Category: ΤΣΑΙΛΑΣ

Είναι οι κάτοικοι του Ωραιοκάστρου "Ρατσιστές";

28/2/2017

Του Δημητρίου Τσαϊλά(*)

Εδώ στην Ελλάδα, υπάρχουν αρκετές φωνές που έχουν την τάση να δείχνουν συμπάθεια για τα δεινά των μεταναστών, ενώ υπάρχουν και πολλοί που εκφράζουν έντονη ανησυχία και σκεπτικισμό. Είναι δίκαιο να πούμε, ότι αυτή η σύγκρουση για το θέμα της μετανάστευσης, δημιουργεί μια τάση σε ορισμένους κύκλους να υπερτονίζουν τα δικαιώματα μιας προϋπάρχουσας κοινότητας προκειμένου να αποκλείσουν τους νεοεισερχόμενους. Κύριο σημείο μου σε αυτή την παρέμβαση δεν είναι η σύγκρουση, που είναι απολύτως κατανοητή, αλλά η τάση να τονίσει τη δύναμη του κράτους για τον έλεγχο της κατάστασης.

Δεχόμαστε ότι ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ζώο που ζει, αναπτύσσεται και ευημερεί μέσα σε κοινότητες. Αυτές οι κοινότητες έχουν το φυσικό δικαίωμα να καθιερώσουν ένα κοινό σκοπό, την προστασία και την προώθηση του κοινού καλού, με τρόπους που δεν θα ενοχλούν τις δραστηριότητες των υπολοίπων.
Υπάρχει όμως και το “αξίωμα της κρατικής εξουσίας” που δεν είναι ούτε παράλογο ούτε και επικίνδυνο. Οι πρόσφυγες μπορούν να έχουν το βασικό δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας, να μοιράζονται τη ζωή της κοινότητας, να βρουν τρόπους για τον εαυτό τους και τις οικογένειες τους να ευημερήσουν, αλλά και να υποχρεούνται στη κείμενη νομοθεσία του κράτους που φιλοξενούνται.

Η χώρα μας αντιμετωπίζει μια δυσανάλογη με τις δυνατότητες της, εισροή παρανόμων μεταναστών και προσφύγων. Από την άλλη έχουμε αδυναμία έλεγχου αυτών των μαζικών μεταναστεύσεων, που οι γεωπολιτικές αλλαγές τις κάνουν αναπόφευκτες.
Η κυβέρνηση μας πρέπει με κάποιο τρόπο να έχει πλήρη εξουσία στο θέμα. Είναι απαραίτητο να ληφθούν δομικής φύσεως μέτρα τα οποία να συνδυαστούν με μια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική για την μετανάστευση αφού πλέον το πρόβλημα έχει πάρει διαστάσεις εθνικής ασφαλείας.

(*) Ο Δημήτριος Τσαϊλάς είναι Υποναύαρχος εα, Πρόεδρος της ΕΑΑΝ Θεσσαλονίκης, αρθρογράφος-αναλυτής.

0 Comments

Ποια είναι η ελληνική Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας;

16/10/2016

0 Comments

Του υποναυάρχου εα Δημήτρη Τσαϊλά (*)

Η εθνική στρατηγική οφείλει και πρέπει να λαμβάνει υπόψη της όλους τους παράγοντες της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Αυτό το στοιχείο είναι πολύ κρίσιμο, επειδή αναπτύσσεται και εφαρμόζεται σε πραγματικό χρόνο και χώρο για την αντιμετώπιση του όποιου αντιπάλου. Ένα κράτος, λοιπόν, οφείλει να προσαρμόζει συνειδητά τη στρατηγική του στις γεωπολιτικές πραγματικότητες.
Σε περίπτωση που οι γεωπολιτικές συνθήκες αλλάξουν, οι διαμορφωτές πολιτικής πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνουν αυτές τις αλλαγές και να τροποποιήσουν τη στρατηγική και τους στρατηγικούς σκοπούς αναλόγως. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο αντικειμενικός σκοπός είναι και παραμένει ο ίδιος. Το εθνικό συμφέρον!

Η Ελλάδα είναι ένα πολιτισμένο φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος και είναι πιστό στις αρχές της Ε.Ε. του ΟΗΕ και στη συνθήκη του ΝΑΤΟ. Γι’ αυτόν τον λόγο στις διεθνείς σχέσεις της επιμένει στην αποχή από πράξεις που θα συνιστούσαν απειλή ή χρήση βίας. Οφείλουμε όμως να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο και να παρακολουθούμε όλες τις εξελίξεις. Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε έτοιμοι να συμμετέχουμε στο διεθνές γίγνεσθαι και να αντιμετωπίζουμε τους κινδύνους, που ήδη διαφαίνονται στον ορίζοντα, όπως είναι η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας και το πρόβλημα εισόδου του κύματος των μεταναστών και προσφύγων.

Για αυτόν τον λόγο εκτιμάται, ότι είναι απαραίτητη η προσπάθεια ευθυγράμμισης των εθνικών και των κοινών ευρωπαϊκών στόχων στον γεωπολιτικό μας χώρο.

(*) Προέδρου Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Ναυτικού Θεσσαλονίκης.

0 Comments

Η Αλβανία, τα δυτικά βαλκάνια, από δίπλα η …Τουρκία και στη μέση η Ελλάδα!

12/6/2016

0 Comments

του Υποναυάρχου ΠΝ εα Δημήτρη Τσαϊλά.
Μετά τη βίαιη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, τα Δυτικά Βαλκάνια δυστυχώς «αναγορεύτηκαν» για μια ακόμη φορά, ως η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και μια επικίνδυνη ασταθή περιοχή στα πρόθυρα της έκρηξης. Μάλιστα πριν από ένα εξάμηνο, το Νοέμβριο του 2015, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ φρόντισε να μας το υπενθυμίσει, αφού προειδοποίησε ότι το κλείσιμο των συνόρων της Γερμανίας προς τους πρόσφυγες που διέρχονταν κατά μήκος της βαλκανικής οδού θα μπορούσε να προκαλέσει στρατιωτική σύγκρουση στην περιοχή. Ωστόσο, στις μέρες μας ο πραγματικός κίνδυνος για την προς Βορρά περιοχή μας βρίσκεται αλλού.
Η επιρροή της Τουρκίας και οι Τσάμηδες
Η «εντελώς βαλκανική» Αλβανία δεν παρουσιάζει μόνο μια στάσιμη πολιτική κατάσταση, αλλά μάλλον μια πολιτική υπό …κατάρρευση, αφού υφίσταται ένα εύθραυστο κυβερνητικό σχήμα με συμμετοχή του κόμματος της «Τσαμουριάς» με 15 βουλευτές.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία αδύναμη δημοκρατία που σύρεται από τον εθνικισμό των επονομαζόμενων Τσάμηδων και με επιπρόσθετο ανησυχητικό στοιχείο τις έντονες επιρροές από την Τουρκική πολιτική. Μία δημοκρατία, στην οποία η πολιτική ελίτ στην πλειονότητα, δεν θέτει ως προτεραιότητα τον εκδημοκρατισμό της χώρας και την είσοδό στην ΕΕ αλλά αυτό το κάνει περιστασιακά βασιζόμενη σε μικροπολιτικά συμφέροντα. Μακάρι να ήταν διαφορετικά αλλά βλέπουμε στο γειτονικό μας αυτό κράτος να επικρατεί η διαφθορά, το κράτος δικαίου να είναι… δυσδιάκριτο, η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης να διολισθαίνει, η οικονομική ανάπτυξη να είναι στην καλύτερη περίπτωση αναιμική και το πιο βασικό η κοινωνία να είναι κατακερματισμένη.
Ο Ευρω-ατλαντικός προσανατολισμός και οι αγωγοί μεταφοράς ενέργειας
Είναι σίγουρο ότι η ΕΕ παραμένει το καλύτερο στοίχημα για την περιοχή, αλλά η μετασχηματιστική επίδραση της ένωσης υπολείπεται των προσδοκιών. Η βασική παραδοχή, ότι με το καρότο της διεύρυνσης και μόνο, θα μπορούσε να δοθούν κίνητρα για μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν σε βιώσιμες φιλελεύθερες δημοκρατίες και που θα μπορούσε στη συνέχεια να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει επιτύχει στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων, όπως η Αλβανία αλλά και τα Σκόπια. Κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και προβλήματα. Όμως το σημαντικότερο στην παρούσα περίοδο είναι το μεταναστευτικό και οι εθνικιστικές πολιτικές συνεπικουρούμενες εάν όχι υποθαλπτόμενες από την Τουρκία.
Ακόμη και πριν από την μεταναστευτική κρίση, η σταθερότητα ήταν ο κυρίαρχος στόχος της πολιτικής της Δύσεως για την περιοχή. Οι ηγέτες των Δυτικών Βαλκανίων με το σύνθημα της σταθερότητας πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την οπισθοδρόμηση και να πάνε σε δημοκρατικά πρότυπα, όμως συνέβη το αντίθετο. Παρά το ότι η είσοδος της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ, πέρα από το συμβολισμό, ενίσχυσε την παρουσία της ασφάλειας του ΝΑΤΟ σε μια ασταθή περιοχή που επιτρέπει στη συμμαχία να χτυπήσει το Βαλκανικό πυρήνα αλλά από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι δύο από τις πιο πρόσφατες συγκρούσεις στα Βαλκάνια αφορούσαν Αλβανούς, η συμμετοχή των Τιράνων σε οποιαδήποτε στρατιωτική αποστολή στη χερσόνησο θα μπορούσε να πυροδοτήσει εντάσεις με τους γείτονές της. Πράγματι, η γειτονική πΓΔΜ και το Βελιγράδι είναι απίθανο να καλωσορίσουν Αλβανικά στρατεύματα στο έδαφός τους.
Μια ακόμη σημαντική παράμετρος που έχει άμεση σχέση και με τα Ελληνικά συμφέροντα και υπογραμμίζεται από αναλυτές είναι το δυναμικό της Αλβανίας ως κόμβος διαμετακόμισης ενέργειας. Είναι ένα έργο υψηλού προφίλ που αντιπροσωπεύει ένα μηχανισμό με τον οποίο η νοτιοανατολική Ευρώπη μπορεί να διαφοροποιήσει τον ενεργειακό εφοδιασμό και την υποδομή των μεταφορών. Αυτή η συνεργασία με την Ελλάδα μπορεί να φανεί ως βασικό μέρος της στρατηγικής για την ασφάλεια της Ευρωπαϊκής ενέργειας.
Συμπεράσματα
Εύχομαι η ΕΕ να καταλάβει επιτέλους ότι πρέπει να εργαστεί όχι μόνο με τους εταίρους της αλλά και την κυβέρνηση της Αλβανίας, σε ένα πλήρες πολιτικό φάσμα ώστε να επιτύχει διαρκή τήρηση και κυρίως βελτίωση των δημοκρατικών θεσμών και πρακτικών. Αυτό είναι πρωταρχικά ζήτημα πολιτικής βούλησης. Επομένως, η ΕΕ πρέπει να καθορίσει σαφείς κόκκινες γραμμές σε οποιεσδήποτε αλυτρωτικές βλέψεις των Αλβανών αλλά και σε βασικά ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εθνικών μειονοτήτων όπως η ελληνική. Τέτοια θέματα περιλαμβάνουν την παρακολούθηση από τις μυστικές υπηρεσίες, τη φυλάκιση ή την κακοποίηση των δημοσιογράφων, τις κραυγαλέες παρεμβάσεις στο δικαστικό σώμα. Όταν αυτές οι γραμμές διασταυρώνονται, η ΕΕ δεν μπορεί να “ποιεί τη νήσσα” αλλά θα πρέπει να το φωνάζει δυνατά και καθαρά και οπωσδήποτε να καταδικάζει.
Από τη δική μας πλευρά η ελληνική προσπάθεια στο βαλκανικό χώρο, πρέπει να ξεφύγει από το φόβο του λεγόμενου «πολιτικού κόστους» των κυβερνήσεων. Να παύσουν οι διακομματικές διαμάχες και οι διαπροσωπικές έριδες του πολιτικού κόσμου της χώρας την περίοδο αυτή και να συμβάλλουν στην ιεράρχηση των στόχων της ελληνικής διπλωματίας.

0 Comments

Θέμα (και) Εθνικής Ασφαλείας ο αγωγός ΤΑΡ

20/5/2016

0 Comments

Του Δημήτρη Τσαϊλά*
Η σύνδεση των δικτύων φυσικού αερίου μέσω του Trans Adriatic Pipeline (TAP) αναμένεται να ενισχύσει τον περιφερειακό γεωπολιτικό και οικονομικό ρόλο της Ελλάδος, καθώς η πατρίδα μας θα μετατραπεί από χώρα-προορισμό δευτερεύουσας σημασίας σε σημείο διέλευσης ενεργειακών δικτύων.

Βέβαια η Ευρωπαϊκή Ένωση και η αμερικανική πλευρά δηλώνουν ανήσυχοι με την οποιαδήποτε ελληνορωσική προσέγγιση, η οποία, εκτιμούν ότι θέτει εν αμφιβόλω τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα της υπερδύναμης στην περιοχή και επιθυμεί σφόδρα, την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από έναν απολύτως ελεγχόμενο δρόμο, αυτόν του αγωγού αμερικανικών συμφερόντων ΤΑΡ.

Τι είναι ο ΤΑΡ
Ο αγωγός TAP, που θα μεταφέρει φυσικό αέριο, από το πεδίο Shah Deniz II που βρίσκεται στην Κασπία Θάλασσα στο Αζερμπαϊτζάν, στις ευρωπαϊκές αγορές, θεωρείται ως η εναλλακτική λύση της Ευρώπης για την αποφυγή της εξάρτησής της από τη Ρωσία, εξ’ άλλου είναι η λύση που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ. Ο αγωγός έχει ως στόχο να μεταφέρει φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο, μέχρι το τέλος της δεκαετίας, δηλαδή το 2019-20.

Ο ΤΑΡ είναι ένα μέρος της Νότιας Διαδρομής του Φυσικού Αερίου. Τα 870 χιλιόμετρα αγωγού θα συνδεθούν με τον Trans Anatolian Pipeline (TANAP) που θα καταλήγει κοντά στα Ελληνο-τουρκικά σύνορα, στους Κήπους, και στη συνέχεια θα διασχίζει την Ελλάδα και την Αλβανία, καθώς και την Αδριατική, για να καταλήξει στη νότια Ιταλία.

Οι υφιστάμενοι μέτοχοι του TAP είναι η Βρετανική BP (20%), η κρατική εταιρεία του Αζερμπαϊτζάν SOCAR (20%), της Νορβηγίας Statoil (20%), του Βελγίου Fluxys (19%), η Ισπανική Enagas (16%) και η AXPO (5%) που έχει βάση στην Ελβετία. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν τον συγκεκριμένο αγωγό.

Συμμετοχή ακόμη και του Ιράν αλλά με προϋποθέσεις και των Ρώσων
Επίσης το Ιράν, είναι πλέον ένας νέος πιθανός εταίρος για απόκτηση μεριδίου στον ΤΑΡ μετά την άρση των κυρώσεων. Έτσι ο αζέρικος αγωγός αποκτώντας νέους μετόχους, παίρνει προστιθέμενη στρατηγική αξία.
Δεν αποκλείεται λοιπόν το Ιράν να συμμετάσχει στο έργο των Αζέρων για εξαγωγή φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και τη χρήση του αγωγού TANAP. Αφού το Ιράν έχει φυσικό αέριο, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει τον αγωγό TANAP για την προμήθεια φυσικού αερίου στις αγορές της Ευρώπης.
Η ρωσική Gazprom, όμως με κατάλληλους πολιτικούς χειρισμούς μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει τον αγωγό TAP για να μεταφέρει φυσικό αέριο, αν κατασκευάσει τον αγωγό που θα φέρνει το φυσικό αέριο στην Ελλάδα. Άλλωστε ο Πρόεδρος της Ρωσίας ήταν διαλλακτικός όσον αφορά τη μεταφορά του ρωσικού αερίου μετά τον τερματικό σταθμό στην Ελλάδα προς την Ευρώπη.

Συμπεράσματα
Από την άποψη της εθνικής ασφαλείας μας, όλοι οι αγωγοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν όχι ανταγωνιστικοί, αλλά συμπληρωματικοί στην γεωπολιτική εικόνα της πατρίδας μας. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επωφελούντο από μία αναθεώρηση της ενεργειακής σχέσης στη βάση της βελτίωσης της αμοιβαίας συνεργασίας. Η Ρωσία χρειάζεται την ευρωπαϊκή ζήτηση φυσικού αερίου τόσο, όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται τη ρωσική προσφορά φυσικού αερίου.
Οι υπάρχουσες διαφορές είναι ανάγκη να διευθετηθούν μέσω συνομιλιών και αποφασιστικών πολιτικών, για να αναδειχθούν οι σημαντικές στρατηγικές συνεργασίας στον τομέα της ενέργειας που μπορούν να υποκαταστήσουν πολλές άλλες αδυναμίες. Υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για τους οποίους η εθνική μας στρατηγική είναι σήμερα υποχρεωμένη να έχει ως φάρο της την ενεργειακή στρατηγική σε ένα ευρύτατο φάσμα πιθανών συμμαχιών.
Η διαφορά του γεωπολιτικού δυναμικού αυξάνεται συνεχώς υπέρ της Τουρκίας, και αν συνεχιστεί σε μερικά χρόνια θα είναι αβάσταχτη για την ελληνική πλευρά. Στην προοπτική αυτή είναι προφανές ότι μια πετυχημένη ενεργειακή πολιτική, θα αποτελούσε για την Ελλάδα σημαντικό πολλαπλασιαστή ισχύος.

Για εμάς πιστεύω ότι δεν έχει σημασία ποιος είναι ο αποστολέας, και δεν με νοιάζει αν είναι το φυσικό αέριο, ρωσικό, της Λιβύης, ή του Αζερμπαϊτζάν. Πιστεύω ότι πρέπει να είναι ελεύθεροι και ευπρόσδεκτοι όσοι επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν αγωγούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην ίδια βάση. Στο ερώτημα αν μπορούν να χρησιμοποιούν τον ΤΑΡ, σύμφωνα με την κανονιστική και πολιτική άποψη, η απάντηση πρέπει να είναι ΝΑΙ.
*Ο Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υποναύαρχος ΠΝ ε.α.
Πηγή: http://www.liberal.gr/

0 Comments

Η αμηχανία της Ευρωπαϊκής στρατηγικήςκαι η Ελληνική ασφάλεια

29/4/2016

0 Comments

Του Δημήτρη Τσαϊλά*
Η απάντηση στο αν υπάρχει ένα διατλαντικό σχίσμα μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ) είναι περίπλοκη και ανησυχητική. Ιδιαιτέρα τώρα που η Ρωσία αναδύεται ως ένας ισχυρός περιφερικός αντίπαλος στα ανατολικά της ΕΕ. Έτσι διαφαίνεται ότι το πραγματικό ζήτημα δεν είναι η κρίση στην Ουκρανία ή τη Μέση Ανατολή. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο ειδικά σε θέματα ασφάλειας.
Γεωπολιτική Επισκόπηση ανατολικά και νότια της Ευρώπης
Από όλα τα γειτονικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βρίσκονται προς τα ανατολικά και νοτιοανατολικά, η Τουρκία και η Ουκρανία ξεχωρίζουν στον ενεστώτα χρόνο για την υψηλή στρατηγική τους σημασία. Και οι δύο χώρες είναι βασικοί δρώντες στην ευρύτερη αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης, καθώς :

Η Τουρκία κρατά τα κλειδιά της Ευρώπης, τόσο στη διαχείριση της κρίσης των προσφύγων, όσο και στη Δυτική εμπλοκή στις εγγύς της Μέσης Ανατολής συγκρούσεις.
Η Ουκρανία είναι εξίσου σημαντική και πρωτοπόρος για τις εξελίξεις στο μετασοβιετικό χώρο, όπως η Τουρκία είναι για τον μουσουλμανικό κόσμο.
Αμφότερες οι χώρες καταλαμβάνουν μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, την ανατολική πύλη και γέφυρα της Ευρώπης με τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή.

Η ευρωπαϊκή πολιτική προς αυτές τις δύο χώρες δεν έχει μέχρι τώρα επιδείξει μια σημαίνουσα στρατηγική θέση, αλλά μάλλον ακολουθεί τις εξελίξεις. Για πολλά χρόνια τώρα(σχεδόν μια δεκαετία), παρακολουθούνε αμήχανοι τη σύγκρουση μεταξύ των κρατικών δυνάμεων, που διοικούν σχεδόν απολυταρχικά, με τις δημοκρατικές κοινωνίες, τόσο στην Τουρκία, όσο και την Ουκρανία. Αυτή η μετατόπιση των κοινωνιών, που υπαγορεύεται από κοινωνικο-πολιτικούς λόγους και στις δύο χώρες, μέχρι σήμερα, δεν έχει εκτιμηθεί επαρκώς από τους Δυτικούς παράγοντες με αποτέλεσμα πολλές φορές να σύρονται οι Δυτικοί, σε αμφίβολες συμφωνίες που βασίζονται στην αμοιβαία δυσπιστία και καχυποψία, αφού καμία πλευρά δεν πιστεύει ότι η άλλη θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της.
Τα σύνορα της Ελλάδος είναι και σύνορα της Ευρώπης;
Η κρίση σ’ αυτές τις χώρες δεν μας δείχνει το μέλλον της πολιτικής και της ασφάλειας στην Ευρώπη. Ούτε αναδύει τις αντιρρήσεις των εταίρων, στους κανόνες των οργανισμών, την αρχιτεκτονική των συμμαχιών, καθώς και όλες τις άλλες αφηρημένες έννοιες που γεμίζουν σελίδες αναφορών στις Βρυξέλες.Είναι κάτι περισσότερο. Είναι σχετική με το ποιος είναι πρόθυμος να διαθέσει μια στρατιωτική δύναμη στη γραμμή του πυρός, για να υπερασπιστούν την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη σήμερα και ίσως την Νοτιοανατολική αύριο.Με άλλα λόγια, η κρίση σε αυτές τις περιοχές, είναι σχετική με το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών (ΝΑΤΟ), στην Ευρώπη. Είναι κατά την άποψή μου η απάντηση σε όσους υποστηρίζουν ότι “τα σύνορα της Ελλάδος είναι και σύνορα της Ευρώπης”
Στην ουσία, σήμερα οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί διαπραγματεύονται ποιός θα πρέπει να είναι υπεύθυνος για την άμυνα και ασφάλεια στην Ευρώπη, σε μια εποχή έλλειψης στρατηγικών.Αυτό απορρέει από την σκέψη ότι ενώ η Ευρώπη δεν διαθέτει τον απαραίτητο και αξιόπιστο αμυντικό οργανισμό, και στην πραγματικότητα, αντί να φροντίσουνε (οι ευρωπαίοι ηγέτες) να αποκτήσουνε μεγαλύτερη αυτονομία στην άμυνα και ασφάλεια, οι κυβερνήσεις της ΕΕ εξακολουθούν να μεγιστοποιούν την εξάρτησή τους από τις αμυντικές δυνατότητες των ΗΠΑ (ΝΑΤΟ) με σταθερή μείωση των δικών μας δυνατοτήτων.
Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, και αφετέρου λόγω της “οξείας στρατηγικής δυσλεξίας”. Οι Ευρωπαίοι φαίνεται να αγνοούμε τα δικά μας στρατηγικά διλήμματα. Από την άλλη μεριά οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτιμάται ότι αρχίζουν να μετατοπίζουν το γεωπολιτικό τους ενδιαφέρον προς τον Ειρηνικό, όπου η Κίνα, ένας άλλος τρομερός αντίπαλος τους, αναδύεται, και όπου το μέλλον του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων θα αποφασιστεί για τις επόμενες γενιές.
Η Δύση (πολύ σωστά κατά την άποψή μου) ήταν απρόθυμη να προχωρήσει σε πόλεμο στην Ουκρανία και στη Συρία. Με αυτόν τον τρόπο, οι δυτικοί ηγέτες κατέστησαν σαφές, ότι δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια των Ουκρανών ούτε να διαχειριστούν το μεταναστευτικό ρεύμα από την Τουρκία, και ότι αυτές οι χώρες δεν είναι μέρος της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας.Μια στρατιωτική εμπλοκή των δυτικών θα ήταν καθαρή τρέλα. Το ίδιο βέβαια αναμένεται ότι θα συμβεί σε δυνητική περίπτωση κρίσεως της Ελλάδας με την Τουρκία.
Συμπεράσματα
Πιστεύω ότι μας έγινε μάθημα για τις ημέτερες προστατευτικές πρακτικές για τα εθνικά μας συμφέροντα που πρέπει να είναι ο κοινός τόπος όλων των ελλήνων, χωρίς κομματικές ιδεοληψίες και να θεωρούνται ζωτικής σημασίας για την εθνική μας ασφάλεια, χωρίς επίσης να αναθέτουμε αυτό το καθήκον σε εξωγενείς παράγοντες.Όμως για να επιτύχουμε τους στόχους της ποθητής ασφάλειας είναι απαραίτητοι οι εκσυγχρονισμοί και η ισχυροποίηση του αμυντικού εξοπλισμού μας.
Για την επίτευξη χαμηλών τιμών είναι απαραίτητο, η πατρίδα μας, να είναι πρόθυμη να προωθήσει μια περισσότερο ολοκληρωμένη εγχώρια σύγχρονη τεχνολογικά και καινοτόμο αμυντική βιομηχανία. Βραχυπρόθεσμα αλλά και μεσοπρόθεσμα αυτό θα είναι δύσκολο για την κυβέρνηση να το υλοποιήσει.Θα απαιτηθεί πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, ωστόσο, μια κυβερνητική οδηγία θα μπορούσε να συνδυαστεί με την επίδραση της μείωσης του αμυντικού προϋπολογισμού για να δημιουργηθεί η βάση για μια μετατόπιση από τις τρέχουσες πρακτικές προστατευτισμού.
Για να ολοκληρώσει ένας παράγων του συστήματος Εθνικής Άμυνας τη διαδικασία μιας συνεπούς στρατιωτικής στρατηγικής, ίσως το δυσκολότερο βήμα, είναι να προσδιοριστούν οι δυνάμεις που απαιτούνται για να εφαρμοστεί αυτή η στρατηγική.Οι ενέργειες αυτές είναι οι δομικές πρακτικές και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με σύνεση. Ειδικά τώρα που οι συνεχιζόμενες μεταναστευτικές ροές και προκλήσεις στον χώρο του Αιγαίου καθώς και οι φραστικοί λεονταρισμοί για τη νοτιανατολική Μεσόγειο από μέρους των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, εντείνονται ποιοτικά και ποσοτικά.
Για αυτούς τους λόγους ως επί το πλείστον, η συζήτηση πρέπει να είναι σχετική με τον τρόπο ισχυροποίησης της άμυνας μας, με προσοχή και σοβαρότητα σε ότι πρέπει να κάνουμε για να διατηρηθεί η ισχυρότερη δυνατή αποτρεπτική ισχύς στις καθημερινές προκλήσεις που είναι μπροστά μας.
* Ο κ. Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υποναύαρχος ΠΝ ε.α.

0 Comments

Είναι οι κάτοικοι του Ωραιοκάστρου "Ρατσιστές";

Ποια είναι η ελληνική Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας;

Η Αλβανία, τα δυτικά βαλκάνια, από δίπλα η …Τουρκία και στη μέση η Ελλάδα!

Θέμα (και) Εθνικής Ασφαλείας ο αγωγός ΤΑΡ

Η αμηχανία της Ευρωπαϊκής στρατηγικήςκαι η Ελληνική ασφάλεια

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ-ΑΡΘΡΑ-ΣΧΟΛΙΑ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ