του Βασίλη Βιλιάρδου
“Το κράτος (και η Ευρωζώνη σήμερα, καθώς επίσης η παγκόσμια κοινότητα), θα πρέπει να ασκήσει καθοδηγητική επιρροή στη ροπή προς κατανάλωση - εν μέρει μέσω της φορολογίας, εν μέρει καθορίζοντας το επιτόκιο, καθώς επίσης εν μέρει με άλλους τρόπους (αυξομείωση της ποσότητας χρήματος κοκ.). Επιπλέον, φαίνεται απίθανο ότι η επιρροή της τραπεζικής πολιτικής στο επιτόκιο, θα είναι από μόνη της επαρκής για να προσδιορίσει ένα άριστο επίπεδο επένδυσης.
Επομένως, μία κάπως περιεκτική «κοινωνικοποίηση της επένδυσης» θα αποδειχθεί το μόνο μέσον διασφάλισης της προσέγγισης προς την πλήρη απασχόληση – η οποία είναι το πρώτο ζητούμενο σε μία κοινωνία. Η ανάγκη αυτή, φυσικά, δεν αποκλείει συμβιβασμούς και μηχανισμούς συνεργασίας του δημοσίου με την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Πέρα όμως από αυτό, δεν υφίσταται εμφανής λόγος για ένα σύστημα κρατικού σοσιαλισμού, το οποίο θα αγκάλιαζε το μέγιστο μέρος της οικονομικής ζωής μίας κοινωνίας. Το σημαντικό για το κράτος δεν είναι η κατοχή των μέσων παραγωγής. Αν το κράτος είναι σε θέση να καθορίσει το σύνολο των πόρων που κατευθύνονται σε αύξηση των μέσων και τις βασικές αμοιβές εκείνων που τα κατέχουν, θα έχει εκπληρώσει πλήρως το ρόλο του” (Keynes).
“Το κράτος (και η Ευρωζώνη σήμερα, καθώς επίσης η παγκόσμια κοινότητα), θα πρέπει να ασκήσει καθοδηγητική επιρροή στη ροπή προς κατανάλωση - εν μέρει μέσω της φορολογίας, εν μέρει καθορίζοντας το επιτόκιο, καθώς επίσης εν μέρει με άλλους τρόπους (αυξομείωση της ποσότητας χρήματος κοκ.). Επιπλέον, φαίνεται απίθανο ότι η επιρροή της τραπεζικής πολιτικής στο επιτόκιο, θα είναι από μόνη της επαρκής για να προσδιορίσει ένα άριστο επίπεδο επένδυσης.
Επομένως, μία κάπως περιεκτική «κοινωνικοποίηση της επένδυσης» θα αποδειχθεί το μόνο μέσον διασφάλισης της προσέγγισης προς την πλήρη απασχόληση – η οποία είναι το πρώτο ζητούμενο σε μία κοινωνία. Η ανάγκη αυτή, φυσικά, δεν αποκλείει συμβιβασμούς και μηχανισμούς συνεργασίας του δημοσίου με την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Πέρα όμως από αυτό, δεν υφίσταται εμφανής λόγος για ένα σύστημα κρατικού σοσιαλισμού, το οποίο θα αγκάλιαζε το μέγιστο μέρος της οικονομικής ζωής μίας κοινωνίας. Το σημαντικό για το κράτος δεν είναι η κατοχή των μέσων παραγωγής. Αν το κράτος είναι σε θέση να καθορίσει το σύνολο των πόρων που κατευθύνονται σε αύξηση των μέσων και τις βασικές αμοιβές εκείνων που τα κατέχουν, θα έχει εκπληρώσει πλήρως το ρόλο του” (Keynes).
RSS Feed
