιρροή που ασκεί στο δίδυμο Σλοβενίας-Κροατίας. Τα δυτικά Βαλκάνια (τέως Γιουγκοσλαβία + Αλβανία), με εξαίρεση το εν λόγω δίδυμο, μπορούν από γεωστρατηγική άποψη να χαρακτηριστούν σήμερα ως «Terra americana» με δεδομένη την εμβληματική αμερικανική βάση Bondsteel στο Κόσσοβο, ευρισκόμενη πολύ κοντά στη νατοϊκή και αμερικανοελεγχόμενη Αλβανία και στις επίσης νατοϊκές Βουλγαρία και Ρουμανία, τις οποίες έσπευσαν οι ΗΠΑ να εντάξουν στο ΝΑΤΟ το 2004, τρία χρόνια πριν αυτές ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η γερμανική οικονομική ευρωστία δημιούργησε φιλοδοξίες που δεν έκρυψαν οι Γερμανοί ηγέτες, διεκδικούντες πολιτική φωνή για τη χώρα τους παγκοσμίως εφάμιλλη της οικονομικής της ισχύος.

Η γερμανική άποψη, ότι η Γερμανία θα έπρεπε να διευρύνει την πεντάδα των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν βρήκε ευήκοα ώτα και η γερμανική διπλωματία αναμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να ξαναθέσει το θέμα.

Μετά την επιθετική εμπλοκή της Γερμανίας που έριξε λάδι στη φωτιά όσον αφορά την ουκρανική κρίση, η Γερμανία προχώρησε σε επιθετική εμπλοκή και στην κρίση της Συρίας με παροχή όπλων στους Κούρδους, με επίσημη γερμανική αιτιολογία ότι «θίγονται η ασφάλεια και συμφέροντα της Γερμανίας». Απορία ψάλτου βηξ.

Πέρυσι το καλοκαίρι, με την πενταετούς προοπτικής (2014-2018) «Διαδικασία του Βερολίνου», η Γερμανία έκανε μια σημαντική επεκτατική κίνηση στη βαλκανική σκακιέρα, η οποία ερμηνεύεται ως προσπάθεια η terra americana να μετατραπεί σε terra germanica με ευρωπαϊκό μανδύα, δεδομένου ότι η γαλλική συμμετοχή καλύπτει σταθερά το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», ενώ η ιταλική συμμετοχή αντικαθιστά τον αρχικό ρόλο του Βατικανού. Το επίσημο σκεπτικό είναι να προετοιμαστούν οι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρες των δυτικών Βαλκανίων για την μελλοντική ένταξή τους σε αυτήν. Η «Διαδικασία του Βερολίνου» προβλέπει ετήσιες συναντήσεις κορυφής (η πρώτη έγινε στο Βερολίνο τον Αύγουστο του 2014) σε τρία επίπεδα (πρωθυπουργών, υπουργών Εξωτερικών και υπουργών Οικονομίας) και με συμμετοχή της Γερμανίας

• των υποψήφιων χωρών (Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, πΓΔΜ, Σερβία),
• των χωρών που ανέλαβαν να είναι οικοδεσπότες στις εν λόγω συναντήσεις (Αυστρία, Γαλλία, Ιταλία),
• της Κροατίας και της Σλοβενίας που υποστηρίζουν τη «Διαδικασία», και επίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το κύριο θέμα της φετινής συνάντησης στη Βιέννη (27 Αυγούστου 2015) αφορούσε τις «υποδομές και συνδετικότητα», την «περιφερειακή συνεργασία», τη «νεολαία» και την «πρόκληση των προσφύγων».

Είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη γερμανική πρωτοβουλία αποσκοπεί στην υποβάθμιση του αμερικανικού ρόλου στα εδάφη που είναι υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, οι παρεμβολές τέτοιων ετήσιων Συνόδων βάλλουν ευθέως και κατά της θεσμοθετημένης ενδοβαλκανικής συνεργασίας στο πλαίσιο της Διαδικασίας Συνεργασίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SEECP - South East Europe Cooperation Process), η οποία καθιερώθηκε μετά τη Βαλκανική Σύνοδο Κορυφής στην Κρήτη (1997).

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ανιχνευθούν εγκαίρως οι επεκτατικές προθέσεις της Γερμανίας, η οποία υποστηρίζει πρόσφατα και τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, στον οποίο δεν προβλέπεται να θέλει να παίξει τον τελευταίο ρόλο.

Τα ερωτηματικά για την ταυτότητα αλλά και την πορεία της σημερινής Ευρώπης πληθαίνουν, και αντίστοιχα αυξάνονται οι φόβοι ότι η ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν θα είναι αθόρυβη.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από: http://www.pontos-news.gr/

του Γεώργιου Δουδούμη, Οικονομολόγου - Γεν. Γραμματέα Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας

 του Γεώργιου Δουδούμη, Οικονομολόγου - Γεν. Γραμματέα Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας

Μπήκαμε στην πιο καθοριστική για το μέλλον της Ελλάδος περίοδο έχοντας ομολογουμένως, διά στόματος του Έλληνα πρωθυπουργού, «συνθηκολογήσει», και βαδίζουμε προς επικύρωση των μέχρι σήμερα άτυπα συμφωνηθέντων. Γιατί;

Ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε ως χώρα; Ναι.
Αφήνει περιθώρια η προς υπογραφή συμφωνία να πάμε εκεί που εμείς θέλουμε; Όχι.

Δυστυχώς για το όχι υπάρχει βεβαιότητα, όση βεβαιότητα μπορεί να έχει κάποιος για το μέλλον. Αυτό το νόημα είχε και το «όχι» που έλαβε 61,3% στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Ότι, δηλαδή, τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιλεγεί και τα οποία εκτιμάται ότι θα καθορίσουν αρνητικά και για πολλά χρόνια το μέλλον της χώρας δεν είναι ικανά να επιτρέψουν ανάκαμψη της οικονομίας – αντιθέτως μάλιστα, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας ότι πρόκειται να μας βυθίσουν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περαιτέρω φτωχοποίηση των Ελλήνων, την αύξηση της ανεργίας, την αύξηση της μετανάστευσης του ανθού του ελληνικού πληθυσμού, τη μείωση της αμυντικής ισχύος της Ελλάδας, με περαιτέρω άμεση συνέπεια τη μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική εξάρτηση από αυτούς που αποφασίζουν σήμερα για εμάς ενάντια στη δική μας γνώμη και στα δικά μας συμφέροντα.

Στο τι φταίει, έχει πολλές φορές τεθεί ως λύση το δίλημμα: ευρώ ή δραχμή; Η ερώτηση είναι διπλά λανθασμένη διότι

1. Δεν υφίσταται μόνο η δραχμή, όπως τη γνωρίσαμε, ως εναλλακτική λύση. Ως εναλλακτική πρόταση στο ευρώ, έστω θεωρητικά ως λύση ανάγκης, πρέπει να τεθεί ένα «εθνικό νόμισμα». Σημασία για το εθνικό νόμισμα x που μπορεί να επιλεγεί, ασχέτως ονόματος, θα είναι η ισοτιμία του προς τα ισχυρά νομίσματα συμπεριλαμβανομένου του ευρώ. Μπορεί δηλαδή η ισοτιμία του νέου εθνικού νομίσματος να είναι 250 x για 1 ευρώ, 100 x για 1 ευρώ, 1 x για 1 ευρώ, 0,5 x για 1 ευρώ κ.ο.κ. Συνεπώς, σημασία έχει πόσο ισχυρό θα είναι το νέο εθνικό νόμισμα που θα έχει επιλεγεί, και δεν είναι δεδομένο ότι σε περίπτωση εξόδου (προαιρετικής ή υποχρεωτικής) της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα γυρίσουμε υποχρεωτικά στη δραχμή της ισοτιμίας 1 ευρώ = 340,75 δραχμές.
2. Το νόμισμα είναι ένα εργαλείο στην εργαλειοθήκη μιας οικονομίας, σημαντικό μεν, αλλά ένα εργαλείο και τίποτε περισσότερο. Δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Στόχος της κάθε οικονομίας είναι η ανάπτυξη, η οποία επιτυγχάνεται με την αύξηση του πλούτου μέσω της αύξησης της παραγωγής και των εξαγωγών, της προσφοράς υπηρεσιών (τουρισμός, ναυτιλία κ.ά.), επενδύσεων που εξασφαλίζουν κεφάλαια, σύγχρονη τεχνολογία, καλοπληρωμένη απασχόληση στο εργατικό δυναμικό της χώρας (διευρύνοντας τη φορολογική βάση για το κράτος) κ.ο.κ. Η νομισματική πολιτική, με κύριο εργαλείο το νόμισμα, είναι ένα τμήμα μόνο των οικονομικών πολιτικών που πρέπει να εφαρμόζει σωστά μια κυβέρνηση προκειμένου να πετύχει τους οικονομικούς της στόχους, που θα εξασφαλίζουν ευημερία στον πληθυσμό της χώρας.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται δυστυχώς σε μια κατάσταση πολλαπλού θεσμικού εγκλωβισμού:

• Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία έχουμε εκχωρήσει εθνική κυριαρχία δεδομένου ότι αποφάσεις που αφορούν πολλούς τομείς διοίκησης της χώρας λαμβάνονται από κοινοτικά όργανα. Όχι λίγες από τις αποφάσεις αυτές δεν εξυπηρετούν εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας διότι έχουν ληφθεί από το σύνολο των χωρών της ΕΕ, πολλές από τις οποίες λογικό είναι να έχουν ποικίλα άλλα συμφέροντα που δεν συμπίπτουν με τα δικά μας.
• Ως μέλος της Ευρωζώνης, δεδομένου ότι η νομισματική πολιτική της χώρας αποφασίζεται από συλλογικά κοινοτικά όργανα με γνώμονα στην πράξη τα συμφέροντα των μεγάλων και πλούσιων χωρών, όπως απέδειξε περίτρανα η οικονομική κρίση που μας ταλανίζει.
• Ως χώρα-μέλος που έχει δεσμευτεί από τη Συνθήκη Σένγκεν, η οποία δένει τα χέρια της Ελλάδος όσον αφορά την ευρύτερη διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος, που έχει επηρεάσει λίαν αρνητικά την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας και κυρίως τείνει να αλλοιώσει καθοριστικά την πληθυσμιακή σύνθεσή της και να ναρκοθετήσει την εσωτερική ασφάλειά της.

Δυστυχώς η συμφωνία που πιεστικά πρόσφεραν στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι των «θεσμών-δανειστών» και αποδέχθηκε στις 13 Ιουλίου 2015 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ενάντια στη νωπή λαϊκή βούληση, συνιστά ουσιαστικά παράδοση της χώρας προς λεηλασία. Συγχρόνως την ταπεινώνουν καταρρακώνοντας την εθνική της αξιοπρέπεια και κυριαρχία πέραν της χαρακτηριστικής γερμανικής αλαζονικής συμπεριφοράς.

Ο Βίας ο Πριηνεύς χαρακτήρισε την αλαζονεία εμπόδιον σοφίας και είναι γεγονός ότι με την επίτευξη της «συμφωνίας» στις Βρυξέλλες τα χαράματα της 13ης Ιουλίου 2015 οι Γερμανοί, για μια ακόμη φορά, δεν διέψευσαν τη διεθνή κοινότητα και επιβεβαίωσαν ότι είναι αυτοί που ο κόσμος γνωρίζει ότι είναι.

Εν ολίγοις, η συγκεκριμένη συμφωνία ως προϊόν εκβιασμού είναι τελείως απαράδεκτη τόσον επί της ουσίας όσο και λόγω αρχών. Δεν έπρεπε να γίνει δεκτή από Έλληνα πρωθυπουργό τέτοια ταπεινωτική συμφωνία, και δευτερευόντως δεν έπρεπε να γίνει δεκτή ως πλήρως ασύμφορη και εναντίον των οικονομικών συμφερόντων της χώρας μας. Είναι κατάντια για τον πρωθυπουργό της Ελλάδος αλλά και για τους πολίτες της που το ανέχονται.

Τι δυνατότητες προσφέρονται σήμερα:
Αν, ο μη γένοιτο, υπογραφεί η συμφωνία και αποδεχθούμε επισήμως το περιεχόμενό της, η χώρα μας στο ορατό μέλλον εκτιμάται ότι θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο διότι θα είναι προγραμματισμένη να «ξεζουμίζεται» μέχρι τελικής οικονομικής κατάρρευσης. Αναπτυξιακή προοπτική δεν υπάρχει. Η συμφωνία περιλαμβάνει έξοδα, έσοδα, πληρωμές στους δανειστές. Πρόκειται για οικονομική καταδίκη, μια χώρα σε οικονομικά κάτεργα.

Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα, η μόνη λύση που αφήνει ένα πολύ μικρό παράθυρο ανοικτό, στο βάθος ενός μεγάλου και σκοτεινού τούνελ, είναι η ουσιαστική δραπέτευση από τη σημερινή φυλακή μας. Δεν έχει πλέον σημασία η πιθανή υπεροχή του ευρώ ως οικονομικού εργαλείου έναντι κάποιας δραχμής, όταν βρίσκεσαι έγκλειστος στο διαβόητο οικονομικό αναμορφωτήριο της σημερινής Ευρώπης.

Επιβάλλεται να αρνηθούμε τη συμφωνία-καταδίκη, να αποδεσμευτούμε πλήρως από τα κοινοτικά οικονομικά και διοικητικά δεσμά που έχουμε δεχθεί να μας περιορίζουν, και να ανακτήσουμε τον πλήρη εθνικό έλεγχο στα του οίκου μας ώστε να δώσουμε τη δυνατότητα στην οικονομία μας, υπό δασμολογική προστασία, να ξανασταθεί στα πόδια της και να κάνει εκ νέου βήματα προόδου που θα εξασφαλίσουν πρόοδο και ευημερία στις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων.


Δημοσιεύθηκε http://www.pontos-news.gr/

του Γεώργιου Δουδούμη, Οικονομολόγου - Γεν. Γραμματέα Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας
Η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα και οι σχέσεις μας με τους διαβόητους θεσμούς, που δυστυχώς καθορίζουν τα της ζωής μας, εξελίσσονται ιδιαίτερα ανησυχητικά. Στο εσωτερικό ζούμε μια άκρως απαράδεκτη υποβάθμιση της πολιτικής ζωής, με την κυβέρνηση, αντί να ξαγρυπνά στην προσπάθειά της για κάθε τι δίκαιο και αναπτυξιακό, να δίνει προτεραιότητα σε φεστιβάλ κάνναβης, σε κατάργηση των πρότυπων σχολείων, σε αποφυλακίσεις αμετανόητων δολοφόνων και σε επικοινωνιακές λαϊκίστικες παραστάσεις με τις επαναπροσλήψεις των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και την εκ νέου άλωση του Ραδιομεγάρου.

Οι υποσχέσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ απομακρύνονται και η απόφαση για χορήγηση του 13ου μισθού σε φτωχούς μεταμορφώνεται σε εφάπαξ εισφορά, ενώ οι πονηριές με τον ΦΠΑ προβλέπεται να επιβαρύνουν τελικά τους πάντες ακριβαίνοντας τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης και φθηναίνοντας τα εισαγόμενα αυτοκίνητα που παράγουν οι δανειστές μας. Πρόσθετα, επικρέμαται πάλι η σπάθη που απειλεί με νέες περικοπές κύριες και επικουρικές συντάξεις. Όλα αυτά στο όνομα «αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων», που κρίνονται από τους δανειστές μας αναγκαίες προκειμένου να μας δώσουν «τη δόση μας».

Όσον αφορά τη διαθέσιμη οικονομική ρευστότητα, φαίνεται ότι ξύνουμε όντως το βαρέλι προκειμένου να την βγάλουμε μέχρι την επιδιωκόμενη συμφωνία, η οποία αναμένεται να απελευθερώσει κονδύλια και να επανέλθει έτσι μια μορφή κανονικότητας στη ζωή των Ελλήνων. Όμως όλο και πιο σαφή γίνονται τα στενά περιθώρια στα οποία κινείται η διαπραγματευτική μας ομάδα. Τα υπερήφανα «όχι» δείχνουν να καταλήγουν, μέσω μιας αποτυχημένης προσπάθειας για έναν «έντιμο συμβιβασμό», σε τραγικές υποχωρήσεις οι οποίες σπρώχνουν ήδη την κυβέρνηση να ρίξει την ευθύνη της όποιας απόφασης στο λαό.

Όταν λες ότι πηγαίνεις να διαπραγματευτείς και διαλαλείς δογματικά ότι επιθυμείς «πάση θυσία» να παραμείνεις στην Ευρωζώνη, τότε δηλώνεις από την αρχή ηττημένος. Η κυβέρνηση όταν λέει στους απέναντι ότι δεν την ψήφισαν για να έρθει σε ρήξη, είναι σαν να τους δηλώνει ότι στο τέλος θα υποχωρήσει. Όμως κάθε κυβέρνηση, όταν κατεβαίνει στις εκλογές, δεν λέει π.χ. ότι θα οδηγήσει τη χώρα σε πόλεμο. Αν όμως αρνητικές εξελίξεις δημιουργήσουν συνθήκες αρνητικές, τότε η κυβέρνηση που έχει εκλεγεί είναι υπεύθυνη για να αποφασίσει ακόμη και για πόλεμο.

Συνεπώς, ναι μεν δεν εξελέγη η κυβέρνηση για να οδηγήσει τη χώρα προγραμματισμένα εκτός της Ευρωζώνης, αλλά αν οι εκβιασμοί της άλλης πλευράς μας οδηγήσουν εκεί, η κυβέρνηση πρέπει να το τολμήσει. Το «πάση θυσία» δεν πρέπει να υπάρχει στη φρασεολογία καμίας κυβέρνησης.

Προφανώς δεν πέρασε το δικό μας, τουναντίον η χολιγουντιανή αποτυχημένη προσπάθεια διαπραγμάτευσης σε συνδυασμό με τη δεινή μας θέση αποθράσυνε τους «εταίρους» μας, και με δεδομένες τις διογκούμενες οικονομικές μας ανάγκες εκτιμάται ότι οι όροι που θα μας επιβληθούν προκειμένου να υπογραφεί μια συμφωνία θα δημιουργήσουν λαϊκή δυσαρέσκεια, της οποίας οι συνέπειες δεν είναι εύκολο να προδιαγραφούν. Ακόμη και αν καταφύγουμε σε ένα όλο και περισσότερο συζητούμενο βοηθητικό παράλληλο νόμισμα προκειμένου να διοχετευθεί ρευστότητα στην οικονομία, θα πρέπει να προσέξουμε πολύ και να αποκρούσουμε αποφασιστικά κάθε πιθανή προσπάθεια τρίτων να αποδεχθούμε ένα υποτιμημένο δεύτερο νόμισμα, που με αδέξιους χειρισμούς θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε ένα και μοναδικό υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.

Συνεπώς, η ενδεχόμενη αποδοχή ενός δεύτερου νομίσματος θα πρέπει να στηρίζεται στην ισοτιμία 1 προς 1, δηλ. ένα ευρώ να ισούται διά νόμου με μία μονάδα του νέου, παράλληλου, νομίσματος. Με άλλα λόγια, το παράλληλο νόμισμα, προκειμένου να μην έχουμε δυσμενείς επιπτώσεις στο ύψος του εξωτερικού μας χρέους, θα πρέπει να είναι «κουμπωμένο» στο ευρώ με σχέση 1 προς 1, όπως π.χ. ισχύει σήμερα εδώ και πολλά χρόνια το κούμπωμα του βουλγαρικού λεβ προς το ευρώ με σταθερή σχέση (1 ευρώ = 2 λέβα).

Τέλος, οι προταθείσες λύσεις για διεξαγωγή δημοψηφίσματος ή εκλογών δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Οι εκλογές αποκλείονται παντελώς για λόγους που έχουν να κάνουν με χρόνο και χρήμα. Το δημοψήφισμα, είτε λάβει επί του περιεχομένου θέση η κυβέρνηση είτε όχι, είναι πιθανόν να οδηγήσει μέσα από ένα ενδεχομένως ναρκοθετημένο μονοπάτι επίσης σε εκλογές με κάθε δυνατή αρνητική συνέπεια.

Στο δια ταύτα, επί της ουσίας, ανοικτή παραμένει η λύση συγκρότησης, το ταχύτερον δυνατόν, κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον σημερινό πρωθυπουργό, ο οποίος έχει τυπικά και ουσιαστικά τη μεγαλύτερη ευθύνη για όσα έγιναν και δεν έγιναν κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Είναι η ύστατη ώρα και απαιτείται κοινή, εθνική, προσπάθεια.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο www.pontos-news.gr/