Όσο πιο πιεστική γίνεται η οικονομική κρίση στην Ελλάδα τόσο περισσότερο εστιάζεται το ενδιαφέρον για αναζήτηση λύσης στο νόμισμα της χώρας, που είναι το ευρώ και το οποίο ως ένα από τα ισχυρότερα νομίσματα στον κόσμο αποτελεί όντως ένα πλεονέκτημα γι' αυτούς που το έχουν στο οπλοστάσιο τους. Όμως η ελληνική οικονομική κρίση δεν είναι νομισματική κρίση. Η ελληνική κρίση προέκυψε ως συνέπεια οικονομικών λαθών και γενικότερα εσφαλμένης οικονομικής πολιτικής. Η αλόγιστη οικονομική διαχείριση οδήγησε στη δημιουργία, για δεκαετίες, μεγάλων ετησίων ελλειμμάτων στο εμπορικό μας ισοζύγιο και σε δημοσιονομικά ελλείμματα, τα οποία, αμφότερα, ευθύνονται για το μεγάλο δημόσιο εξωτερικό μας χρέος.
Η περίπτωση μας μοιάζει με έναν άσωτο, ο οποίος, εκτός του ότι καταχρεώθηκε για να απολαύσει τη ζωή του με δανεικά, δεν τέλειωσε τις σπουδές του, έμπλεξε με ναρκωτικά, κλέβει όποιον μπορεί, είναι επιρρεπής στον τζόγο, ασυνεπής στις όποιες υποχρεώσεις του, παντελώς ακοινώνητος μη τηρώντας ούτε καν τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής (για να μη ξεχνάμε και τη σημερινή κατάσταση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης) και αποφεύγει την εργασία όπως ο διάβολος το λιβάνι χωρίς να έχει εξασφαλισμένο κάποιο σταθερό εισόδημα πέραν των δανεικών. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτός ο άνθρωπος θα σωθεί αν πάρει ένα γενναίο χαρτζιλίκι. Αυτό είναι μάλλον απίθανο και το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Έτσι, δυστυχώς, έχουμε εστιάσει ως χώρα τις προσπάθειες διάσωσής μας στο χαρτζιλίκι που πρόκειται να μας δοθεί και φυσικά στο πόσο θα είναι το χαρτζιλίκι, σε πόσες δόσεις θα το λάβουμε και πότε και σε ποίο νόμισμα θα το ξοδέψουμε. Όντως, αν θα έχουμε ευρώ θα είμαστε σε καλύτερη μοίρα. Αλλά φτάνει μόνο αυτό; Αν δεν έχουμε σωστό κράτος, να λειτουργεί ομαλά, με δικαιοσύνη και να αντιμετωπίζει τους πολίτες του με ισότητα και πολιτισμένα, τα αποτελέσματα της οικονομικής του διαχείρισης θα είναι καταστροφικά.
Σήμερα για ποίο κράτος μιλάμε; Τί να πούμε για ένα κράτος που δεν σέβεται τις αποφάσεις των δικαστηρίων του και δεν τις εκτελεί; Ή μήπως αποδίδεται δικαιοσύνη με τις απίθανες προθεσμίες εκδίκασης των όποιων υποθέσεων; Ο υπουργός Δικαιοσύνης ισχυρίστηκε ότι το επάγγελμα του δικηγόρου στην Ελλάδα δεν είναι κλειστό. Αν όμως έχετε δικαστήριο στη «μακρινή» Χαλκίδα θα χρειαστείτε και επιτόπιο δικηγόρο. Και ποίος είναι σίγουρος ότι οι δυο-τρείς δικαστές που καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν είναι οι μόνοι δικαστές που έπρεπε να μπουν φυλακή; Τί να πούμε για την ηττοπαθή εξωτερική πολιτική, που με συνέπεια ακολουθούν επί σειρά ετών οι όποιοι υπουργοί, είτε «κηπουροί» κάποιου αστείου πρωθυπουργού είναι αυτοί, είτε γόνοι από πολιτικό τζάκι; Τί να πούμε γι' αυτούς που προστατεύουν τον πολίτη πεθαίνοντας τον στα χημικά και στο ξύλο;
Έχουμε εστιάσει στην παραμονή μας στο ευρώ «πάση θυσία» και το μέσον τείνει να γίνει σκοπός. Καλό το ευρώ, καλύτερο από τη δραχμή, αλλά γιατί «πάση θυσία»; Να διαλύσουμε την εθνική μας άμυνα για να μείνουμε στο ευρώ; ΟΧΙ. Να γεμίσει η Ελλάδα μουσουλμάνους με αντάλλαγμα να μην χρειαζόμαστε εμείς βίζες όταν ταξιδεύουμε σε κάποιες άλλες ευρωπαϊκές χώρες; ΟΧΙ. Να καταδικαστεί η νεολαία μας σε μόνιμη ανεργία για να μείνουμε στο ευρώ «πάση θυσία»; ΟΧΙ. Για να συνεχίσουν να αυτοκτονούν συμπολίτες μας; ΟΧΙ. Για να μεταναστεύουν τα ελληνικά νιάτα στη Γερμανία; ΟΧΙ. Για να μείνουν στο άμεσο μέλλον επίσης άνεργοι και οι μισοί από τους σημερινούς εργαζόμενους; ΟΧΙ. Συνεπώς, το δίλημμα δεν είναι ευρώ ή δραχμή.
Η Ελλάδα χρειάζεται σχέδιο, να ξέρει πού θέλει να πάει και να αποφασίσει το πώς θα πάει εκεί. Πρέπει συγχρόνως να ξέρει πού δεν θέλει να πάει και να αποφασίσει επίσης το πώς δεν θα πάει εκεί.
Έξι μήνες κυβερνά η τρικομματική κυβέρνηση και η εικόνα του κυβερνητικού έργου δεν πείθει. Παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις για προστασία από περαιτέρω λεηλασία των ασθενέστερων οικονομικών πολιτών, κυρίως των ηλικιωμένων συνταξιούχων, η εθνική μας τρόικα δεν παρουσίασε κάποιο σοβαρό δείγμα φαντασίας ή ευφυΐας και κατέφυγε εκ νέου στη λύση του αυτοακρωτηριασμού επαναλαμβάνοντας τα εγκληματικά λάθη της πρόσφατης κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο ρυθμός των αυτοκτονιών απελπισμένων συνανθρώπων μας εξ αιτίας των αποτελεσμάτων της κυβερνητικής πολιτικής των δύο αποκαλουμένων μεγάλων κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα έχει αυξηθεί. Οι πεινασμένοι που καταφεύγουν σε διάφορα συσσίτια ανά την Ελλάδα πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. Τί είδους αναπτυξιακή προσπάθεια έγινε; Ο αριθμός των ανέργων κτυπάει κάθε μήνα και νέο ρεκόρ. Παράλληλα αντίστοιχα μηνιαία ρεκόρ σημειώνονται στη μετανάστευση νέων, οι οποίοι εξαπατημένοι από τις διάφορες πολιτικές ηγεσίες καταφεύγουν ακόμη και στη Γερμανία γνωρίζοντας ότι θα υποστούν τη χλεύη ροδαλών λουκανικοφάγων. Η όρεξη για σπουδές της νεολαίας μας αποτελεί ένδοξο παρελθόν. Οι ληστείες Ελλήνων από Έλληνες για λίγα ευρώ είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Ας μη μιλήσουμε για τις ληστείες και την σκληρή εγκληματικότητα από τους αλλοδαπούς.
Και όμως, η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε κάνει περισσότερα. Δεν έκανε και δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια αυτούς στους οποίους είπε ότι δεν θα τους ξανακόψει τις συντάξεις και το εφάπαξ. Δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια αυτούς στους οποίους υποσχέθηκε κοινωνική δικαιοσύνη. Η κυβέρνηση θα μπορούσε, όμως δεν φορολόγησε τους μεγαλογιατρούς και τους μεγαλοδικηγόρους. Τα φορολογικά τεκμήρια δεν τολμά να τα επιβάλλει σε βάρος των δικών της «σπλάχνων», όπως δεν τόλμησε να αγγίξει ο Παπανδρέου τα δικά του «σπλάχνα». Η κυβέρνηση θα μπορούσε, αν το προσπαθούσε, να απαλλάξει την κοινωνία μας από τα παράσιτα, τα οποία με διάφορους τίτλους «ειδικών» αμείβονται με ειδικά συμβόλαια ακόμη και σήμερα π.χ. με 12.000 ευρώ τον μήνα. Αν κάποιος από αυτούς ξεσκεπάζεται, αυτό συμβαίνει κατά λάθος και δεν οφείλεται σε κυβερνητική μέριμνα για να καθαρίσει η πολιτική βρώμα.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε κάνει περισσότερα αν δεν υπήρχε ο σημερινός κυβερνητικός μηχανισμός εκατοντάδων πολύχρωμων κομματικών αρχηγίσκων, υπουργών, υφυπουργών, γενικών γραμματέων, ειδικών γραμματέων, συμβούλων και παρατρεχάμενων. Όμως δείχνει να εμπαίζει τον κόσμο, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά το πόσο μη χρήσιμοι είναι όλοι αυτοί, που έχουν επιπέσει στη λεία που λέγεται κρατικός προϋπολογισμός.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει κόψει τα υπερτροφικά φτερά του ελληνικού κοινοβουλίου. Γιατί χρειάζονται 300 βουλευτές; Ποία είναι η ποιότητά τους; H κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε εμφανίσει κάποιο δείγμα αλλαγής νοοτροπίας. Ακόμη και το κάθε γερμανικό σούργελο θα έχει επιχειρήματα σε βάρος της Ελλάδος, όσο εμείς θα κυβερνιόμαστε ακόμη με τις γνωστές νοοτροπίες.
Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν ενδείξεις, ότι η εθνική μας τρόικα μπορεί να πετύχει πολλά περισσότερα από τα ανύπαρκτα της μέχρι πρόσφατα χειρότερης κυβέρνησης της Ελλάδος υπό τον ΓΑΠ.
Τί καινούργιο έκανε η κυβέρνηση για την προώθηση των εξαγωγών; Οι ελληνικές εξαγωγές πρέπει να αποτελέσουν το αναπτυξιακό όχημα που θα επαναφέρει τη χώρα μας σε δρόμους οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας. Τί νέα κίνητρα δόθηκαν για αυξημένη παραγωγή προϊόντων προς εξαγωγή ή υποκατάσταση εισαγωγών, που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και εισοδήματα στους εργαζόμενους που θα τους εξασφαλίζουν σταθερά ένα καλύτερο αύριο; Πότε θα γίνει αυτό και με ποία εργαλεία μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να βοηθήσει αποτελεσματικά, ώστε τα ελληνικά προϊόντα να διοχετεύονται με άνεση σε αγορές που τα έχουν ανάγκη; Επενδυτικό κλίμα δεν υφίσταται στην Ελλάδα, ούτε για γηγενείς ούτε για αλλοδαπούς. Κάποιες προθέσεις λεηλασίας δημόσιας περιουσίας δεν εμπίπτουν στις ενέργειες που πρέπει να επιδιώκουμε και μάλιστα αυτές μπορεί να οδηγήσουν σε αύξηση του αριθμού των ανέργων. Η πείρα από όμορες χώρες σε περίοδο «φιλελεύθερων» μεταρρυθμίσεων αυτό έχει δείξει.
Για όλα αυτά χρειάζεται η σωστή ηγεσία. Υπάρχει; ΟΧΙ.
Μέχρι τώρα μας κυβερνούν οι άνθρωποι του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ». Όμως οι κυβερνώντες πρέπει να μπορούν να διακρίνουν αν σε κάποιες περιπτώσεις η σωστή απάντηση είναι ΟΧΙ και να μπορούν να το πουν, αντί να βρίζουν και αυτοί τα μνημόνια και να ψηφίζουν ΝΑΙ. Δυστυχώς, φαίνεται ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στο να πάμε μπροστά είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών προσώπων που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά. Στη δήθεν δημοκρατία μας έχουν επικρατήσει οι φαύλοι, οι ανυπόληπτοι, οι άσχετοι με τη χρηστή διοίκηση ενός κράτους και τελικά οι ανυπόφοροι διότι, όπως είπε ο Αβρ. Λίνκολν, «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».
Γεώργιος Ε. Δουδούμης
Οικονομολόγος – Συγγραφέας
[email protected]