Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Χώρας η νέα κυβέρνηση, όλοι μας είχαμε την αίσθηση, την αισιοδοξία, την ελπίδα που μας καλλιέργησαν, ότι θα προχωρήσει σε ουσιαστικές αλλαγές με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν τη Χώρα σε ένα καλύτερο αύριο πιο εκλογικευμένο και φυσικά στην πολυπόθητη ανάπτυξη.
Όμως στους τέσσερες μήνες της διακυβέρνησης, μόνο διακυβέρνηση δεν έχουμε. Λόγια πολλά για αλλαγή, υποκρισία ότι σύντομα συμφωνούμε με τους θεσμούς, αλλά δυστυχώς βλέπουμε τη δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων που αποσταθεροποιούν τη Χώρα. Όπως ραγδαία αύξηση της εισόδου λαθρομεταναστών, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, που σημαίνει έξοδα του Κράτους για την επούλωση τους. Αδυναμία λειτουργίας της παιδείας. Όμως τίποτε ουσιαστικό στην πράξη για την ανάπτυξη.
Η δικαιοσύνη και η αστυνομία με δεμένα τα χέρια, αδύναμες να επιτελέσουν το καθήκον τους. Τα δημόσια έργα που είχαν ξεκινήσει, σταμάτησαν. Το εργοστάσιο στις «σκουριές» δε δουλεύει. Σχεδόν παντού κωλυσιεργία. Έτσι θα μειωθεί η ανεργία ;
Ποιος ξένος ή Έλληνας θα επενδύσει σε χώρα που η περιουσία και το μέλλον των επιχειρήσεων είναι στο έλεος των αντιεξουσιαστών, των αντιαναπτυξιακών νόμων και της αντιπαραγωγικής νοοτροπίας ;
Χρήματα από το ΕΣΠΑ δε διαθέτει η ΕΕ, γιατί το τελευταίο διάστημα δεν έχει φθάσει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κανένα αίτημα για την πληρωμή έργων του κοινοτικού προγράμματος. Έτσι εκκρεμεί η είσπραξη 3,4 δισ για έργα που πραγματοποιήθηκαν ή πραγματοποιούνται, με κίνδυνο αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση τα έργα αυτά να πληρωθούν από την τσέπη μας, που σημαίνει απλήρωτοι οι εργολήπτες, με επακόλουθο απλήρωτοι και οι χιλιάδες εργαζόμενοι.
Το χρήμα του δημοσίου έχει στερέψει, έτσι το Κράτος σταμάτησε να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, άρα δεν κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά με τα γνωστά επακόλουθα. Όμως δώσαμε επίδομα που θα επεκταθεί σε όλους τους εργαζόμενους της ΔΕΗ. Υπόψη ότι οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουν τους υψηλότερους μισθούς από τους περισσότερους φορείς του δημόσιου τομέα.
Ορατό είναι το ενδεχόμενο να απαιτηθούν νέες αυξήσεις κεφαλαίου στις τράπεζες. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν ξεπεράσει το φράγμα των 80 δισ στο τέλος του πρώτου τριμήνου 2015, επίπεδο που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του κλάδου. Χρήματα εκταμιεύονται από τις τράπεζες και οδεύουν στο εξωτερικό ή αλλού.
Έγινε μια επίπονη, αιμορραγική προσπάθεια για να επέλθει ένα ισοζύγιο εσόδων – εξόδων στην οικονομία, με τεράστιο κόστος για τους Έλληνες, με πολλά - πολλά λάθη βέβαια. Φθάσαμε όμως στο σημείο να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων την προσπάθεια αυτή και προφανώς τώρα θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή με επιπλέον δανεικά. Δανεικά από ποιους όμως, από την ΕΚΤ, από την ΕΕ, από το ΔΝΤ ή μήπως από τις αγορές με ασύμφορο επιτόκιο ;
Φαίνεται πως δεν κατάλαβαν πως μια χώρα που δεν παράγει, δηλ δε διαθέτει παραγωγικό χρήμα, το πρώτο που έχει να κάνει είναι να περιορίσει τα έξοδα και να κατευθυνθεί άμεσα σε παραγωγικές διαδικασίες που σύντομα θα φέρουν χρήμα, όσο αυτό είναι εφικτό και όχι να αυξάνει τα έξοδα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, λες και οι δύο διαθέτουν χρήμα που περισσεύει.
Οι πρακτικές που ευαγγελίζονται οδηγούν κατ’ ευθείαν στην ύφεση και όχι στην ανάπτυξη. Μέχρι τώρα ξέραμε τους δημοκράτες που κατέστρεφαν τη Δημοκρατία. Τώρα θα έχουμε τους πασχίζοντες για την ανάπτυξη που την οδηγούν στην ύφεση. Πως όμως να μη γίνει αυτό όταν στο αρμόδιο υπουργείο έχει τοποθετηθεί, σύμφωνα με δημοσιεύματα, ένας αριστερός, με λατινοαμερικανικές αντιλήψεις και στόχο τη δραχμή, ίσως και το παράλληλο νόμισμα που επί της ουσίας είναι προπομπός της δραχμής.
Το κυριότερο όμως είναι η έλλειψη βούλησης για πραγματικές διαπραγματεύσεις. Όταν βρίσκεσαι σε καθεστώς πτώχευσης στη διαπραγμάτευση πηγαίνεις με στόχους, με κοστολογημένα επιχειρήματα, με τρόπους επίλυσης των δυσκολιών. Πάντα όμως με μία αρχή, ισοσκελισμένος προϋπολογισμός(έσοδα = έξοδα), ίσως και κάτι περίσσευμα. Δεν πας λέγοντας θα διορίσω 50.000 δημοσίους υπαλλήλους και δεν έχω χρήματα να πληρώσω μισθούς και συντάξεις. Δεν είναι υποχρεωμένοι οι άλλοι λαοί να πληρώνουν τις συντάξεις και τους μισθούς της Χώρας μας.
Τι κάνουν στην πράξη ; Έρχονται σε επαφή με τους θεσμούς και τους λεν γενικότητες. Δηλώνουν υπερβολικά έσοδα, μη δυνάμενα να δημιουργηθούν στην πράξη, ενώ από την άλλη αυξάνουν τα έξοδα. Οι εταίροι μας τους πήραν «χαμπάρι» ότι δεν έχουν πρόθεση ουσιαστικής διαπραγμάτευσης, αλλά κάνουν υπομονή, μήπως καταλάβουν το λάθος τους και αλλάξουν έστω την τελευταία στιγμή. Δεν έχουν καταλάβει ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δανείσει. Για να το κάνει, μέσα στα πλαίσια της αλληλεγγύης, θα πρέπει να αποδείξεις ότι έχεις ρεαλιστικό πρόγραμμα να βγεις από την ύφεση, για να του επιστρέψεις κάποτε τα δανεικά, σύμφωνα με το πρόγραμμα που υπέγραψες. Είναι εκτός πραγματικότητας, πιστεύοντας ότι τις συντάξεις και τους μισθούς του δημοσίου είναι υποχρεωμένοι να τους πληρώνουν οι εταίροι μας στην ΕΕ και όπως φαίνεται σε αυτούς σχεδιάζουν να επιρρίψουν την ευθύνη για την καταστροφή.
Δεν κατάλαβαν ακόμη κάτι πολύ σημαντικό, ότι ο συνεταιρισμός έχει κανόνες, που τους θέσπισαν όλοι μαζί, κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις και όλοι οφείλουν να τους τηρούν χωρίς αποκλίσεις. Επίσης δεν κατάλαβαν ότι ο συνέταιρος είναι φίλος και όχι εχθρός και δεν επιθυμεί να σου βάλει τρικλοποδιά, αλλά στις δυσκολίες θα σταθεί δίπλα σου. Αλλά εσύ δεν μπορείς, αν θέλεις να επιβιώσεις, να λες ότι στόχος σου είναι να επαναλάβεις τα λάθη που σε οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Δηλαδή να δημιουργείς υπέρογκα έξοδα που τα καλύπτεις με δανεικά, χωρίς να αυξάνεις την παραγωγή.
Γνωρίζω ότι τα παραπάνω δεν είναι εύηχα στα αυτιά όλων μας. Δυστυχώς όμως είναι μονόδρομος αν θέλουμε να έχουμε το μέλλον, που οι περισσότεροι Έλληνες ανιδιοτελώς ονειρευόμαστε για την Πατρίδα.
Μέχρι πότε λοιπόν ο κάθε μη σχετικός θα βάζει τρικλοποδιά στην προσπάθεια της Χώρας για παραγωγή, ανταγωνιστικότητα, εκσυγχρονισμό, ανάπτυξη και τελικά ευημερία ; Μέχρι πότε η αριστερή κυβέρνηση μίας Χώρας θα προσπαθεί να επιβάλει τριτοκοσμικούς κανόνες στην ανεπτυγμένη ΕΕ, νομίζοντας ότι επιτελεί ιστορικό καθήκον ;
Μήπως, διερωτάται κανείς, ΔΕ θέλουμε να είμαστε με τους ανεπτυγμένους λαούς της Δύσης, καρπούμενοι όλα τα πλεονεκτήματα της ευημερίας των λαών αυτών ; Νοσταλγήσαμε τη φτώχεια και τη μιζέρια του παρελθόντος και θέλουμε να πάμε πίσω, με πληθωρισμούς 14 έως 20% ; Το πίσω σημαίνει μόνοι μας στην Ευρώπη, όταν τα Σκόπια και το Κόσσοβο θα είναι μέσα στην ΕΕ. Μήπως το μέλλον μας είναι ο συνεταιρισμός με την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Παλαιστίνη, τη Συρία και άλλες χώρες της περιοχής αυτής ; Μήπως με την Τουρκία ; Μήπως θα διαχειριστούμε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου με την Τουρκία, μια και δε θα έχουμε την προστατευτική ασπίδα της ΕΕ ; Γιατί το Ισραήλ δε το θέλουμε, είναι μασόνοι, έτσι λέμε. Μήπως με τη Ρωσική Κοινοπολιτεία ; Θα εγκαταλείψουμε τους πατρογονικούς δεσμούς με τη Δύση, που εφαρμόζει αυτά που εμείς διδάξαμε εδώ και 2.500 χρόνια ;
Τι λέτε θα συνεχίσουμε την ανοχή και την ηθική στήριξη, κάνοντας περισσότερη υπομονή, χάνοντας όμως πολύτιμο χρόνο ; Ή μήπως το καθήκον μας είναι να τους δείξουμε το δρόμο της πραγματικότητας που διακρίνει μια διαπραγμάτευση, που είναι κερδίζω – κερδίζεις, με πλεονεκτήματα για τον ασθενή εταίρο, δηλαδή τελικά το κοινό όφελος για ανάπτυξη και ευημερία ; Κάθε δίμηνο που περνάει με αυτή την κατάσταση, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είναι ένας σεισμός αρκετών ρίχτερ στα θεμέλια της πραγματικής οικονομίας και της ανάπτυξης.
Γιώργος Τσακίρης
Αξιωματικός εα, Β΄ αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας
Πτυχίο στο χρηματοασφαλιστικό marketing, master στη διάρθρωση και διαχείριση χαρτοφυλακίων, σύμβουλος επενδύσεων.
Όμως στους τέσσερες μήνες της διακυβέρνησης, μόνο διακυβέρνηση δεν έχουμε. Λόγια πολλά για αλλαγή, υποκρισία ότι σύντομα συμφωνούμε με τους θεσμούς, αλλά δυστυχώς βλέπουμε τη δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων που αποσταθεροποιούν τη Χώρα. Όπως ραγδαία αύξηση της εισόδου λαθρομεταναστών, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, που σημαίνει έξοδα του Κράτους για την επούλωση τους. Αδυναμία λειτουργίας της παιδείας. Όμως τίποτε ουσιαστικό στην πράξη για την ανάπτυξη.
Η δικαιοσύνη και η αστυνομία με δεμένα τα χέρια, αδύναμες να επιτελέσουν το καθήκον τους. Τα δημόσια έργα που είχαν ξεκινήσει, σταμάτησαν. Το εργοστάσιο στις «σκουριές» δε δουλεύει. Σχεδόν παντού κωλυσιεργία. Έτσι θα μειωθεί η ανεργία ;
Ποιος ξένος ή Έλληνας θα επενδύσει σε χώρα που η περιουσία και το μέλλον των επιχειρήσεων είναι στο έλεος των αντιεξουσιαστών, των αντιαναπτυξιακών νόμων και της αντιπαραγωγικής νοοτροπίας ;
Χρήματα από το ΕΣΠΑ δε διαθέτει η ΕΕ, γιατί το τελευταίο διάστημα δεν έχει φθάσει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κανένα αίτημα για την πληρωμή έργων του κοινοτικού προγράμματος. Έτσι εκκρεμεί η είσπραξη 3,4 δισ για έργα που πραγματοποιήθηκαν ή πραγματοποιούνται, με κίνδυνο αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση τα έργα αυτά να πληρωθούν από την τσέπη μας, που σημαίνει απλήρωτοι οι εργολήπτες, με επακόλουθο απλήρωτοι και οι χιλιάδες εργαζόμενοι.
Το χρήμα του δημοσίου έχει στερέψει, έτσι το Κράτος σταμάτησε να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, άρα δεν κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά με τα γνωστά επακόλουθα. Όμως δώσαμε επίδομα που θα επεκταθεί σε όλους τους εργαζόμενους της ΔΕΗ. Υπόψη ότι οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ έχουν τους υψηλότερους μισθούς από τους περισσότερους φορείς του δημόσιου τομέα.
Ορατό είναι το ενδεχόμενο να απαιτηθούν νέες αυξήσεις κεφαλαίου στις τράπεζες. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν ξεπεράσει το φράγμα των 80 δισ στο τέλος του πρώτου τριμήνου 2015, επίπεδο που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του κλάδου. Χρήματα εκταμιεύονται από τις τράπεζες και οδεύουν στο εξωτερικό ή αλλού.
Έγινε μια επίπονη, αιμορραγική προσπάθεια για να επέλθει ένα ισοζύγιο εσόδων – εξόδων στην οικονομία, με τεράστιο κόστος για τους Έλληνες, με πολλά - πολλά λάθη βέβαια. Φθάσαμε όμως στο σημείο να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων την προσπάθεια αυτή και προφανώς τώρα θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή με επιπλέον δανεικά. Δανεικά από ποιους όμως, από την ΕΚΤ, από την ΕΕ, από το ΔΝΤ ή μήπως από τις αγορές με ασύμφορο επιτόκιο ;
Φαίνεται πως δεν κατάλαβαν πως μια χώρα που δεν παράγει, δηλ δε διαθέτει παραγωγικό χρήμα, το πρώτο που έχει να κάνει είναι να περιορίσει τα έξοδα και να κατευθυνθεί άμεσα σε παραγωγικές διαδικασίες που σύντομα θα φέρουν χρήμα, όσο αυτό είναι εφικτό και όχι να αυξάνει τα έξοδα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, λες και οι δύο διαθέτουν χρήμα που περισσεύει.
Οι πρακτικές που ευαγγελίζονται οδηγούν κατ’ ευθείαν στην ύφεση και όχι στην ανάπτυξη. Μέχρι τώρα ξέραμε τους δημοκράτες που κατέστρεφαν τη Δημοκρατία. Τώρα θα έχουμε τους πασχίζοντες για την ανάπτυξη που την οδηγούν στην ύφεση. Πως όμως να μη γίνει αυτό όταν στο αρμόδιο υπουργείο έχει τοποθετηθεί, σύμφωνα με δημοσιεύματα, ένας αριστερός, με λατινοαμερικανικές αντιλήψεις και στόχο τη δραχμή, ίσως και το παράλληλο νόμισμα που επί της ουσίας είναι προπομπός της δραχμής.
Το κυριότερο όμως είναι η έλλειψη βούλησης για πραγματικές διαπραγματεύσεις. Όταν βρίσκεσαι σε καθεστώς πτώχευσης στη διαπραγμάτευση πηγαίνεις με στόχους, με κοστολογημένα επιχειρήματα, με τρόπους επίλυσης των δυσκολιών. Πάντα όμως με μία αρχή, ισοσκελισμένος προϋπολογισμός(έσοδα = έξοδα), ίσως και κάτι περίσσευμα. Δεν πας λέγοντας θα διορίσω 50.000 δημοσίους υπαλλήλους και δεν έχω χρήματα να πληρώσω μισθούς και συντάξεις. Δεν είναι υποχρεωμένοι οι άλλοι λαοί να πληρώνουν τις συντάξεις και τους μισθούς της Χώρας μας.
Τι κάνουν στην πράξη ; Έρχονται σε επαφή με τους θεσμούς και τους λεν γενικότητες. Δηλώνουν υπερβολικά έσοδα, μη δυνάμενα να δημιουργηθούν στην πράξη, ενώ από την άλλη αυξάνουν τα έξοδα. Οι εταίροι μας τους πήραν «χαμπάρι» ότι δεν έχουν πρόθεση ουσιαστικής διαπραγμάτευσης, αλλά κάνουν υπομονή, μήπως καταλάβουν το λάθος τους και αλλάξουν έστω την τελευταία στιγμή. Δεν έχουν καταλάβει ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δανείσει. Για να το κάνει, μέσα στα πλαίσια της αλληλεγγύης, θα πρέπει να αποδείξεις ότι έχεις ρεαλιστικό πρόγραμμα να βγεις από την ύφεση, για να του επιστρέψεις κάποτε τα δανεικά, σύμφωνα με το πρόγραμμα που υπέγραψες. Είναι εκτός πραγματικότητας, πιστεύοντας ότι τις συντάξεις και τους μισθούς του δημοσίου είναι υποχρεωμένοι να τους πληρώνουν οι εταίροι μας στην ΕΕ και όπως φαίνεται σε αυτούς σχεδιάζουν να επιρρίψουν την ευθύνη για την καταστροφή.
Δεν κατάλαβαν ακόμη κάτι πολύ σημαντικό, ότι ο συνεταιρισμός έχει κανόνες, που τους θέσπισαν όλοι μαζί, κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις και όλοι οφείλουν να τους τηρούν χωρίς αποκλίσεις. Επίσης δεν κατάλαβαν ότι ο συνέταιρος είναι φίλος και όχι εχθρός και δεν επιθυμεί να σου βάλει τρικλοποδιά, αλλά στις δυσκολίες θα σταθεί δίπλα σου. Αλλά εσύ δεν μπορείς, αν θέλεις να επιβιώσεις, να λες ότι στόχος σου είναι να επαναλάβεις τα λάθη που σε οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Δηλαδή να δημιουργείς υπέρογκα έξοδα που τα καλύπτεις με δανεικά, χωρίς να αυξάνεις την παραγωγή.
Γνωρίζω ότι τα παραπάνω δεν είναι εύηχα στα αυτιά όλων μας. Δυστυχώς όμως είναι μονόδρομος αν θέλουμε να έχουμε το μέλλον, που οι περισσότεροι Έλληνες ανιδιοτελώς ονειρευόμαστε για την Πατρίδα.
Μέχρι πότε λοιπόν ο κάθε μη σχετικός θα βάζει τρικλοποδιά στην προσπάθεια της Χώρας για παραγωγή, ανταγωνιστικότητα, εκσυγχρονισμό, ανάπτυξη και τελικά ευημερία ; Μέχρι πότε η αριστερή κυβέρνηση μίας Χώρας θα προσπαθεί να επιβάλει τριτοκοσμικούς κανόνες στην ανεπτυγμένη ΕΕ, νομίζοντας ότι επιτελεί ιστορικό καθήκον ;
Μήπως, διερωτάται κανείς, ΔΕ θέλουμε να είμαστε με τους ανεπτυγμένους λαούς της Δύσης, καρπούμενοι όλα τα πλεονεκτήματα της ευημερίας των λαών αυτών ; Νοσταλγήσαμε τη φτώχεια και τη μιζέρια του παρελθόντος και θέλουμε να πάμε πίσω, με πληθωρισμούς 14 έως 20% ; Το πίσω σημαίνει μόνοι μας στην Ευρώπη, όταν τα Σκόπια και το Κόσσοβο θα είναι μέσα στην ΕΕ. Μήπως το μέλλον μας είναι ο συνεταιρισμός με την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Παλαιστίνη, τη Συρία και άλλες χώρες της περιοχής αυτής ; Μήπως με την Τουρκία ; Μήπως θα διαχειριστούμε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου με την Τουρκία, μια και δε θα έχουμε την προστατευτική ασπίδα της ΕΕ ; Γιατί το Ισραήλ δε το θέλουμε, είναι μασόνοι, έτσι λέμε. Μήπως με τη Ρωσική Κοινοπολιτεία ; Θα εγκαταλείψουμε τους πατρογονικούς δεσμούς με τη Δύση, που εφαρμόζει αυτά που εμείς διδάξαμε εδώ και 2.500 χρόνια ;
Τι λέτε θα συνεχίσουμε την ανοχή και την ηθική στήριξη, κάνοντας περισσότερη υπομονή, χάνοντας όμως πολύτιμο χρόνο ; Ή μήπως το καθήκον μας είναι να τους δείξουμε το δρόμο της πραγματικότητας που διακρίνει μια διαπραγμάτευση, που είναι κερδίζω – κερδίζεις, με πλεονεκτήματα για τον ασθενή εταίρο, δηλαδή τελικά το κοινό όφελος για ανάπτυξη και ευημερία ; Κάθε δίμηνο που περνάει με αυτή την κατάσταση, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είναι ένας σεισμός αρκετών ρίχτερ στα θεμέλια της πραγματικής οικονομίας και της ανάπτυξης.
Γιώργος Τσακίρης
Αξιωματικός εα, Β΄ αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας
Πτυχίο στο χρηματοασφαλιστικό marketing, master στη διάρθρωση και διαχείριση χαρτοφυλακίων, σύμβουλος επενδύσεων.
RSS Feed
