του Σταύρου Καλεντερίδη
Γιατί δεν φταίνε οι πολίτες
Δεν συνηθίζω να γράφω τέτοιου είδους άρθρα. Αλλά ένοιωσα πως υπάρχει τεράστια ανάγκη. Προς όλους αυτούς που συνειδητά ή υποσυνείδητα, από άγνοια, απόγνωση ή δόλο κατηγορούν τους πολίτες της Ελλάδας για την κατάσταση της χώρας μας, θέλω να πω το εξής: Φτάνει. Φτάνει με τα αδιέξοδα σχόλια: "είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας", "είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι", "εμείς τους ψηφίσαμε", "έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν", κτλ. Οι πολίτες έχουν υποστεί για πολύ καιρό την προπαγάνδα και τις πανταχόθεν προβοκάτσιες. Αρκετά.
Γιατί δεν φταίνε οι πολίτες
Δεν συνηθίζω να γράφω τέτοιου είδους άρθρα. Αλλά ένοιωσα πως υπάρχει τεράστια ανάγκη. Προς όλους αυτούς που συνειδητά ή υποσυνείδητα, από άγνοια, απόγνωση ή δόλο κατηγορούν τους πολίτες της Ελλάδας για την κατάσταση της χώρας μας, θέλω να πω το εξής: Φτάνει. Φτάνει με τα αδιέξοδα σχόλια: "είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας", "είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι", "εμείς τους ψηφίσαμε", "έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν", κτλ. Οι πολίτες έχουν υποστεί για πολύ καιρό την προπαγάνδα και τις πανταχόθεν προβοκάτσιες. Αρκετά.
Η «κατηγορία του άλλου» είναι ένας γνωστός ανθρώπινος μηχανισμός. Μπροστά στις δυσμενείς συνθήκες που αντιμετωπίζει η χώρα μας εδώ και χρόνια, ο μηχανισμός αυτός τροφοδοτεί γενικευμένες κατηγορίες είτε εναντίον των Ελλήνων πολιτών εν γένει, είτε εναντίον συγκεκριμένων πολιτικοκοινωνικών ομάδων (αριστεροί, καπιταλιστές, συντηρητικοί, δημόσιοι υπάλληλοι κ.α.). Μιας και αδυνατούμε λοιπόν να κατανοήσουμε και να υπερβούμε τους μηχανισμούς αυτούς ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές της Ελλάδας, και αφού χρειάζεται κάποιοι να «φταίνε», τότε αυτοί σίγουρα δεν είναι οι πολίτες. Η ευθύνη βρίσκεται στο πολιτικό μας σύστημα και ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε τις ανακρίβειες και τους μύθους που καλλιεργούνται αφελώς και ηθελημένα. Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε και να απενοχοποιηθούμε. Γιατί λοιπόν δεν φταίνε οι πολίτες:
Διότι η άρχουσα Ολιγαρχία μας έχει επιβάλλει τους πολιτικούς της αρεσκείας της
«Εμείς τους ψηφίσαμε». Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία οι υποψήφιοι επιλέγονται από τα κόμματα και όχι από τους πολίτες. Το «χρήσμα» έχοντας επιβιώσει από άλλο αιώνα, μας καταδικάζει στις χείριστες πολιτικές επιλογές και σε μια πολιτική ανισότητα άνευ όρων (δεν μπορούν όλοι να λάβουν το «δαχτυλίδι του αρχηγού»). Η χώρα μας υποφέρει από έναν εκλογικό νόμο ο οποίος εκ των 300 βουλευτικών εδρών, παραχωρεί τις 50 ως δώρο στο πρώτο κόμμα, ενώ άλλες 12 βουλευτικές θέσεις (επικρατείας) εκλέγονται από λίστα προσωπικής επιλογής των κομματικών αφεντικών (προφανώς και στην κορυφή της λίστας φιγουράρουν οι αυλικοί και αυλοκόλακες του κάθε κόμματος). Με άλλα λόγια, περισσότερο από το 20% των φερόμενων αντιπροσώπων μας δεν τους ψηφίζουν καν οι πολίτες, ενώ το 100% των βουλευτών έχει επιλεγεί και επιβληθεί σε εμάς από τους κομματικο-άρχοντες. Δυστυχώς, και ενώ το μόνο εκλογικό κριτήριο των Ελλήνων πολιτών, τόσο τώρα όσο και παλιότερα είναι το «μη χείρον βέλτιστον», οι πολίτες όχι μόνο δεν συμμετέχουν στην επιλογή των υποψηφίων των κομμάτων αλλά δια του ισχύοντος νόμου δεν εξασφαλίζεται καν η εκπροσώπηση τους.
Διότι η άρχουσα Ολιγαρχία μας έχει επιβάλλει έναν ανελεύθερο εκλογικό νόμο
«Γιατί τους ψηφίζουμε;». Ταυτόχρονα, ο ίδιος μισόδημος εκλογικός νόμος πέτυχε την παγκόσμια πρωτοπορία το 2006 και εξίσωσε τα λευκά ψηφοδέλτια με τα άκυρα (!). Σύμφωνα δηλαδή με την ισχύουσα νομοθεσία, η λευκή ψήφος δεν είναι μια θετική συμμετοχή και κάλεσμα για αλλαγή και εξέλιξη αλλά ένα κουρελιασμένο και λερωμένο χαρτί το οποίο δεν δικαιούται να επηρεάσει το τελικό εκλογικό ποσοστό των κόμματων. Υπομένουμε δηλαδή για 10 χρόνια έναν νόμο που καταπατά ουσιώδη πολιτικά μας δικαιώματα. Η πολιτική καπηλεία της ψήφου μας όμως δε σταματάει δυστυχώς εδώ μιας και κάθε ψήφος σε μικρό κόμμα το οποίο δεν καταφέρνει να εισέλθει στη βουλή δεν χάνεται όπως θα ήλπιζε κανείς, αλλά μοιράζεται αναλογικά στα κόμματα της βουλής ανάλογα με τα εκλογικά ποσοστά τους. Η ψήφος μας δηλαδή σε ένα μικρό κόμμα κινδυνεύει κάθε φορά να κλαπεί από την άρχουσα τάξη και να ενισχύσει το ποσοστό ακόμα και εχθρικών για τα συμφέροντά μας κομμάτων! Αντιστοίχως, η αποχή δεν αναγνωρίζεται ως υγιής εκλογική αντίδραση και ακόμα και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αποφασίσουν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία, οι πολιτικοί μεταξύ τους θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, ανεπηρέαστοι από το πολιτικό κλίμα. Οι νόμοι και το σύνταγμα δηλαδή δεν προβλέπουν καμία αλλαγή ακόμα και αν το 99% των πολιτών απέχουν από τις εθνικές εκλογές! Τοιουτοτρόπως λοιπόν καταπατούνται τα μοναδικά και εναπομείναντα εκλογικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών στο αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας (κάτι το οποίο δεν θίγεται βέβαια από κανένα κόμμα).
«Εμείς τους ψηφίσαμε». Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία οι υποψήφιοι επιλέγονται από τα κόμματα και όχι από τους πολίτες. Το «χρήσμα» έχοντας επιβιώσει από άλλο αιώνα, μας καταδικάζει στις χείριστες πολιτικές επιλογές και σε μια πολιτική ανισότητα άνευ όρων (δεν μπορούν όλοι να λάβουν το «δαχτυλίδι του αρχηγού»). Η χώρα μας υποφέρει από έναν εκλογικό νόμο ο οποίος εκ των 300 βουλευτικών εδρών, παραχωρεί τις 50 ως δώρο στο πρώτο κόμμα, ενώ άλλες 12 βουλευτικές θέσεις (επικρατείας) εκλέγονται από λίστα προσωπικής επιλογής των κομματικών αφεντικών (προφανώς και στην κορυφή της λίστας φιγουράρουν οι αυλικοί και αυλοκόλακες του κάθε κόμματος). Με άλλα λόγια, περισσότερο από το 20% των φερόμενων αντιπροσώπων μας δεν τους ψηφίζουν καν οι πολίτες, ενώ το 100% των βουλευτών έχει επιλεγεί και επιβληθεί σε εμάς από τους κομματικο-άρχοντες. Δυστυχώς, και ενώ το μόνο εκλογικό κριτήριο των Ελλήνων πολιτών, τόσο τώρα όσο και παλιότερα είναι το «μη χείρον βέλτιστον», οι πολίτες όχι μόνο δεν συμμετέχουν στην επιλογή των υποψηφίων των κομμάτων αλλά δια του ισχύοντος νόμου δεν εξασφαλίζεται καν η εκπροσώπηση τους.
Διότι η άρχουσα Ολιγαρχία μας έχει επιβάλλει έναν ανελεύθερο εκλογικό νόμο
«Γιατί τους ψηφίζουμε;». Ταυτόχρονα, ο ίδιος μισόδημος εκλογικός νόμος πέτυχε την παγκόσμια πρωτοπορία το 2006 και εξίσωσε τα λευκά ψηφοδέλτια με τα άκυρα (!). Σύμφωνα δηλαδή με την ισχύουσα νομοθεσία, η λευκή ψήφος δεν είναι μια θετική συμμετοχή και κάλεσμα για αλλαγή και εξέλιξη αλλά ένα κουρελιασμένο και λερωμένο χαρτί το οποίο δεν δικαιούται να επηρεάσει το τελικό εκλογικό ποσοστό των κόμματων. Υπομένουμε δηλαδή για 10 χρόνια έναν νόμο που καταπατά ουσιώδη πολιτικά μας δικαιώματα. Η πολιτική καπηλεία της ψήφου μας όμως δε σταματάει δυστυχώς εδώ μιας και κάθε ψήφος σε μικρό κόμμα το οποίο δεν καταφέρνει να εισέλθει στη βουλή δεν χάνεται όπως θα ήλπιζε κανείς, αλλά μοιράζεται αναλογικά στα κόμματα της βουλής ανάλογα με τα εκλογικά ποσοστά τους. Η ψήφος μας δηλαδή σε ένα μικρό κόμμα κινδυνεύει κάθε φορά να κλαπεί από την άρχουσα τάξη και να ενισχύσει το ποσοστό ακόμα και εχθρικών για τα συμφέροντά μας κομμάτων! Αντιστοίχως, η αποχή δεν αναγνωρίζεται ως υγιής εκλογική αντίδραση και ακόμα και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αποφασίσουν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία, οι πολιτικοί μεταξύ τους θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, ανεπηρέαστοι από το πολιτικό κλίμα. Οι νόμοι και το σύνταγμα δηλαδή δεν προβλέπουν καμία αλλαγή ακόμα και αν το 99% των πολιτών απέχουν από τις εθνικές εκλογές! Τοιουτοτρόπως λοιπόν καταπατούνται τα μοναδικά και εναπομείναντα εκλογικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών στο αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας (κάτι το οποίο δεν θίγεται βέβαια από κανένα κόμμα).
Διότι ο πολιτικοί μας «ηγέτες» δεν επιλέγονται από εμάς
«Δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες». Ένα εύλογο επιχείρημα το οποίο δυστυχώς βασίζεται σε μια λανθασμένη αντίληψη της πολιτικής ηγεσίας. Ταυτόχρονα, η αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί ηγέτες στη χώρα μας, δεν μπορούν να επιλεχθούν ούτε καν να αναδειχθούν από τους πολίτες. Πρωθυπουργός της χώρας ορίζεται αυτός που επιλέγει η κοινοβουλευτική ομάδα του κάθε κόμματος. Αν δηλαδή ένας πρωθυπουργός παραιτηθεί, η χώρα δεν πάει σε εκλογές αλλά οι κλειστοί κύκλοι του κόμματος διαλέγουν τον «επίλεκτο» ανάμεσα από τις τάξεις τους. Αντιστοίχως, οι κομματικοί αρχηγοί επιλέγονται με τις πλέον αντιδημοκρατικές μεθόδους και ακόμα και όταν καλούνται να ψηφίσουν οι πολίτες, αυτό γίνεται με τον πλέον εξευτελιστικό για αυτούς τρόπο (χειραγώγηση, εκλογές με έναν υποψήφιο, κτλ.). Ακόμα χειρότερα, οι σημερινοί (και όχι μόνο) πρωθυπουργοί, είθισται να αναδεικνύονται από μηχανισμούς που ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας μας… Αντιστοίχως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν επιλέγεται από τους πολίτες αλλά εκλέγεται συντεχνιακά από τη βουλή ενώ επιλέγεται συνήθως από το κόμμα της αντιπολίτευσης. Βάσει συντάγματος, οι απαραίτητοι ψήφοι που απαιτούνται από τη βουλή για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας (180 τω αριθμώ) οδηγούν το εκάστοτε κόμμα που έχει την πλειοψηφία να αποδεχθεί το πρόσωπο επιλογής του κόμματος της αντιπολίτευσης για να μην διαλυθεί η βουλή (σε περίπτωση διαφωνίας και αδυναμίας ανάδειξης προέδρου της Δημοκρατίας, η βουλή βάσει συντάγματος διαλύεται). Ως αποτέλεσμα αυτού, ο αρχηγός του κράτους μας ήταν και παραμένει μια αδύναμη και συμβολική μαριονέττα η οποία εκπροσωπεί τις μειοψηφίες και τις εκάστοτε μικροπολιτικές και μυωπικές σκοπιμότητες. Στην ουσία και στην πράξη, τους πολιτικούς μας «ηγέτες» δεν τους επιλέγουμε εμείς.
Διότι οι Υπουργοί μας δεν επιλέγονται ποτέ αξιοκρατικά
«Υπάρχει αναξιοκρατία παντού». Η αναξιοκρατία που μας οδηγεί να βουλιάζουμε είναι η αναξιοκρατία των ιθυνόντων – του καπετάνιου και του πληρώματος. Είναι οι ανάξιοι πρωθυπουργοί και υπουργοί που στοιχίζουν στην Ελλάδα, όχι οι επιβάτες! Αυτός που επιλέγει τους υπουργούς είναι ο πρωθυπουργός, ο οποίος επιλέγει πάντα μικροπολιτικά και κομματικά: είτε ανταμείβει τα πολιτικά του πρωτοπαλίκαρα - τα οποία μπορεί να είναι ανειδίκευτα και να μην ξέρουν τα θέματα του υπουργείου αλλά είναι ιδανικοί στο να στηρίζουν τον «πρόεδρο», είτε εξαγοράζει και ελέγχει με μια υπουργική θέση την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Στην πλειοψηφία τους οι υπουργοί της Ελλάδας είναι ανειδίκευτοι, διορισμένοι αναξιοκρατικά, ενώ εμείς ως πολίτες δεν γνωρίζουμε ποτέ από πριν ποιοι θα είναι αυτοί που πρόκειται να διορίσει ως υπουργούς του ο κάθε υποψήφιος πρωθυπουργός. Στην ουσία και στην πράξη, τους υπουργούς δεν τους επιλέγουμε εμείς.
«Δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες». Ένα εύλογο επιχείρημα το οποίο δυστυχώς βασίζεται σε μια λανθασμένη αντίληψη της πολιτικής ηγεσίας. Ταυτόχρονα, η αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί ηγέτες στη χώρα μας, δεν μπορούν να επιλεχθούν ούτε καν να αναδειχθούν από τους πολίτες. Πρωθυπουργός της χώρας ορίζεται αυτός που επιλέγει η κοινοβουλευτική ομάδα του κάθε κόμματος. Αν δηλαδή ένας πρωθυπουργός παραιτηθεί, η χώρα δεν πάει σε εκλογές αλλά οι κλειστοί κύκλοι του κόμματος διαλέγουν τον «επίλεκτο» ανάμεσα από τις τάξεις τους. Αντιστοίχως, οι κομματικοί αρχηγοί επιλέγονται με τις πλέον αντιδημοκρατικές μεθόδους και ακόμα και όταν καλούνται να ψηφίσουν οι πολίτες, αυτό γίνεται με τον πλέον εξευτελιστικό για αυτούς τρόπο (χειραγώγηση, εκλογές με έναν υποψήφιο, κτλ.). Ακόμα χειρότερα, οι σημερινοί (και όχι μόνο) πρωθυπουργοί, είθισται να αναδεικνύονται από μηχανισμούς που ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας μας… Αντιστοίχως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν επιλέγεται από τους πολίτες αλλά εκλέγεται συντεχνιακά από τη βουλή ενώ επιλέγεται συνήθως από το κόμμα της αντιπολίτευσης. Βάσει συντάγματος, οι απαραίτητοι ψήφοι που απαιτούνται από τη βουλή για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας (180 τω αριθμώ) οδηγούν το εκάστοτε κόμμα που έχει την πλειοψηφία να αποδεχθεί το πρόσωπο επιλογής του κόμματος της αντιπολίτευσης για να μην διαλυθεί η βουλή (σε περίπτωση διαφωνίας και αδυναμίας ανάδειξης προέδρου της Δημοκρατίας, η βουλή βάσει συντάγματος διαλύεται). Ως αποτέλεσμα αυτού, ο αρχηγός του κράτους μας ήταν και παραμένει μια αδύναμη και συμβολική μαριονέττα η οποία εκπροσωπεί τις μειοψηφίες και τις εκάστοτε μικροπολιτικές και μυωπικές σκοπιμότητες. Στην ουσία και στην πράξη, τους πολιτικούς μας «ηγέτες» δεν τους επιλέγουμε εμείς.
Διότι οι Υπουργοί μας δεν επιλέγονται ποτέ αξιοκρατικά
«Υπάρχει αναξιοκρατία παντού». Η αναξιοκρατία που μας οδηγεί να βουλιάζουμε είναι η αναξιοκρατία των ιθυνόντων – του καπετάνιου και του πληρώματος. Είναι οι ανάξιοι πρωθυπουργοί και υπουργοί που στοιχίζουν στην Ελλάδα, όχι οι επιβάτες! Αυτός που επιλέγει τους υπουργούς είναι ο πρωθυπουργός, ο οποίος επιλέγει πάντα μικροπολιτικά και κομματικά: είτε ανταμείβει τα πολιτικά του πρωτοπαλίκαρα - τα οποία μπορεί να είναι ανειδίκευτα και να μην ξέρουν τα θέματα του υπουργείου αλλά είναι ιδανικοί στο να στηρίζουν τον «πρόεδρο», είτε εξαγοράζει και ελέγχει με μια υπουργική θέση την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Στην πλειοψηφία τους οι υπουργοί της Ελλάδας είναι ανειδίκευτοι, διορισμένοι αναξιοκρατικά, ενώ εμείς ως πολίτες δεν γνωρίζουμε ποτέ από πριν ποιοι θα είναι αυτοί που πρόκειται να διορίσει ως υπουργούς του ο κάθε υποψήφιος πρωθυπουργός. Στην ουσία και στην πράξη, τους υπουργούς δεν τους επιλέγουμε εμείς.
Δικαιοσύνη ελέγχεται από την κυβέρνηση
Βάσει συντάγματος (άρθρο 90§5) όλοι οι ανώτατοι δικαστικοί της χώρας διορίζονται με προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού οι οποίοι όπως είναι προφανές υπόκεινται πελατειακά σε αυτόν από τη μέρα διορισμού τους και έπειτα. Επίσης βάσει συντάγματος (άρθρο 91§1), την πειθαρχική αγωγή κατά των ανώτατων δικαστικών της χώρας εγείρει ο υπουργός Δικαιοσύνης, τον οποίον προφανώς οι δικαστικοί τρέμουν. Είναι αυτονόητο πως κάθε ποινική δίωξη η οποία ασκείται από τη διορισμένη και ελεγχόμενη δικαστική εξουσία είναι κατευθυνόμενη και υπό την ανοχή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
Διότι αυτοί που έπρεπε να παραδειγματίζουν τους πολίτες δημιούργησαν το πελατειακό αλλά και το βαθύ κράτος
Το πολιτικό ήθος είναι πρώτα από όλα θέμα των πολιτικών αξιωματούχων. Ο Αριστοτέλης ορίζει την πολιτική λέγοντας πως σκοπός της ΔΕΝ είναι η διακυβέρνηση αλλά η καλλιέργεια του ήθους των πολιτών της πόλις. Σήμερα δυστυχώς ισχύει το αντίστροφο, η πολιτική έχει εκφυλιστεί και λειτουργεί αποκλειστικά για να φθείρει το ήθος μας. Με άλλα λόγια μοναδικός λόγος ύπαρξης της εφαρμοσμένης πολιτικής είναι η δημιουργία και ανάπλαση ήθους, όχι η διαφθορά και ο εκμαυλισμός των πολιτών από τους πολιτικούς τους. Από τους ίδιους δηλαδή πολιτικούς που δημιούργησαν μηχανισμούς τρομοκρατίας, ψεύδους και ελέγχου των πολιτών που είναι εν ισχύ μέχρι και σήμερα. Τέλος, αν τα κόμματα της Ελλάδας δεν πλήρωναν για τις ψήφους τους, τότε απλά θα είχαν εξαφανιστεί. Και για να μπορέσουν να υπάρξουν έτσι όπως είναι, έπρεπε να πληρώνουν πολλά. Το πελατειακό κράτος μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο ανοίγοντας τα πλυντήρια χρήματος που είναι τα κομματικά ταμεία.
Βάσει συντάγματος (άρθρο 90§5) όλοι οι ανώτατοι δικαστικοί της χώρας διορίζονται με προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού οι οποίοι όπως είναι προφανές υπόκεινται πελατειακά σε αυτόν από τη μέρα διορισμού τους και έπειτα. Επίσης βάσει συντάγματος (άρθρο 91§1), την πειθαρχική αγωγή κατά των ανώτατων δικαστικών της χώρας εγείρει ο υπουργός Δικαιοσύνης, τον οποίον προφανώς οι δικαστικοί τρέμουν. Είναι αυτονόητο πως κάθε ποινική δίωξη η οποία ασκείται από τη διορισμένη και ελεγχόμενη δικαστική εξουσία είναι κατευθυνόμενη και υπό την ανοχή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
Διότι αυτοί που έπρεπε να παραδειγματίζουν τους πολίτες δημιούργησαν το πελατειακό αλλά και το βαθύ κράτος
Το πολιτικό ήθος είναι πρώτα από όλα θέμα των πολιτικών αξιωματούχων. Ο Αριστοτέλης ορίζει την πολιτική λέγοντας πως σκοπός της ΔΕΝ είναι η διακυβέρνηση αλλά η καλλιέργεια του ήθους των πολιτών της πόλις. Σήμερα δυστυχώς ισχύει το αντίστροφο, η πολιτική έχει εκφυλιστεί και λειτουργεί αποκλειστικά για να φθείρει το ήθος μας. Με άλλα λόγια μοναδικός λόγος ύπαρξης της εφαρμοσμένης πολιτικής είναι η δημιουργία και ανάπλαση ήθους, όχι η διαφθορά και ο εκμαυλισμός των πολιτών από τους πολιτικούς τους. Από τους ίδιους δηλαδή πολιτικούς που δημιούργησαν μηχανισμούς τρομοκρατίας, ψεύδους και ελέγχου των πολιτών που είναι εν ισχύ μέχρι και σήμερα. Τέλος, αν τα κόμματα της Ελλάδας δεν πλήρωναν για τις ψήφους τους, τότε απλά θα είχαν εξαφανιστεί. Και για να μπορέσουν να υπάρξουν έτσι όπως είναι, έπρεπε να πληρώνουν πολλά. Το πελατειακό κράτος μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο ανοίγοντας τα πλυντήρια χρήματος που είναι τα κομματικά ταμεία.
Διότι η πηγή της εν γένει διαφθοράς είναι οι πολιτικοί
«Η διαφθορά είναι στο DNA μας». Αν πραγματικά θέλεις να αντιμετωπίσεις τη διαφθορά δημιουργείς σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης, παραδειγματίζεις, ανοίγεις τα δεδομένα σου και δεν τα υποκρύπτεις πίσω από κατευθυνόμενες εφαρμογές «ανοιχτής διακυβέρνησης», πριμοδοτείς πριν τιμωρήσεις, διευκολύνεις και ενθαρρύνεις τους πολίτες να δρουν με νομιμότητα. Δεδομένου όμως πως στην Ελλάδα οι πηγές διαφθοράς είναι ανέγγιχτες, όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν ποτέ να ισχύσουν. Οι γκρίζες ζώνες νομοθεσίας έγιναν σύστημα και η πολυνομία οδήγησε στην ανομία. Ταυτόχρονα, τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα και εγκλήματα τα οποία πλήγωσαν την εθνική μας οικονομία και σταθερότητα διεπράχθησαν είτε άμεσα από τους πολιτικούς είτε έμμεσα με την πλήρη κάλυψη και συγκάλυψή τους. Τα ίδια σκάνδαλα που ακόμα εκκρεμούν και για τα οποία δεν αποζημιώθηκε ποτέ το δημόσιο..
Διότι η πηγή της πολιτικής διαφθοράς είναι τα κόμματα
Τα πολιτικά κόμματα, με στελέχη τα οποία είναι κυριολεκτικά υπεράνω νόμου απολαμβάνοντας ασυλίες και αριστοκρατικά προνόμια (άρθρο 62§1 και 61§2 του συντάγματος), αποφασίζουν μόνα τους για την κρατική τους επιχορήγηση και τους μισθούς των βουλευτών τους (άρθρο 29 του συντάγματος). Ταυτόχρονα, τα κόμματα δεν έχουν Α.Φ.Μ. και δεν λογοδοτούν σε κανέναν: κανείς δεν ξέρει πόσα χρήματα εισπράττουν, από ποιον και που τα ξοδεύουν. Δίχως λοιπόν να ελέγχονται, τα πολιτικά κόμματα μας καταδυναστεύουν ασταμάτητα για δεκαετίες, ενώ επηρεάζουν και διαφθείρουν δια της ανθυγιεινής παρουσίας τους, τους πλέον ζωντανούς και ενεργούς τομείς της Ελλάδας όπως τον χώρο εργασίας (με τι κομματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις) και παιδείας (με τις φοιτητικές παρατάξεις).
Διότι η παιδεία είναι κομματικοδίαιτη
«Δεν υπάρχει παιδεία». Αυτοί που αποφασίζουν για τη μορφή και τη φύση της Ελληνικής παιδείας είναι τα κόμματα. Οι πολιτικοί και οι υπουργοί (που δεν επιλέγονται ούτε ελέγχονται από τους πολίτες) είναι αυτοί που θέτουν τις γενικές και κατευθυντήριες γραμμές της παιδείας, που αποφασίζουν τι θα λένε τα βιβλία (συνωστισμός ή καταστροφή) και με ποιο τρόπο θα διδάσκονται. Είναι οι δικές τους ιδέες αυτές που ορίζουν και εγκλωβίζουν τους νέους μας πολίτες. Ταυτόχρονα, το πολιτικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε οι καθηγητές να διορίζονται από τους πολιτικούς σε διάφορες χρυσοπληρωμένες θέσεις ινστιτούτων και κέντρων ερευνών και συνεπώς να ελέγχονται από αυτούς.
Διότι στην ουσία κανείς δεν εκπροσωπεί τους πολίτες ενώ η περιφέρεια είναι πολιτικά αποκλεισμένη
«Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν». Η Ελληνική περιφέρεια είναι υποταγμένη στα κόμματα (άρθρο 102§5 του συντάγματος), ενώ επηρεάζεται και ελέγχεται χρηματικά από το υδροκέφαλο κράτος. Ταυτόχρονα, οι εκπρόσωποι της περιφέρειας, οι βουλευτές, δεν ακούν ποτέ την άποψη και τη θέληση των πολιτών της περιοχής που εκπροσωπούν και καταλήγουν να ψηφίζουν σύμφωνα με την κομματική γραμμή και θέση. Χωρίς δηλαδή να αφουγκράζονται τις ανάγκες και τα θέλω μας, οι πολιτικοί μας θυμούνται προεκλογικά κάθε τέσσερα χρόνια ενώ λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς και πολλές φορές εναντίον μας.
Διότι η Κοινωνία των Πολιτών στην Ελλάδα βρίσκεται σε μόνιμο πολιτικό κλοιό και διαρκή επίθεση
«Η χώρα διαλύεται και εμείς δεν κάνουμε τίποτα». Οι οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών είναι η μόνη εναλλακτική διέξοδος πολιτικής συμμετοχής στα κοινά και προσπάθειας επιρροής της πολιτικής στη χώρα, άμεσα από τους πολίτες. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των εν λόγω οργανώσεων λειτουργούσαν για χρόνια ως προτεκτοράτα και μονοπώλια των πολιτικών. Ταυτόχρονα, η πολιτική ηγεσία κατηύθυνε κοινοτικά κονδύλια (προγράμματα ΕΣΠΑ) σε «επίλεκτους» οργανισμούς της αρεσκείας της με αποτέλεσμα τον αδικαιολόγητο πλουτισμό πολλών πολιτικών και τη λειτουργία διαφόρων ΜΚΟ ως κάστρα-ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Τα γεγονότα αυτά όχι μόνο απέκλεισαν κάθε δημιουργική συμμετοχή των πολιτών μέσω των εν λόγω οργανισμών αλλά έπληξαν το κύρος και την εμπιστοσύνη ακόμα και των οργανισμών αυτών που πράγματι εξυπηρετούν τους πολίτες.
Διότι οι δυνατότητες πολιτικής συμμετοχής των πολιτών στη χώρα είναι ανύπαρκτες
«Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι». Το σύνταγμα και οι νόμοι της Ελλάδας όχι απλά δεν προβλέπουν αλλά ρητώς απαγορεύουν στους πολίτες να συμμετέχουν με δημοκρατικές διαδικασίες στην πολιτική ζωή. Διάφορες δημοκρατικές ιδέες και μέθοδοι συμμετοχής είναι ανύπαρκτες και κυνηγημένες στην Ελλάδα όπως τα δημοψηφίσματα από τους πολίτες, η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών, η ανάκληση/μομφή νόμων και αξιωματούχων, η λογοδοσία απερχόμενων αξιωματούχων, ο συμμετοχικός προϋπολογισμός, κτλ. Αυτός ο θεσμικός αποκλεισμός των πολιτών από τη λήψη αποφάσεων μας καθιστά αδύναμους να αλλάξουμε έστω και το παραμικρό πολιτικό κακώς κείμενο που δυσκολεύει ή δυσχεραίνει τη ζωή μας. Αυτή η αδυναμία συμμετοχής, σε συνδυασμό με την ελεγχόμενη πληροφόρηση και ενημέρωση και με την συστηματική συγκάλυψη της αλήθειας από τους πολιτικούς, έχει οδηγήσει στην πλήρη ματαίωση των προσπαθειών του ενεργού και υπεύθυνου πολίτη. Παρόλα αυτά, η Κοινωνία των Πολιτών παραμένει και αναδεικνύεται ως η μόνη υγιής και δυναμική εναλλακτική για την πολιτική και κυρίως πολιτειακή διέξοδο και αλλαγή.
Διότι το σύνταγμα και το πολίτευμα μας δεν είναι Δημοκρατία!
Η πολιτική επιστήμη και ιστορία αποδεικνύουν πως η αντιπροσωπευτική κρατική οργάνωση (με πολιτικούς μεσάζοντες) ουδεμία σχέση έχει με το πολίτευμα της Δημοκρατίας (άμεση συμμετοχή των πολιτών) αλλά αντιθέτως συνιστά μια πρώτης τάξεως συνταγματική Ολιγαρχία (Republic). Στη χώρα μας, ούτε υιοθετούνται ούτε αναδεικνύονται οι εφαρμογές και οι δυνατότητες της Δημοκρατίας στη σύγχρονη εποχή. Οι πολιτικοί ρητορεύουν πως υπερασπίζονται τη Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που πασχίζουν να οχυρώσουν τις ολιγαρχικές τους εξουσίες. Ταυτόχρονα, η άρχουσα πολιτική τάξη καπηλεύεται και διαστρεβλώνει την έννοια της Δημοκρατίας, την συνδέει με την ανεπάρκεια και την αποτυχία και τη φθείρει στα μάτια των πολιτών. Αντιδημοκρατικά μέτρα όπως η «ελεύθερη» εκλογή προαποφασισμένων (με χρήσμα) αντιπροσώπων προβάλλονται ως δημοκρατικές εγγυήσεις και κατακτήσεις, ενώ υπονομεύουν ακόμα περισσότερο το πραγματικό πολίτευμα της Δημοκρατίας που λείπει από τη χώρα μας. Τελικά, αν για κάτι πρέπει να φταίνε οι πολίτες, τότε φταίμε επειδή αναπαράγουμε και διαιωνίζουμε τις αυθαίρετες γενικεύσεις που μας προσάπτει το πολιτικό σύστημα. Γενικεύσεις οι οποίες φθείρουν την κοινωνική μας συνοχή, μας στρέφουν τον ένα ενάντια στον άλλο και μας κάνουν εύκολα διαχειρίσιμους από ένα ανάξιο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Αντιστοίχως, είναι δική μας ευθύνη σε μία τόσο δύσκολή περίοδο για τη χώρα, να κοιτάξουμε το δάσος και όχι το δέντρο, να εντοπίσουμε τα σημεία που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν, να καταλάβουμε εν τέλει πως η κρίση είναι πολιτειακή.
Το ποιος φταίει λοιπόν είναι προφανές. Φταίει το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα, το σύνταγμα και το Πολίτευμά μας. Η πιο απεχθής όμως κατηγορία δεν είναι αυτή της ευθύνης αλλά αυτή της δύναμης. Το σύστημα και οι πολιτικοί του καθώς μας επιρρίπτουν ευθύνες, ταυτόχρονα μας πείθουν για τη πολιτική μας δύναμη και ισχύ. «Για να φταίνε οι πολίτες», και για να έφεραν τα πράγματα ως εδώ, τότε οι πολίτες έχουν δύναμη. Και αν οι πολίτες έχουν ήδη δύναμη και επιρροή δεν χρειάζεται να έχουν και αξιώσεις για περισσότερη και μεγαλύτερη συμμετοχή στην πολιτική ζωή της χώρας τους. Και αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη μας ήττα.
Ας τελειώσουμε μια και καλή λοιπόν με την τυφλή και εγκληματικά εύκολη κατηγορία εναντίον των πολιτών και ας γυρίσουμε την πλάτη στους ειδικούς, τεχνοκράτες και λοιπούς επαΐοντες οι οποίοι αναζητούν τη λύση σε θεωρήματα, κατασκευάσματα και οικονομικές φόρμουλες. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε απελπισία ή κατηγορία, ξέρετε πώς να αντιδράσετε. Μοιραστείτε τη γνώση.
Η Ελλάδα χρειάζεται νέο, και επιτέλους Δημοκρατικό Σύνταγμα και Πολίτευμα. Και το χρειάζεται από τους Έλληνες πολίτες.
Πηγή
«Η διαφθορά είναι στο DNA μας». Αν πραγματικά θέλεις να αντιμετωπίσεις τη διαφθορά δημιουργείς σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης, παραδειγματίζεις, ανοίγεις τα δεδομένα σου και δεν τα υποκρύπτεις πίσω από κατευθυνόμενες εφαρμογές «ανοιχτής διακυβέρνησης», πριμοδοτείς πριν τιμωρήσεις, διευκολύνεις και ενθαρρύνεις τους πολίτες να δρουν με νομιμότητα. Δεδομένου όμως πως στην Ελλάδα οι πηγές διαφθοράς είναι ανέγγιχτες, όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν ποτέ να ισχύσουν. Οι γκρίζες ζώνες νομοθεσίας έγιναν σύστημα και η πολυνομία οδήγησε στην ανομία. Ταυτόχρονα, τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα και εγκλήματα τα οποία πλήγωσαν την εθνική μας οικονομία και σταθερότητα διεπράχθησαν είτε άμεσα από τους πολιτικούς είτε έμμεσα με την πλήρη κάλυψη και συγκάλυψή τους. Τα ίδια σκάνδαλα που ακόμα εκκρεμούν και για τα οποία δεν αποζημιώθηκε ποτέ το δημόσιο..
Διότι η πηγή της πολιτικής διαφθοράς είναι τα κόμματα
Τα πολιτικά κόμματα, με στελέχη τα οποία είναι κυριολεκτικά υπεράνω νόμου απολαμβάνοντας ασυλίες και αριστοκρατικά προνόμια (άρθρο 62§1 και 61§2 του συντάγματος), αποφασίζουν μόνα τους για την κρατική τους επιχορήγηση και τους μισθούς των βουλευτών τους (άρθρο 29 του συντάγματος). Ταυτόχρονα, τα κόμματα δεν έχουν Α.Φ.Μ. και δεν λογοδοτούν σε κανέναν: κανείς δεν ξέρει πόσα χρήματα εισπράττουν, από ποιον και που τα ξοδεύουν. Δίχως λοιπόν να ελέγχονται, τα πολιτικά κόμματα μας καταδυναστεύουν ασταμάτητα για δεκαετίες, ενώ επηρεάζουν και διαφθείρουν δια της ανθυγιεινής παρουσίας τους, τους πλέον ζωντανούς και ενεργούς τομείς της Ελλάδας όπως τον χώρο εργασίας (με τι κομματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις) και παιδείας (με τις φοιτητικές παρατάξεις).
Διότι η παιδεία είναι κομματικοδίαιτη
«Δεν υπάρχει παιδεία». Αυτοί που αποφασίζουν για τη μορφή και τη φύση της Ελληνικής παιδείας είναι τα κόμματα. Οι πολιτικοί και οι υπουργοί (που δεν επιλέγονται ούτε ελέγχονται από τους πολίτες) είναι αυτοί που θέτουν τις γενικές και κατευθυντήριες γραμμές της παιδείας, που αποφασίζουν τι θα λένε τα βιβλία (συνωστισμός ή καταστροφή) και με ποιο τρόπο θα διδάσκονται. Είναι οι δικές τους ιδέες αυτές που ορίζουν και εγκλωβίζουν τους νέους μας πολίτες. Ταυτόχρονα, το πολιτικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε οι καθηγητές να διορίζονται από τους πολιτικούς σε διάφορες χρυσοπληρωμένες θέσεις ινστιτούτων και κέντρων ερευνών και συνεπώς να ελέγχονται από αυτούς.
Διότι στην ουσία κανείς δεν εκπροσωπεί τους πολίτες ενώ η περιφέρεια είναι πολιτικά αποκλεισμένη
«Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν». Η Ελληνική περιφέρεια είναι υποταγμένη στα κόμματα (άρθρο 102§5 του συντάγματος), ενώ επηρεάζεται και ελέγχεται χρηματικά από το υδροκέφαλο κράτος. Ταυτόχρονα, οι εκπρόσωποι της περιφέρειας, οι βουλευτές, δεν ακούν ποτέ την άποψη και τη θέληση των πολιτών της περιοχής που εκπροσωπούν και καταλήγουν να ψηφίζουν σύμφωνα με την κομματική γραμμή και θέση. Χωρίς δηλαδή να αφουγκράζονται τις ανάγκες και τα θέλω μας, οι πολιτικοί μας θυμούνται προεκλογικά κάθε τέσσερα χρόνια ενώ λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς και πολλές φορές εναντίον μας.
Διότι η Κοινωνία των Πολιτών στην Ελλάδα βρίσκεται σε μόνιμο πολιτικό κλοιό και διαρκή επίθεση
«Η χώρα διαλύεται και εμείς δεν κάνουμε τίποτα». Οι οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών είναι η μόνη εναλλακτική διέξοδος πολιτικής συμμετοχής στα κοινά και προσπάθειας επιρροής της πολιτικής στη χώρα, άμεσα από τους πολίτες. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των εν λόγω οργανώσεων λειτουργούσαν για χρόνια ως προτεκτοράτα και μονοπώλια των πολιτικών. Ταυτόχρονα, η πολιτική ηγεσία κατηύθυνε κοινοτικά κονδύλια (προγράμματα ΕΣΠΑ) σε «επίλεκτους» οργανισμούς της αρεσκείας της με αποτέλεσμα τον αδικαιολόγητο πλουτισμό πολλών πολιτικών και τη λειτουργία διαφόρων ΜΚΟ ως κάστρα-ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Τα γεγονότα αυτά όχι μόνο απέκλεισαν κάθε δημιουργική συμμετοχή των πολιτών μέσω των εν λόγω οργανισμών αλλά έπληξαν το κύρος και την εμπιστοσύνη ακόμα και των οργανισμών αυτών που πράγματι εξυπηρετούν τους πολίτες.
Διότι οι δυνατότητες πολιτικής συμμετοχής των πολιτών στη χώρα είναι ανύπαρκτες
«Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι». Το σύνταγμα και οι νόμοι της Ελλάδας όχι απλά δεν προβλέπουν αλλά ρητώς απαγορεύουν στους πολίτες να συμμετέχουν με δημοκρατικές διαδικασίες στην πολιτική ζωή. Διάφορες δημοκρατικές ιδέες και μέθοδοι συμμετοχής είναι ανύπαρκτες και κυνηγημένες στην Ελλάδα όπως τα δημοψηφίσματα από τους πολίτες, η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών, η ανάκληση/μομφή νόμων και αξιωματούχων, η λογοδοσία απερχόμενων αξιωματούχων, ο συμμετοχικός προϋπολογισμός, κτλ. Αυτός ο θεσμικός αποκλεισμός των πολιτών από τη λήψη αποφάσεων μας καθιστά αδύναμους να αλλάξουμε έστω και το παραμικρό πολιτικό κακώς κείμενο που δυσκολεύει ή δυσχεραίνει τη ζωή μας. Αυτή η αδυναμία συμμετοχής, σε συνδυασμό με την ελεγχόμενη πληροφόρηση και ενημέρωση και με την συστηματική συγκάλυψη της αλήθειας από τους πολιτικούς, έχει οδηγήσει στην πλήρη ματαίωση των προσπαθειών του ενεργού και υπεύθυνου πολίτη. Παρόλα αυτά, η Κοινωνία των Πολιτών παραμένει και αναδεικνύεται ως η μόνη υγιής και δυναμική εναλλακτική για την πολιτική και κυρίως πολιτειακή διέξοδο και αλλαγή.
Διότι το σύνταγμα και το πολίτευμα μας δεν είναι Δημοκρατία!
Η πολιτική επιστήμη και ιστορία αποδεικνύουν πως η αντιπροσωπευτική κρατική οργάνωση (με πολιτικούς μεσάζοντες) ουδεμία σχέση έχει με το πολίτευμα της Δημοκρατίας (άμεση συμμετοχή των πολιτών) αλλά αντιθέτως συνιστά μια πρώτης τάξεως συνταγματική Ολιγαρχία (Republic). Στη χώρα μας, ούτε υιοθετούνται ούτε αναδεικνύονται οι εφαρμογές και οι δυνατότητες της Δημοκρατίας στη σύγχρονη εποχή. Οι πολιτικοί ρητορεύουν πως υπερασπίζονται τη Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που πασχίζουν να οχυρώσουν τις ολιγαρχικές τους εξουσίες. Ταυτόχρονα, η άρχουσα πολιτική τάξη καπηλεύεται και διαστρεβλώνει την έννοια της Δημοκρατίας, την συνδέει με την ανεπάρκεια και την αποτυχία και τη φθείρει στα μάτια των πολιτών. Αντιδημοκρατικά μέτρα όπως η «ελεύθερη» εκλογή προαποφασισμένων (με χρήσμα) αντιπροσώπων προβάλλονται ως δημοκρατικές εγγυήσεις και κατακτήσεις, ενώ υπονομεύουν ακόμα περισσότερο το πραγματικό πολίτευμα της Δημοκρατίας που λείπει από τη χώρα μας. Τελικά, αν για κάτι πρέπει να φταίνε οι πολίτες, τότε φταίμε επειδή αναπαράγουμε και διαιωνίζουμε τις αυθαίρετες γενικεύσεις που μας προσάπτει το πολιτικό σύστημα. Γενικεύσεις οι οποίες φθείρουν την κοινωνική μας συνοχή, μας στρέφουν τον ένα ενάντια στον άλλο και μας κάνουν εύκολα διαχειρίσιμους από ένα ανάξιο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα. Αντιστοίχως, είναι δική μας ευθύνη σε μία τόσο δύσκολή περίοδο για τη χώρα, να κοιτάξουμε το δάσος και όχι το δέντρο, να εντοπίσουμε τα σημεία που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν, να καταλάβουμε εν τέλει πως η κρίση είναι πολιτειακή.
Το ποιος φταίει λοιπόν είναι προφανές. Φταίει το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα, το σύνταγμα και το Πολίτευμά μας. Η πιο απεχθής όμως κατηγορία δεν είναι αυτή της ευθύνης αλλά αυτή της δύναμης. Το σύστημα και οι πολιτικοί του καθώς μας επιρρίπτουν ευθύνες, ταυτόχρονα μας πείθουν για τη πολιτική μας δύναμη και ισχύ. «Για να φταίνε οι πολίτες», και για να έφεραν τα πράγματα ως εδώ, τότε οι πολίτες έχουν δύναμη. Και αν οι πολίτες έχουν ήδη δύναμη και επιρροή δεν χρειάζεται να έχουν και αξιώσεις για περισσότερη και μεγαλύτερη συμμετοχή στην πολιτική ζωή της χώρας τους. Και αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη μας ήττα.
Ας τελειώσουμε μια και καλή λοιπόν με την τυφλή και εγκληματικά εύκολη κατηγορία εναντίον των πολιτών και ας γυρίσουμε την πλάτη στους ειδικούς, τεχνοκράτες και λοιπούς επαΐοντες οι οποίοι αναζητούν τη λύση σε θεωρήματα, κατασκευάσματα και οικονομικές φόρμουλες. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε απελπισία ή κατηγορία, ξέρετε πώς να αντιδράσετε. Μοιραστείτε τη γνώση.
Η Ελλάδα χρειάζεται νέο, και επιτέλους Δημοκρατικό Σύνταγμα και Πολίτευμα. Και το χρειάζεται από τους Έλληνες πολίτες.
Πηγή
RSS Feed
