του Βασίλη Βιλιάρδου
Όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου είναι εγκλωβισμένες στο ευρώ, γνωρίζοντας ότι δεν έχουν ρεαλιστικές, βιώσιμες λύσεις στη διάθεση τους – επειδή, εάν εγκαταλείψουν το κοινό νόμισμα θα καταστραφούν αμέσως, ενώ εάν παραμείνουν «στα νύχια του», θα καταστρέφονται αργά, πολύ επώδυνα και σταθερά.
Όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου είναι εγκλωβισμένες στο ευρώ, γνωρίζοντας ότι δεν έχουν ρεαλιστικές, βιώσιμες λύσεις στη διάθεση τους – επειδή, εάν εγκαταλείψουν το κοινό νόμισμα θα καταστραφούν αμέσως, ενώ εάν παραμείνουν «στα νύχια του», θα καταστρέφονται αργά, πολύ επώδυνα και σταθερά.
Πιθανολογείται πως οι εγκλωβισμένες στο ευρώ χώρες του νότου θα στείλουν κάποιο ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη, επιλέγοντας «ακραίες» παρατάξεις είτε από τη δεξιά πλευρά, είτε από την αριστερή – ενδεχόμενο που μπορεί να οδηγήσει το κοινό νόμισμα στο τέλος του
«Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα» λοιπόν για όλες, με τις προβλεπόμενες μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, οι οποίες δεν είναι καθόλου απίθανο να εξελιχθούν σε εμφυλίους πολέμους, να απαιτούν ριζικές, άμεσες λύσεις του προβλήματος.
Αρκετοί νομίζουν βέβαια πως η εξάλειψη των ελλειμμάτων από τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των περισσοτέρων, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθήθηκε, είναι αρκετή για να οδηγήσει την Ευρωζώνη στην έξοδο από την κρίση.
Όπως λέγεται όμως (πηγή WSJ) «όταν σταματάς να σκάβεις δεν σημαίνει πως βρίσκεσαι αυτόματα έξω από την τρύπα» – ενώ (α) ο τρόπος με τον οποίο ισοσκελίσθηκαν τα ισοζύγια, (β) η ενδεχόμενη φυγή κεφαλαίων, λόγω των πολιτικών κρίσεων που ευρίσκονται σε εξέλιξη, καθώς επίσης (γ) το ύψος του δημοσίου χρέους εκάστης χώρας, είναι ίσως τα στοιχεία, τα οποία θα κρίνουν το εάν μία χώρα ξεφύγει ή βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση.
(α) Όσον αφορά το πρώτο, εάν ο περιορισμός των ελλειμμάτων των ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών βασίσθηκε στη μείωση των εισαγωγών και όχι στην αύξηση των εξαγωγών, όπως ισχύει για την Ελλάδα, την Ιταλία και την Πορτογαλία, τότε η χώρα βυθίζεται συνήθως στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό – με ελάχιστες δυνατότητες να αποφύγει τη χρεοκοπία. Ακόμη και όταν το εμπορικό ισοζύγιο καλυτερεύει (διάγραμμα), εάν δεν είναι διατηρήσιμο, οι προοπτικές εξόδου από την κρίση είναι ελάχιστες.
Αρκετοί νομίζουν βέβαια πως η εξάλειψη των ελλειμμάτων από τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των περισσοτέρων, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθήθηκε, είναι αρκετή για να οδηγήσει την Ευρωζώνη στην έξοδο από την κρίση.
Όπως λέγεται όμως (πηγή WSJ) «όταν σταματάς να σκάβεις δεν σημαίνει πως βρίσκεσαι αυτόματα έξω από την τρύπα» – ενώ (α) ο τρόπος με τον οποίο ισοσκελίσθηκαν τα ισοζύγια, (β) η ενδεχόμενη φυγή κεφαλαίων, λόγω των πολιτικών κρίσεων που ευρίσκονται σε εξέλιξη, καθώς επίσης (γ) το ύψος του δημοσίου χρέους εκάστης χώρας, είναι ίσως τα στοιχεία, τα οποία θα κρίνουν το εάν μία χώρα ξεφύγει ή βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση.
(α) Όσον αφορά το πρώτο, εάν ο περιορισμός των ελλειμμάτων των ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών βασίσθηκε στη μείωση των εισαγωγών και όχι στην αύξηση των εξαγωγών, όπως ισχύει για την Ελλάδα, την Ιταλία και την Πορτογαλία, τότε η χώρα βυθίζεται συνήθως στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό – με ελάχιστες δυνατότητες να αποφύγει τη χρεοκοπία. Ακόμη και όταν το εμπορικό ισοζύγιο καλυτερεύει (διάγραμμα), εάν δεν είναι διατηρήσιμο, οι προοπτικές εξόδου από την κρίση είναι ελάχιστες.
Εμπορικό Ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της κάθε χώρας. (*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)
(β) Όσον αφορά το δεύτερο, κανένας δεν επενδύει σε μία χώρα που μαστίζεται από μία πολιτική κρίση – ενώ ακόμη και οι δικοί της πολίτες μεταφέρουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, εντείνοντας την παγίδα ρευστότητας της οικονομίας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η λύση που φαίνεται πως προκρίνουν οι δανειστές της για να αποφευχθεί η πολιτική κρίση, είναι η συνεργασία της βασικής σημερινής κυβέρνησης (ΝΔ), με την αξιωματική αντιπολίτευση – αφού σε ενδεχόμενες εκλογές κανένα από τα δύο κόμματα δεν φαίνεται πως θα μπορέσει να κυβερνήσει, συνεργαζόμενο με κάποιο άλλο.
(γ) Όσον αφορά το τρίτο, σε χώρες με ύφεση, καθώς επίσης με υψηλό δημόσιο χρέος, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, με προβλεπόμενο αποπληθωρισμό, το δημόσιο χρέος αυξάνεται ανεξέλεγκτα – με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η εξυπηρέτηση του, ανεξάρτητα με το ενδεχομένως πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (άρθρο).
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, αλλά και με την εμπειρία της κρίσης της Λατινικής Αμερικής του 1982 (οι ομοιότητες με την Ευρωζώνη του σήμερα είναι εντυπωσιακές), οι χώρες του νότου δεν πρόκειται να ξεφύγουν από την κρίση, με τα μέτρα που εφαρμόζονται – ενώ η μία θα παρασέρνει την άλλη, συμπεριλαμβανομένων των χωρών του κεντρικού πυρήνα, αφού λειτουργούν όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία.
Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα της Γαλλίας (οι τράπεζες της οποίας είναι εκτεθειμένες στην Ιταλία κλπ.), του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Αυστρίας κοκ.
Περαιτέρω, με κριτήριο τα παραπάνω, οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα έχουν μία εντελώς διαφορετική σημασία, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες. Πολύ περισσότερο, όταν όλοι γνωρίζουν πλέον πως το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο «παλάτι Λουδοβίκου 14ου» – με υπηρέτες, με πολυάριθμους «αυλικούς», καθώς επίσης με αρκετούς «ηγεμονίσκους», οι μισθοί των οποίων είναι κάτι παραπάνω από προκλητικοί (άρθρο μας).
Φυσικά θα θελήσουν πάρα πολλοί να διεκδικήσουν μία θέση στο «παλάτι», επενδύοντας όσα περισσότερα μπορούν – εκτός των κενών υποσχέσεων που θα μοιράσουν ανενδοίαστα στους δυνητικούς, ανόητους ψηφοφόρους τους. Η θέση είναι αξιοζήλευτη, τα χρήματα πάρα πολλά και τα προνόμια άπειρα.
Επομένως, πρόκειται για απόλυτα εύλογες φιλοδοξίες για τους περισσοτέρους υποψηφίους – ειδικά για όσους έχουν την άποψη ότι, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (αν και θα ισχυρίζονται πως ο στόχος τους είναι να βοηθήσουν την πατρίδα τους κλπ. κλπ.).
Στα πλαίσια αυτά, πιθανολογείται πως οι χώρες του νότου πρόκειται να στείλουν κάποιο ηχηρό μήνυμα στην «τευτονοκρατούμενη» Ευρώπη – γνωρίζοντας ότι, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν επηρεάζουν σημαντικά το εσωτερικό των κρατών τους. Θεωρείται λοιπόν από πολλούς αναλυτές σχεδόν βέβαια το ότι, θα επιλέξουν «ακραίες», επιθετικές παρατάξεις – είτε από τη δεξιά πλευρά, είτε από την αριστερή.
Εάν συμβεί πράγματι κάτι τέτοιο, τότε η Κομισιόν θα βρεθεί απέναντι σε ένα τεράστιο, σε ένα ενδεχομένως άλυτο πρόβλημα – το οποίο θα ισοδυναμεί με έναν απροσδόκητο σεισμό. Ο τρόπος τώρα που θα το χειρισθεί, αποτελεί έναν γρίφο για τους περισσοτέρους - ενώ δεν είναι καθόλου απίθανο να οδηγήσει το ευρώ στο τέλος του.
Πηγή
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η λύση που φαίνεται πως προκρίνουν οι δανειστές της για να αποφευχθεί η πολιτική κρίση, είναι η συνεργασία της βασικής σημερινής κυβέρνησης (ΝΔ), με την αξιωματική αντιπολίτευση – αφού σε ενδεχόμενες εκλογές κανένα από τα δύο κόμματα δεν φαίνεται πως θα μπορέσει να κυβερνήσει, συνεργαζόμενο με κάποιο άλλο.
(γ) Όσον αφορά το τρίτο, σε χώρες με ύφεση, καθώς επίσης με υψηλό δημόσιο χρέος, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, με προβλεπόμενο αποπληθωρισμό, το δημόσιο χρέος αυξάνεται ανεξέλεγκτα – με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η εξυπηρέτηση του, ανεξάρτητα με το ενδεχομένως πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (άρθρο).
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, αλλά και με την εμπειρία της κρίσης της Λατινικής Αμερικής του 1982 (οι ομοιότητες με την Ευρωζώνη του σήμερα είναι εντυπωσιακές), οι χώρες του νότου δεν πρόκειται να ξεφύγουν από την κρίση, με τα μέτρα που εφαρμόζονται – ενώ η μία θα παρασέρνει την άλλη, συμπεριλαμβανομένων των χωρών του κεντρικού πυρήνα, αφού λειτουργούν όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία.
Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα της Γαλλίας (οι τράπεζες της οποίας είναι εκτεθειμένες στην Ιταλία κλπ.), του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Αυστρίας κοκ.
Περαιτέρω, με κριτήριο τα παραπάνω, οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα έχουν μία εντελώς διαφορετική σημασία, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες. Πολύ περισσότερο, όταν όλοι γνωρίζουν πλέον πως το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο «παλάτι Λουδοβίκου 14ου» – με υπηρέτες, με πολυάριθμους «αυλικούς», καθώς επίσης με αρκετούς «ηγεμονίσκους», οι μισθοί των οποίων είναι κάτι παραπάνω από προκλητικοί (άρθρο μας).
Φυσικά θα θελήσουν πάρα πολλοί να διεκδικήσουν μία θέση στο «παλάτι», επενδύοντας όσα περισσότερα μπορούν – εκτός των κενών υποσχέσεων που θα μοιράσουν ανενδοίαστα στους δυνητικούς, ανόητους ψηφοφόρους τους. Η θέση είναι αξιοζήλευτη, τα χρήματα πάρα πολλά και τα προνόμια άπειρα.
Επομένως, πρόκειται για απόλυτα εύλογες φιλοδοξίες για τους περισσοτέρους υποψηφίους – ειδικά για όσους έχουν την άποψη ότι, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (αν και θα ισχυρίζονται πως ο στόχος τους είναι να βοηθήσουν την πατρίδα τους κλπ. κλπ.).
Στα πλαίσια αυτά, πιθανολογείται πως οι χώρες του νότου πρόκειται να στείλουν κάποιο ηχηρό μήνυμα στην «τευτονοκρατούμενη» Ευρώπη – γνωρίζοντας ότι, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν επηρεάζουν σημαντικά το εσωτερικό των κρατών τους. Θεωρείται λοιπόν από πολλούς αναλυτές σχεδόν βέβαια το ότι, θα επιλέξουν «ακραίες», επιθετικές παρατάξεις – είτε από τη δεξιά πλευρά, είτε από την αριστερή.
Εάν συμβεί πράγματι κάτι τέτοιο, τότε η Κομισιόν θα βρεθεί απέναντι σε ένα τεράστιο, σε ένα ενδεχομένως άλυτο πρόβλημα – το οποίο θα ισοδυναμεί με έναν απροσδόκητο σεισμό. Ο τρόπος τώρα που θα το χειρισθεί, αποτελεί έναν γρίφο για τους περισσοτέρους - ενώ δεν είναι καθόλου απίθανο να οδηγήσει το ευρώ στο τέλος του.
Πηγή
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις. Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.
Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.
Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία
Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.
Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία
RSS Feed
