| του Δημητρίου Βαλασίδου Αξκού ε.α., Οικονομολόγου Όλοι οι οργανισμοί, από τους πιο μικρούς μέχρι τους μεγαλύτερους, αποτελούν ζωντανές οντότητες. Είναι ζωντανές, γιατί το σημαντικότερο κομμάτι τους απαρτίζεται από ανθρώπους, οι οποίοι αποτελούν την κινητήρια δύναμη. Στις επιχειρήσεις θεωρούμε τους ανθρώπινους πόρους τον κυριότερο παράγοντα επιτυχίας ή αποτυχίας τους. Αν αυτό συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα, πολύ περισσότερο ισχύει σε ένα κράτος με τα πρόσωπα που στελεχώνουν την κυβέρνηση με την ευρεία έννοια, αλλά και με αυτά που πρόκειται να τα αντικαταστήσουν (αντιπολίτευση). Τα άτομα αυτά πρέπει πρωτίστως να είναι αποδεδειγμένα έντιμα και να διαθέτουν στον μέγιστο βαθμό ικανότητες και εμπειρία. Δεν θα πρέπει να ισχυρίζονται ότι "το νόμιμο είναι και ηθικό" (Κ. Καραμανλής ο νεώτερος), ούτε ότι "οι υπουργοί μπορούν να κάνουν ένα δωράκι στον εαυτό τους, αλλά όχι και 500.000). |
Στην Πατρίδα μας κάποιοι προσπάθησαν να αποδώσουν τις ευθύνες για την καταστροφή της στον απλό Λαό (μαζί τα φάγαμε), στους "κακούς" Γερμανούς, στους "αδίστακτους" τοκογλύφους, στον διεθνή σιωνισμό, στην κακή μας μοίρα και δεν ξέρω που αλλού. Γερμανοί, τοκογλύφοι και σιωνιστές επιδιώκουν και κατορθώνουν να επιτύχουν τον σκοπό τους που είναι το ίδιον συμφέρον, καταστρέφοντας κράτη και εξαθλιώνοντας λαούς. Όμως στην προσπάθειά τους αυτή είναι απαραίτητοι και οι τοπικοί συνεργάτες (ελλαδέμποροι και πράκτορες), πρόθυμοι και υπάκουοι, τους οποίους με εξαιρετική ευκολία βρίσκουν στην χώρα μας. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών.
Στην Ελλάδα συναντάμε τρεις βασικές κατηγορίες ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική:
1. Οι λεγόμενοι γόνοι που αποτελούν τα γνωστά "τζάκια". Είναι τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και το υπόλοιπο συγγενολόι των "μεγάλων" πολιτικών, των κατ' εξοχήν υπεύθυνων για την κατάντια της χώρας. Οι "χαρισματικοί" αυτοί γόνοι της οικογενειοκρατίας διαθέτουν όλα τα «προσόντα» για να είναι οι αδιαφιλονίκητοι κυβερνήτες μας. «Γαλάζιο», «πράσινο», «Ροζ» και «κόκκινο» αίμα. Και είναι πολλές εκατοντάδες στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και την αυτοδιοίκηση. Η διαδρομή τους είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Γεννημένοι σε πολυτελής επαύλεις των βορείων προαστίων ή σε άλλες «υποβαθμισμένες» περιοχές, φοίτησαν στα ακριβότερα ιδιωτικά σχολεία, γιατί τα δημόσια φρόντισαν οι πρόγονοί τους να τα υποβαθμίσουν για να πηγαίνει ο απλός λαός. Συνέχισαν τις σπουδές για πτυχία και μεταπτυχιακά στα ακριβότερα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπου οι περισσότεροι στρατολογήθηκαν από ξένα κέντρα που έχουν συμφέροντα στην χώρα μας. Μερικοί δεν χρειάστηκε καν να στρατολογηθούν, γιατί οι οικογένειές τους είχαν ήδη ενταχθεί στα κυκλώματα των ξένων συμφερόντων. Επέστρεψαν στην Ελλάδα, όπου χωρίς να «κολλήσουν» έστω και ένα ένσημο σε ασφαλιστικό οργανισμό, κατέκτησαν «κληρονομικώ δικαίω» την έδρα στην βουλή ή μια θέση στην αυτοδιοίκηση. Στη συνέχεια έγιναν και υπουργοί και οι πιο ανίκανοι και πρωθυπουργοί. Ουδείς ενδιαφέρθηκε για τις ικανότητές τους και τις εμπειρίες τους, γιατί αυτές είναι δεδομένες μια και ανήκουν σε «τζάκι». Δεν έχει σημασία αν κάποιος από αυτούς (νυν υπουργός) δήλωσε ότι η ένδοξη Ελληνική Σημαία είναι απλό πανί και δεν πειράζει αν την καίμε. Άλλος πήρε δάνειο για ξενώνα και έκτισε βίλα και ο κατάλογος των αθλιοτήτων δεν έχει τέλος.
2. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ξεκίνησαν από τις μαθητικές κομματικές οργανώσεις, για να περάσουν στις φοιτητικές παρατάξεις και πολλοί από αυτούς στον κομματικό συνδικαλισμό του δημόσιου τομέα. Οι λεγόμενοι φοιτητοπατέρες περνούσαν τα δικά τους μαθήματα και των φίλων τους με δολοπλοκίες, συναλλαγή και εκβιασμούς. Έμαθαν καλά το μάθημά τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, για να το χρησιμοποιήσουν στην μετέπειτα πολιτική τους σταδιοδρομία. Όπως και τα παιδιά της οικογενειοκρατίας κι αυτοί δεν εργάστηκαν ποτέ ή διορίστηκαν «ελέω κόμματος» σε θέσεις αργομισθίας του στενού ή ευρύτερου δημοσίου. Το κύριο έργο τους ήταν αφφισοκολητές και κλακαδόροι. Επειδή εκτιμήθηκαν τα πλούσια προσόντα τους και η μακρόχρονη εμπειρία τους προτάθηκαν και εξελέγησαν στην βουλή και κάποιοι έγιναν και υπουργοί. Ας θυμηθούμε την «γενιά του πολυτεχνείου» που από «αγωνιστές», χωρίς τα απαραίτητα προσόντα έγιναν βουλευτές, υπουργοί και Ευρωπαίοι επίτροποι.
3. Το συμπλήρωμα των παραπάνω κατηγοριών. Είναι αυτοί που περνώντας από κάτω « είδαν φως και μπήκαν». Μόνον που αυτό το φως ήταν το ατομικό τους συμφέρον και οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τις προσδοκίες του Ελληνικού Λαού. Για να μην τους αδικούμε τους ανθρώπους αυτούς πρέπει να παραδεχθούμε, ότι στο παρελθόν εργάστηκαν κυρίως ως δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, αθλητές. Το προσόν για να τους επιλέξουν τα κόμματα είναι η λεγόμενη «αναγνωρισιμότητα». Οι πολιτικοί αυτοί, όπως και κάποιοι γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές κλπ μπαίνοντας στο κόμμα, το «μαντρί» κατά τον μακαρίτη Αβέρωφ, παρέδωσαν τα ιδανικά, τις αξίες και τα πιστεύω τους, για να παραλάβουν την κομματική τους ταυτότητα.
Στο περίφημο δοκίμιό του για την ''πολιτική ως επάγγελμα'' ο M. Weber διέκρινε τρεις τύπους ενασχόλησης με την πολιτική. Την πολιτική ως ευκαιριακή ενασχόληση, την πολιτική ως πάρεργο με μερική και πάντως όχι αποκλειστική απασχόληση και την πολιτική ως ''επάγγελμα''. Στην τελευταία περίπτωση, εκείνος που απασχολείται με την πολιτική, ζει με αυτήν και ζει από αυτήν. Επομένως θα πρέπει να είναι όσο πιο αποτελεσματικός μπορεί, ώστε να διατηρηθεί στον πολιτικό χώρο. Στην πλειονότητά τους οι Έλληνες πολιτικοί ανήκουν στην τρίτη κατηγορία. Όμως αντί να επιδιώκουν να είναι αποτελεσματικοί για την χώρα τους, φροντίζουν να είναι χρήσιμοι μόνον για τον εαυτό τους και να ικανοποιούν με νόμιμο ή συνήθως παράνομο τρόπο τις προσωπικές τους φιλοδοξίες που συνήθως είναι υλικές. Τρέμουν μια εκλογική αποτυχία, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν είναι ικανοί για να κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους. Όταν νομίζουν ότι θίγεται το προσωπικό τους συμφέρον αποχωρούν από το κόμμα τους και ιδρύουν νέο ή προσχωρούν σε άλλο. Με την ίδια ευκολία επιστρέφουν στο παλιό τους κόμμα ή σε ένα τρίτο, όταν το επιτάσσει το ίδιον όφελος.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα από τα κόμματα με «αρχές και αξίες» που φροντίζουν για την επαγγελματική αποκατάσταση των γόνων τους πριν καν καλά-καλά αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο και το έχει δείξει πάρα πολλές φορές. Η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Κώστας Μπακογιάννης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Μιχάλης Λιάπης, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα. Το ρεκόρ αποκατάστασης πάντως επάξια κερδίζει ο Αντώνης Σαμαράς. Παρατηρώντας τους προγόνους και την πολιτική και επαγγελματική εξέλιξη του Αντώνη Σαμαρά, έρχεται στο νου η σουρεαλιστική δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πριν λίγες βδομάδες σε κάποιο πάνελ. «Δεν με ενδιαφέρει αν είναι άθεος ο Τσίπρας, με ενδιαφέρει αν έχει κολλήσει κανένα ένσημο στη ζωή του». Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του γόνου, ο Κυριάκος το 'πε αυτό! Όσο αστείο κι αν φαίνεται.
Ό Αντώνη Σαμαράς γεννήθηκε το 1951 από μπαμπά μεγαλοκαρδιολόγο και διευθυντή του Ευαγγελισμού. Από την πλευρά του πατέρα του, είναι ανιψιός του παλιού βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΡΕ, Γεωργίου Σαμαρά. Από την πλευρά της μητέρας του, είναι εγγονός του παλιού βενιζελικού βουλευτή Θεσσαλονίκης και υπουργού Αλέξανδρου Ζάννα. Η γιαγιά του, Βιργινία Ζάννα, διεκδίκησε τον τίτλο της πρώτης ελληνίδας βουλευτού.
Αποφοίτησε το 1969 από το Κολέγιο Αθηνών (συνιδρυτής του κολεγίου ήταν ο Στέφανος Δέλτας, σύζυγος της Πηνελόπης Δέλτα και προγιαγιάς του). Μετά το Κολέγιο Αθηνών μετέβει στο Άμχερστ της Μασαχουσέτης όπου και σπούδασε Οικονομικά και έπειτα στο Χάρβαρντ όπου και έκανε μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Επιχειρήσεων (κάπου μέσα σε αυτή την χρονική περίοδο βρίσκεται και η πολυσυζητημένη πιτσαρία και οι πίτσες που έσκιζαν. Το μόνο επάγγελμα που έκανε για μικρό χρονικό διάστημα στην ζωή του). Το 1975 και σε ηλικία 24 ετών, επιστρέφει στην Ελλάδα από την Αμερική και γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη της ΟΝΝΕΔ. Το 1977 και σε ηλικία μόνον 26 ετών εκλέγεται βουλευτής και γίνεται ο νεώτερος βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου. Παραμένει βουλευτής για 19 συνεχόμενα έτη! Από το 1977 έως το 1996. Από το 1996 έως το 2004 δεν κάνει τίποτα και απλά κάθεται στο σπίτι του εξαιτίας της γνωστής διένεξης με τον Μητσοτάκη που τον οδήγησε εκτός Νέας Δημοκρατίας, και αφού στις εκλογές του 1996 το κόμμα που ίδρυσε, η Πολιτική Άνοιξη, δεν κατορθώνει να μπει στη βουλή. Το 2004 επιστρέφει στην ΝΔ και διορίζεται ευρωβουλευτής μέχρι το 2007. Το 2007 ξαναεκλέγεται βουλευτής, και το 2009 γίνεται από τον Καραμανλή Υπουργός Πολιτισμού. Την ίδια χρονιά εγκαινιάζει το Μουσείο Ακρόπολης ως Υπουργός Πολιτισμού όπου και διορίζει σε αυτό την μισή Μεσσηνία στο γνωστό σκάνδαλο.
Αυτοί είναι οι πολιτικοί που είναι στο τιμόνι του καραβιού που λέγεται Ελλάς και το οδήγησαν μετά από μια ανεπιτυχή πορεία 40 ετών στα βράχια της καταστροφής. Αυτοί που επιδιώκουν να μας κυβερνήσουν σύντομα έχουν σκοπό να αλλάξουν την πορεία του σκάφους προς τα αριστερά και να το ρίξουν σε άλλα βράχια το ίδιο επικίνδυνα.
Επομένως δεν υπάρχει σωτηρία για την Πατρίδα μας; Υπάρχει και αυτή πρέπει να αναζητήσουμε με τη βοήθεια του Πανάγαθου Θεού μας. Η Ελλάδα διαθέτει πάρα πολλούς αγνούς, ικανούς και έμπειρους πολίτες οργανωμένους σε μικρά, αλλά υγιή κόμματα και κινήματα καθώς και πολλούς ανένταχτους. Όλους αυτούς τους ενώνει ο άδολος πατριωτισμός, χωρίς ακρότητες και θεατρινισμούς. Ανήκουν στον πρώτο και δεύτερο τύπο της ενασχόλησης με την πολιτική του M.Weber. Αυτοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν το πλατωνικό: «Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται από ανθρώπους πολύ κατώτερους τους» και να αποτελέσουν τον δυνατό χείμαρρο (όχι το «ποτάμι» των μεγάλων συμφερόντων), το οποίο στο πέρασμά του θα παρασύρει και θα διαλύσει το σάπιο πολιτικό σύστημα των γόνων, των παιδιών του κομματικού σωλήνα και αυτών που είδαν φως και μπήκαν. Τέτοιοι άνθρωποι είναι όλοι όσοι αγωνίζονται με τον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, το κόμμα που επί τρία χρόνια αγωνίζεται για την Πατρίδα και τον Λαό.
Αν οι Έλληνες δεν συνειδητοποιήσουν σύντομα ποιοι κυβερνάνε ή πρόκειται να μας κυβερνήσουν και πόση ζημία κάνουν στην χώρα, φοβάμαι ότι σύντομα θα ζήσουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που κανείς μας δεν θέλει να έρθουν.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΙΔΗΣ.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ εα-ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.
ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΟΛΛΕΓΙΟΥ ATHENS GSM.
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ.
ΤΗΛ. 2310453192-6942477645, e-mail: [email protected]
Στην Ελλάδα συναντάμε τρεις βασικές κατηγορίες ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική:
1. Οι λεγόμενοι γόνοι που αποτελούν τα γνωστά "τζάκια". Είναι τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και το υπόλοιπο συγγενολόι των "μεγάλων" πολιτικών, των κατ' εξοχήν υπεύθυνων για την κατάντια της χώρας. Οι "χαρισματικοί" αυτοί γόνοι της οικογενειοκρατίας διαθέτουν όλα τα «προσόντα» για να είναι οι αδιαφιλονίκητοι κυβερνήτες μας. «Γαλάζιο», «πράσινο», «Ροζ» και «κόκκινο» αίμα. Και είναι πολλές εκατοντάδες στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και την αυτοδιοίκηση. Η διαδρομή τους είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Γεννημένοι σε πολυτελής επαύλεις των βορείων προαστίων ή σε άλλες «υποβαθμισμένες» περιοχές, φοίτησαν στα ακριβότερα ιδιωτικά σχολεία, γιατί τα δημόσια φρόντισαν οι πρόγονοί τους να τα υποβαθμίσουν για να πηγαίνει ο απλός λαός. Συνέχισαν τις σπουδές για πτυχία και μεταπτυχιακά στα ακριβότερα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπου οι περισσότεροι στρατολογήθηκαν από ξένα κέντρα που έχουν συμφέροντα στην χώρα μας. Μερικοί δεν χρειάστηκε καν να στρατολογηθούν, γιατί οι οικογένειές τους είχαν ήδη ενταχθεί στα κυκλώματα των ξένων συμφερόντων. Επέστρεψαν στην Ελλάδα, όπου χωρίς να «κολλήσουν» έστω και ένα ένσημο σε ασφαλιστικό οργανισμό, κατέκτησαν «κληρονομικώ δικαίω» την έδρα στην βουλή ή μια θέση στην αυτοδιοίκηση. Στη συνέχεια έγιναν και υπουργοί και οι πιο ανίκανοι και πρωθυπουργοί. Ουδείς ενδιαφέρθηκε για τις ικανότητές τους και τις εμπειρίες τους, γιατί αυτές είναι δεδομένες μια και ανήκουν σε «τζάκι». Δεν έχει σημασία αν κάποιος από αυτούς (νυν υπουργός) δήλωσε ότι η ένδοξη Ελληνική Σημαία είναι απλό πανί και δεν πειράζει αν την καίμε. Άλλος πήρε δάνειο για ξενώνα και έκτισε βίλα και ο κατάλογος των αθλιοτήτων δεν έχει τέλος.
2. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ξεκίνησαν από τις μαθητικές κομματικές οργανώσεις, για να περάσουν στις φοιτητικές παρατάξεις και πολλοί από αυτούς στον κομματικό συνδικαλισμό του δημόσιου τομέα. Οι λεγόμενοι φοιτητοπατέρες περνούσαν τα δικά τους μαθήματα και των φίλων τους με δολοπλοκίες, συναλλαγή και εκβιασμούς. Έμαθαν καλά το μάθημά τους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, για να το χρησιμοποιήσουν στην μετέπειτα πολιτική τους σταδιοδρομία. Όπως και τα παιδιά της οικογενειοκρατίας κι αυτοί δεν εργάστηκαν ποτέ ή διορίστηκαν «ελέω κόμματος» σε θέσεις αργομισθίας του στενού ή ευρύτερου δημοσίου. Το κύριο έργο τους ήταν αφφισοκολητές και κλακαδόροι. Επειδή εκτιμήθηκαν τα πλούσια προσόντα τους και η μακρόχρονη εμπειρία τους προτάθηκαν και εξελέγησαν στην βουλή και κάποιοι έγιναν και υπουργοί. Ας θυμηθούμε την «γενιά του πολυτεχνείου» που από «αγωνιστές», χωρίς τα απαραίτητα προσόντα έγιναν βουλευτές, υπουργοί και Ευρωπαίοι επίτροποι.
3. Το συμπλήρωμα των παραπάνω κατηγοριών. Είναι αυτοί που περνώντας από κάτω « είδαν φως και μπήκαν». Μόνον που αυτό το φως ήταν το ατομικό τους συμφέρον και οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τις προσδοκίες του Ελληνικού Λαού. Για να μην τους αδικούμε τους ανθρώπους αυτούς πρέπει να παραδεχθούμε, ότι στο παρελθόν εργάστηκαν κυρίως ως δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, αθλητές. Το προσόν για να τους επιλέξουν τα κόμματα είναι η λεγόμενη «αναγνωρισιμότητα». Οι πολιτικοί αυτοί, όπως και κάποιοι γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές κλπ μπαίνοντας στο κόμμα, το «μαντρί» κατά τον μακαρίτη Αβέρωφ, παρέδωσαν τα ιδανικά, τις αξίες και τα πιστεύω τους, για να παραλάβουν την κομματική τους ταυτότητα.
Στο περίφημο δοκίμιό του για την ''πολιτική ως επάγγελμα'' ο M. Weber διέκρινε τρεις τύπους ενασχόλησης με την πολιτική. Την πολιτική ως ευκαιριακή ενασχόληση, την πολιτική ως πάρεργο με μερική και πάντως όχι αποκλειστική απασχόληση και την πολιτική ως ''επάγγελμα''. Στην τελευταία περίπτωση, εκείνος που απασχολείται με την πολιτική, ζει με αυτήν και ζει από αυτήν. Επομένως θα πρέπει να είναι όσο πιο αποτελεσματικός μπορεί, ώστε να διατηρηθεί στον πολιτικό χώρο. Στην πλειονότητά τους οι Έλληνες πολιτικοί ανήκουν στην τρίτη κατηγορία. Όμως αντί να επιδιώκουν να είναι αποτελεσματικοί για την χώρα τους, φροντίζουν να είναι χρήσιμοι μόνον για τον εαυτό τους και να ικανοποιούν με νόμιμο ή συνήθως παράνομο τρόπο τις προσωπικές τους φιλοδοξίες που συνήθως είναι υλικές. Τρέμουν μια εκλογική αποτυχία, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν είναι ικανοί για να κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους. Όταν νομίζουν ότι θίγεται το προσωπικό τους συμφέρον αποχωρούν από το κόμμα τους και ιδρύουν νέο ή προσχωρούν σε άλλο. Με την ίδια ευκολία επιστρέφουν στο παλιό τους κόμμα ή σε ένα τρίτο, όταν το επιτάσσει το ίδιον όφελος.
Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα από τα κόμματα με «αρχές και αξίες» που φροντίζουν για την επαγγελματική αποκατάσταση των γόνων τους πριν καν καλά-καλά αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο και το έχει δείξει πάρα πολλές φορές. Η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Κώστας Μπακογιάννης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, η Όλγα Κεφαλογιάννη, ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, ο Κώστας Καραμανλής, ο Μιχάλης Λιάπης, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα. Το ρεκόρ αποκατάστασης πάντως επάξια κερδίζει ο Αντώνης Σαμαράς. Παρατηρώντας τους προγόνους και την πολιτική και επαγγελματική εξέλιξη του Αντώνη Σαμαρά, έρχεται στο νου η σουρεαλιστική δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πριν λίγες βδομάδες σε κάποιο πάνελ. «Δεν με ενδιαφέρει αν είναι άθεος ο Τσίπρας, με ενδιαφέρει αν έχει κολλήσει κανένα ένσημο στη ζωή του». Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του γόνου, ο Κυριάκος το 'πε αυτό! Όσο αστείο κι αν φαίνεται.
Ό Αντώνη Σαμαράς γεννήθηκε το 1951 από μπαμπά μεγαλοκαρδιολόγο και διευθυντή του Ευαγγελισμού. Από την πλευρά του πατέρα του, είναι ανιψιός του παλιού βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΡΕ, Γεωργίου Σαμαρά. Από την πλευρά της μητέρας του, είναι εγγονός του παλιού βενιζελικού βουλευτή Θεσσαλονίκης και υπουργού Αλέξανδρου Ζάννα. Η γιαγιά του, Βιργινία Ζάννα, διεκδίκησε τον τίτλο της πρώτης ελληνίδας βουλευτού.
Αποφοίτησε το 1969 από το Κολέγιο Αθηνών (συνιδρυτής του κολεγίου ήταν ο Στέφανος Δέλτας, σύζυγος της Πηνελόπης Δέλτα και προγιαγιάς του). Μετά το Κολέγιο Αθηνών μετέβει στο Άμχερστ της Μασαχουσέτης όπου και σπούδασε Οικονομικά και έπειτα στο Χάρβαρντ όπου και έκανε μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Επιχειρήσεων (κάπου μέσα σε αυτή την χρονική περίοδο βρίσκεται και η πολυσυζητημένη πιτσαρία και οι πίτσες που έσκιζαν. Το μόνο επάγγελμα που έκανε για μικρό χρονικό διάστημα στην ζωή του). Το 1975 και σε ηλικία 24 ετών, επιστρέφει στην Ελλάδα από την Αμερική και γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη της ΟΝΝΕΔ. Το 1977 και σε ηλικία μόνον 26 ετών εκλέγεται βουλευτής και γίνεται ο νεώτερος βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου. Παραμένει βουλευτής για 19 συνεχόμενα έτη! Από το 1977 έως το 1996. Από το 1996 έως το 2004 δεν κάνει τίποτα και απλά κάθεται στο σπίτι του εξαιτίας της γνωστής διένεξης με τον Μητσοτάκη που τον οδήγησε εκτός Νέας Δημοκρατίας, και αφού στις εκλογές του 1996 το κόμμα που ίδρυσε, η Πολιτική Άνοιξη, δεν κατορθώνει να μπει στη βουλή. Το 2004 επιστρέφει στην ΝΔ και διορίζεται ευρωβουλευτής μέχρι το 2007. Το 2007 ξαναεκλέγεται βουλευτής, και το 2009 γίνεται από τον Καραμανλή Υπουργός Πολιτισμού. Την ίδια χρονιά εγκαινιάζει το Μουσείο Ακρόπολης ως Υπουργός Πολιτισμού όπου και διορίζει σε αυτό την μισή Μεσσηνία στο γνωστό σκάνδαλο.
Αυτοί είναι οι πολιτικοί που είναι στο τιμόνι του καραβιού που λέγεται Ελλάς και το οδήγησαν μετά από μια ανεπιτυχή πορεία 40 ετών στα βράχια της καταστροφής. Αυτοί που επιδιώκουν να μας κυβερνήσουν σύντομα έχουν σκοπό να αλλάξουν την πορεία του σκάφους προς τα αριστερά και να το ρίξουν σε άλλα βράχια το ίδιο επικίνδυνα.
Επομένως δεν υπάρχει σωτηρία για την Πατρίδα μας; Υπάρχει και αυτή πρέπει να αναζητήσουμε με τη βοήθεια του Πανάγαθου Θεού μας. Η Ελλάδα διαθέτει πάρα πολλούς αγνούς, ικανούς και έμπειρους πολίτες οργανωμένους σε μικρά, αλλά υγιή κόμματα και κινήματα καθώς και πολλούς ανένταχτους. Όλους αυτούς τους ενώνει ο άδολος πατριωτισμός, χωρίς ακρότητες και θεατρινισμούς. Ανήκουν στον πρώτο και δεύτερο τύπο της ενασχόλησης με την πολιτική του M.Weber. Αυτοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν το πλατωνικό: «Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται από ανθρώπους πολύ κατώτερους τους» και να αποτελέσουν τον δυνατό χείμαρρο (όχι το «ποτάμι» των μεγάλων συμφερόντων), το οποίο στο πέρασμά του θα παρασύρει και θα διαλύσει το σάπιο πολιτικό σύστημα των γόνων, των παιδιών του κομματικού σωλήνα και αυτών που είδαν φως και μπήκαν. Τέτοιοι άνθρωποι είναι όλοι όσοι αγωνίζονται με τον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, το κόμμα που επί τρία χρόνια αγωνίζεται για την Πατρίδα και τον Λαό.
Αν οι Έλληνες δεν συνειδητοποιήσουν σύντομα ποιοι κυβερνάνε ή πρόκειται να μας κυβερνήσουν και πόση ζημία κάνουν στην χώρα, φοβάμαι ότι σύντομα θα ζήσουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που κανείς μας δεν θέλει να έρθουν.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΙΔΗΣ.
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ εα-ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.
ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΟΛΛΕΓΙΟΥ ATHENS GSM.
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ.
ΤΗΛ. 2310453192-6942477645, e-mail: [email protected]
RSS Feed
