του Γιώργου Τσακίρη
Πριν 39 χρόνια μια ενθουσιώδης εξέγερση της αριστερής νεολαίας που ήθελε, όπως φαίνεται, δημοκρατία και ελευθερία, αλλά και συνεπικουρούμενη από μια μεγάλη ομάδα οργανωμένων αριστεριστών μη φοιτητών κατέλαβε το χώρο του πολυτεχνείου με κύριο αίτημα την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Η κατάληψη, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, συνοδεύτηκε από καταστροφή εκπαιδευτικού και άλλου υλικού.
Πριν 39 χρόνια μια ενθουσιώδης εξέγερση της αριστερής νεολαίας που ήθελε, όπως φαίνεται, δημοκρατία και ελευθερία, αλλά και συνεπικουρούμενη από μια μεγάλη ομάδα οργανωμένων αριστεριστών μη φοιτητών κατέλαβε το χώρο του πολυτεχνείου με κύριο αίτημα την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Η κατάληψη, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, συνοδεύτηκε από καταστροφή εκπαιδευτικού και άλλου υλικού.
Βεβαίως κάηκαν και μερικές Ελληνικές σημαίες, για να αποδείξουν αυτοί, οι ελληνόπαιδες τις εποχής εκείνης, τη βαθειά πίστη και προσήλωσή τους στην Πατρίδα και τα Ελληνοχριστιανικά αισθήματά τους γι' αυτή!!
Ήταν η αρχή του τέλους του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Προβλημάτισε τα στελέχη και μέλη του, αποδυνάμωσε και δημιούργησε εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις. Όταν κατέρρευσε με την τραγωδία της Κύπρου, πολλοί απ' αυτούς τους καταληψίες αναγορεύθηκαν σε σωτήρες της Πατρίδος. Η ηττημένη αριστερά του εμφυλίου βρήκε τη μεγάλη ευκαιρία να δημιουργήσει συνθήκες νίκης μετατρέποντας το γεγονός σε μύθο. Αλλά ήταν κάτι πολύ διαφορετικό απ' το μύθο που πλάστηκε τα επόμενα χρόνια.
Αρκετοί από τους εισβολείς του πολυτεχνείου, οι πάτρωνές τους, οι υποστηρικτές τους και πολλοί που το εκμεταλλεύθηκαν, μη έχοντες σχέση με το γεγονός, κατέχουν ακόμη και σήμερα υψηλές θέσεις και αξιώματα στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Ήταν το πρώτο σκαλοπάτι για να αναρριχηθούν στην εξουσία, να καταλάβουν ουσιαστικά όλο το δημόσιο χώρο και να εκμεταλλευθούν την οικονομική άνεση που δημιούργησε η επταετία. Δυστυχώς όχι για την Ελλάδα, γιατί το όφελος ήταν των ιδίων, των οικογενειών και των φίλων τους, αλλά και των ομοϊδεατών τους. Εις βάρος των κορόιδων, δηλαδή των έντιμων, των εργατικών, των ανθρώπων που με μόχθο και ρίσκο δημιούργησαν. Εις βάρος αυτών που τους χαρακτήριζαν χαζούς, γιατί ήταν οι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς το κράτος. Ένα τεράστιο πάρτι - φαγοπότι ξεκίνησε για να φθάσουμε τελικά σήμερα ασθμαίνοντες στην πτώχευση.
Εκατοντάδες χιλιάδες διορίσθηκαν από τα παράθυρα σε καίρια και μη πόστα του δημοσίου. Που εξελίχθηκαν σε νόμιμους κατόχους του δημοσίου που έδεναν και έλυναν. Κατέλυσαν την ιεραρχία. Το «μέσο» και η άνομη συναλλαγή κυριαρχούσε. Έφτιαξαν περιουσίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μέσα σε αυτούς και μία άλλη ομάδα «προστατών των εργαζομένων» οι συνδικαλιστές. Δεν άφησαν όρθιες, παρά μόνο ελάχιστες, από τις μεγάλες επιχειρήσεις του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Έκλεισαν σχεδόν όλες ή μετακόμισαν σε άλλες σοβαρότερες χώρες, όπου υπήρχαν προοπτικές.
Όποιος κρατούσε μια κόκκινη σημαία, όχι τη γαλανόλευκη και διεκδικούσε, δικαίως ή αδίκως, έπαιρνε. Έπαιρνε σε βολέματα, σε θέσεις, σε τίτλους, σε μισθούς, σε έργα, σε συντάξεις και εφάπαξ χωρίς αντίκρισμα, σε επιδόματα(πχ έγκαιρης προσέλευσης ακόμη και όταν δεν ερχόταν στην ώρα του στη δουλειά, γιατί του κτυπούσε την κάρτα του ο ευσυνείδητος συνάδελφος!!). Έπαιρνε σε μεγαλύτερες άδειες όλες την καλοκαιρινή περίοδο, οπότε τον αναπλήρωνε ο εποχικός, που τον πλήρωνε ο Έλληνας φορολογούμενος. Έπαιρνε σε ταξίδια και θέσεις στο εξωτερικό. Έπαιρνε, έπαιρνε ..... Τουλάχιστον να έδινε και «κατιτίς». Άσε τις μίζες, τα χρήματα κάτω από το τραπέζι, τα γρηγορόσημα, τα φακελάκια κ.α. Όποιος συμμετείχε στο φαγοπότι ήταν προοδευτικός. Η αξιοκρατία ήταν τιμωρημένη, απούσα. Ολοκληρωτική αποδόμηση - αντιανάπτυξη. Να μη συνεχίσω, τα ξέρουμε όλοι. Πονάμε.
Μετά ήρθαν οι άλλοι, οι δεξιοί, που μετονομάστηκαν σε κεντροδεξιούς. Όταν ο πρωθυπουργός τους, είπε ότι δε θα διορίσουμε άλλους στο δημόσιο, τότε έπεσαν επάνω του, να τον φάνε, όλοι οι αφισοκολλητές και οι παρατρεχάμενοι των πολιτικάντηδων. Οι συμβουλάτορες πρότειναν στο νέο πρωθυπουργό αν δε δώσει και αυτός δε θα έχει σταυρούς στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, έτσι το πάρτι συνεχίστηκε.
Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν και οι δημοσιογράφοι. Πάντα δίπλα στον αδικημένο!! Προστάτες άλλης μορφής. Εξελίχθηκαν γρήγορα σε αναμορφωτές της κοινής γνώμης, μαζί με τους πολιτικούς, πάντα για το καλό της Ελλάδος και του Έλληνα!!
Να χαρώ ή να κλάψω για όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά που σκόπιμα δεν ανέφερα για να μην κουράσω; Να γιορτάσω για τη 17η Νοεμβρίου ή να φωνάξω από αγανάκτηση «φτάνει πια»; Να διερωτηθώ έντονα προβληματισμένος μήπως η κατάληψη του πολυτεχνείου ήταν η κατάλυση της πραγματικής - ουσιαστικής δημοκρατίας; Μήπως ήταν η ανατροπή του κράτους, των αξιών, της ηθικής, της τάξης, του αλληλοσεβασμού, της αξιοκρατίας, της ευγενούς άμιλλας, όλων εκείνων των πανανθρώπινων ιδανικών και ιδεωδών που δίδαξε η κλασσική Ελλάδα σε όλο τον πλανήτη;
Η γιορτή του πολυτεχνείου δεν έχει καμιά σχέση με τα πάμπολλα ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν την Ελλάδα του 20ου αιώνα. Η αριστερά που ποτέ δεν άσκησε τη διακυβέρνηση της Χώρας κατάφερε να επιβάλει τη δική της λογική, τη δική της φιλοσοφία στις εκάστοτε κυβερνήσεις και στους ιδεολογικούς τους μηχανισμούς. Μετέφερε τη δική της ιδεολογία σχεδόν παντού, στα σχολεία , στα πανεπιστήμια, στη διανόηση, στους χώρους εργασίας, στην κοινωνία, στα ΜΜΕ. Κατάφερε να αλλοιώσει τον τρόπο σκέψης και πράξης του νεοέλληνα και να τον μετατρέψει από άνθρωπο με όνειρα , στόχους, φιλοδοξίες, οράματα, που για να τα πετύχει πρέπει να δουλέψει σκληρά και με ρίσκο, σε πονηρό, δήθεν έξυπνο, που με την ελάχιστη προσπάθεια θα πετύχει το μέγιστο αποτέλεσμα. Ζητώ συγνώμη από τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που δούλεψαν, δουλεύουν, πετυχαίνουν και δημιουργούν αξιοκρατικά, όμως είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Είναι λοιπόν η περίοδος της μεταπολίτευσης μια μοναδική ξεχωριστή περίπτωση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι του εμφυλίου και όχι οι νικητές. Αυτό μπορεί να χαροποιεί αρκετούς. Την έγραψαν όμως ανορθόδοξα, στρεβλά, λανθασμένα εις βάρος της Πατρίδας και τελικά των Ελλήνων. Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Ο μύθος κατέρρευσε.
Προσθέτω και εγώ τη φωνή μου σε εκείνη των πολλών κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας, κύριε πρωθυπουργέ, για να σταματήσει επιτέλους να γιορτάζεται αυτός ο μύθος, που οδήγησε στο σημερινό όλεθρο.
Γιώργος Τσακίρης
Πρόεδρος Επιτροπής Δεοντολογίας ΣΕΕ
Ήταν η αρχή του τέλους του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Προβλημάτισε τα στελέχη και μέλη του, αποδυνάμωσε και δημιούργησε εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις. Όταν κατέρρευσε με την τραγωδία της Κύπρου, πολλοί απ' αυτούς τους καταληψίες αναγορεύθηκαν σε σωτήρες της Πατρίδος. Η ηττημένη αριστερά του εμφυλίου βρήκε τη μεγάλη ευκαιρία να δημιουργήσει συνθήκες νίκης μετατρέποντας το γεγονός σε μύθο. Αλλά ήταν κάτι πολύ διαφορετικό απ' το μύθο που πλάστηκε τα επόμενα χρόνια.
Αρκετοί από τους εισβολείς του πολυτεχνείου, οι πάτρωνές τους, οι υποστηρικτές τους και πολλοί που το εκμεταλλεύθηκαν, μη έχοντες σχέση με το γεγονός, κατέχουν ακόμη και σήμερα υψηλές θέσεις και αξιώματα στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Ήταν το πρώτο σκαλοπάτι για να αναρριχηθούν στην εξουσία, να καταλάβουν ουσιαστικά όλο το δημόσιο χώρο και να εκμεταλλευθούν την οικονομική άνεση που δημιούργησε η επταετία. Δυστυχώς όχι για την Ελλάδα, γιατί το όφελος ήταν των ιδίων, των οικογενειών και των φίλων τους, αλλά και των ομοϊδεατών τους. Εις βάρος των κορόιδων, δηλαδή των έντιμων, των εργατικών, των ανθρώπων που με μόχθο και ρίσκο δημιούργησαν. Εις βάρος αυτών που τους χαρακτήριζαν χαζούς, γιατί ήταν οι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς το κράτος. Ένα τεράστιο πάρτι - φαγοπότι ξεκίνησε για να φθάσουμε τελικά σήμερα ασθμαίνοντες στην πτώχευση.
Εκατοντάδες χιλιάδες διορίσθηκαν από τα παράθυρα σε καίρια και μη πόστα του δημοσίου. Που εξελίχθηκαν σε νόμιμους κατόχους του δημοσίου που έδεναν και έλυναν. Κατέλυσαν την ιεραρχία. Το «μέσο» και η άνομη συναλλαγή κυριαρχούσε. Έφτιαξαν περιουσίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μέσα σε αυτούς και μία άλλη ομάδα «προστατών των εργαζομένων» οι συνδικαλιστές. Δεν άφησαν όρθιες, παρά μόνο ελάχιστες, από τις μεγάλες επιχειρήσεις του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Έκλεισαν σχεδόν όλες ή μετακόμισαν σε άλλες σοβαρότερες χώρες, όπου υπήρχαν προοπτικές.
Όποιος κρατούσε μια κόκκινη σημαία, όχι τη γαλανόλευκη και διεκδικούσε, δικαίως ή αδίκως, έπαιρνε. Έπαιρνε σε βολέματα, σε θέσεις, σε τίτλους, σε μισθούς, σε έργα, σε συντάξεις και εφάπαξ χωρίς αντίκρισμα, σε επιδόματα(πχ έγκαιρης προσέλευσης ακόμη και όταν δεν ερχόταν στην ώρα του στη δουλειά, γιατί του κτυπούσε την κάρτα του ο ευσυνείδητος συνάδελφος!!). Έπαιρνε σε μεγαλύτερες άδειες όλες την καλοκαιρινή περίοδο, οπότε τον αναπλήρωνε ο εποχικός, που τον πλήρωνε ο Έλληνας φορολογούμενος. Έπαιρνε σε ταξίδια και θέσεις στο εξωτερικό. Έπαιρνε, έπαιρνε ..... Τουλάχιστον να έδινε και «κατιτίς». Άσε τις μίζες, τα χρήματα κάτω από το τραπέζι, τα γρηγορόσημα, τα φακελάκια κ.α. Όποιος συμμετείχε στο φαγοπότι ήταν προοδευτικός. Η αξιοκρατία ήταν τιμωρημένη, απούσα. Ολοκληρωτική αποδόμηση - αντιανάπτυξη. Να μη συνεχίσω, τα ξέρουμε όλοι. Πονάμε.
Μετά ήρθαν οι άλλοι, οι δεξιοί, που μετονομάστηκαν σε κεντροδεξιούς. Όταν ο πρωθυπουργός τους, είπε ότι δε θα διορίσουμε άλλους στο δημόσιο, τότε έπεσαν επάνω του, να τον φάνε, όλοι οι αφισοκολλητές και οι παρατρεχάμενοι των πολιτικάντηδων. Οι συμβουλάτορες πρότειναν στο νέο πρωθυπουργό αν δε δώσει και αυτός δε θα έχει σταυρούς στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, έτσι το πάρτι συνεχίστηκε.
Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν και οι δημοσιογράφοι. Πάντα δίπλα στον αδικημένο!! Προστάτες άλλης μορφής. Εξελίχθηκαν γρήγορα σε αναμορφωτές της κοινής γνώμης, μαζί με τους πολιτικούς, πάντα για το καλό της Ελλάδος και του Έλληνα!!
Να χαρώ ή να κλάψω για όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά που σκόπιμα δεν ανέφερα για να μην κουράσω; Να γιορτάσω για τη 17η Νοεμβρίου ή να φωνάξω από αγανάκτηση «φτάνει πια»; Να διερωτηθώ έντονα προβληματισμένος μήπως η κατάληψη του πολυτεχνείου ήταν η κατάλυση της πραγματικής - ουσιαστικής δημοκρατίας; Μήπως ήταν η ανατροπή του κράτους, των αξιών, της ηθικής, της τάξης, του αλληλοσεβασμού, της αξιοκρατίας, της ευγενούς άμιλλας, όλων εκείνων των πανανθρώπινων ιδανικών και ιδεωδών που δίδαξε η κλασσική Ελλάδα σε όλο τον πλανήτη;
Η γιορτή του πολυτεχνείου δεν έχει καμιά σχέση με τα πάμπολλα ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν την Ελλάδα του 20ου αιώνα. Η αριστερά που ποτέ δεν άσκησε τη διακυβέρνηση της Χώρας κατάφερε να επιβάλει τη δική της λογική, τη δική της φιλοσοφία στις εκάστοτε κυβερνήσεις και στους ιδεολογικούς τους μηχανισμούς. Μετέφερε τη δική της ιδεολογία σχεδόν παντού, στα σχολεία , στα πανεπιστήμια, στη διανόηση, στους χώρους εργασίας, στην κοινωνία, στα ΜΜΕ. Κατάφερε να αλλοιώσει τον τρόπο σκέψης και πράξης του νεοέλληνα και να τον μετατρέψει από άνθρωπο με όνειρα , στόχους, φιλοδοξίες, οράματα, που για να τα πετύχει πρέπει να δουλέψει σκληρά και με ρίσκο, σε πονηρό, δήθεν έξυπνο, που με την ελάχιστη προσπάθεια θα πετύχει το μέγιστο αποτέλεσμα. Ζητώ συγνώμη από τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που δούλεψαν, δουλεύουν, πετυχαίνουν και δημιουργούν αξιοκρατικά, όμως είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Είναι λοιπόν η περίοδος της μεταπολίτευσης μια μοναδική ξεχωριστή περίπτωση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι του εμφυλίου και όχι οι νικητές. Αυτό μπορεί να χαροποιεί αρκετούς. Την έγραψαν όμως ανορθόδοξα, στρεβλά, λανθασμένα εις βάρος της Πατρίδας και τελικά των Ελλήνων. Η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Ο μύθος κατέρρευσε.
Προσθέτω και εγώ τη φωνή μου σε εκείνη των πολλών κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας, κύριε πρωθυπουργέ, για να σταματήσει επιτέλους να γιορτάζεται αυτός ο μύθος, που οδήγησε στο σημερινό όλεθρο.
Γιώργος Τσακίρης
Πρόεδρος Επιτροπής Δεοντολογίας ΣΕΕ
RSS Feed
