του Αργύρη Σαρήπαπα
«Σαν σήμερα συμπληρώνονται 63 χρόνια από την λήξη εκείνου του ολέθριου πολέμου της περιόδου 1944 -1949 που είχε σαν αποτέλεσμα να αποτραπεί η ένταξη της χώρας μας στο τότε ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΚ και να παραμείνει στην Δημοκρατική Δύση. Ένας πόλεμος που αρχικά χαρακτηρίσθηκε ως ξενοκίνητος συμμοριτοπόλεμος, στον οποίο οι δυνάμεις του φωτός επικράτησαν των δυνάμεων του σκότους, για να μετεξελιχθεί στην συνέχεια, από την τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου, σε εμφύλιο και στο ακόμη πιο προχωρημένο ότι οι φασίστες επικράτησαν των δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ.
«Σαν σήμερα συμπληρώνονται 63 χρόνια από την λήξη εκείνου του ολέθριου πολέμου της περιόδου 1944 -1949 που είχε σαν αποτέλεσμα να αποτραπεί η ένταξη της χώρας μας στο τότε ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΚ και να παραμείνει στην Δημοκρατική Δύση. Ένας πόλεμος που αρχικά χαρακτηρίσθηκε ως ξενοκίνητος συμμοριτοπόλεμος, στον οποίο οι δυνάμεις του φωτός επικράτησαν των δυνάμεων του σκότους, για να μετεξελιχθεί στην συνέχεια, από την τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου, σε εμφύλιο και στο ακόμη πιο προχωρημένο ότι οι φασίστες επικράτησαν των δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ.
Εξαρτάται βέβαια από ποιά γωνία και υπό πιο πρίσμα βλέπει ο καθένας τα πράγματα. Το αναμφισβήτητο γεγονός εκείνου του πολέμου όμως είναι ότι στην χώρα προξενήθηκαν τριπλάσιες καταστροφές σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές, από όσες προξένησε η Ιταλογερμανική επίθεση και η φασιστική κατοχή στην συνέχεια.
Είχα την τύχη να παραστώ μαζί με κάποιους άλλους συναδέλφους, ως εκπρόσωπος του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητος στις εορταστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο χωριό Βούρμπιανη στους πρόποδες του όρους Γράμμου, την περασμένη Κυριακή 26 Αυγούστου, προκειμένου να τιμήσουμε την μνήμη όλων εκείνων των χιλιάδων συναδέλφων Αξκων, αλλά και οπλιτών που πότισαν με το αίμα τους τα Ελληνικά βουνά, αλλά και όλους εκείνους που έθεσαν την ζωή τους σε κίνδυνο, προκειμένου να παραμείνει η πατρίδα μας ΕΛΕΥΘΕΡΗ και να μην μετατραπεί σε Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία, η σαν οποιαδήποτε άλλη όμορφη χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Κυρίως όμως πήγα διότι αισθανόμουνα την ανάγκη να τιμήσω την μνήμη του πατέρα μου, ο οποίος συμμετείχε στις επιχειρήσεις ως νεαρός Ανθλγος, της Ε΄Μοίρας Καταδρομών, διακριθείς ιδιαιτέρως για την ανδρεία του και προαχθείς 2 φορές επ’ ανδραγαθία, τιμηθείς μεταξύ άλλων και με 2 χρυσά αριστεία ανδρείας.
Σε αυτό το σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι σε όλη την διάρκεια της εκδήλωσης καταλήφθηκα από ένα αίσθημα ντροπής, γιατί έφθασα σε ηλικία 54 ετών, ήμουν 34 και πλέον χρόνια ένστολος και ουδέποτε τόλμησα να φορέσω την στολή μου και να τιμήσω τους ηρωικούς αγωνιστές του Γράμμου, τους συναδέλφους μου, αλλά και τον ίδιο τον πατέρα μου και εκτιμώ ότι το ίδιο συναίσθημα θα έχουν και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, οι οποίοι μολονότι θέλουν να το πράξουν δεν το τολμούν διότι κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν ως φασίστες και σταγονίδια που συμμετέχουν σε γιορτές μίσους και συνεπώς να κινδυνεύσει και η ίδια τους η σταδιοδρομία στις ΕΔ..
Παρατηρώντας το πλήθος των συμμετεχόντων που παρέστησαν στην εκδήλωση διαπίστωσα ότι πλην των 60-80 μελών της Χρυσής Αυγής στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν απόστρατοι αξκοι, που ως απόστρατοι πλέον δεν είχαν ενδοιασμούς να πράξουν αυτό που δεν έπραξαν ως ένστολοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων φυσικά.
Αναρωτήθηκα επίσης πως είναι δυνατόν οι νικητές ενός πολέμου με χιλιάδες νεκρούς να φοβούνται να εορτάσουν την νίκη τους μήπως και κακοχαρακτηριστούν από τους ηττημένους, φυσικά θεωρώ ότι αυτά μόνον στην Ελλάδα μπορούσαν να συμβαίνουν, δηλαδή να εορτάζεται με λαμπρότητα η επέτειος του Πολυτεχνείου και να μην εορτάζεται επισήμως η επέτειος της ΝΙΚΗΣ του Γράμμου και του Βίτσι. Δηλαδή σαν να λέμε ότι οι σύμμαχοι φοβούνται να εορτάσουν την επέτειο της λήξεως του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μήπως και τους κακοχαρακτηρίσουν οι Χιτλερικοί.
Δυστυχώς όμως η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου εκεί μας οδήγησε, αυτό που απέτρεψαν οι πατεράδες μας με το αίμα τους, να μην γίνουμε δηλαδή Βουλγαρία, το κατάφεραν αυτοί μέσα σε λίγα χρόνια, να μας κάνουν Βουλγαρία(σε ότι αφορά την οικονομική κατάσταση), διαλύοντας θεσμούς, ισοπεδώνοντας αξίες, παραποιώντας την Ιστορία, καταχρώμενοι το δημόσιο χρήμα, πλουτίζοντας οι ίδιοι, κατάφεραν στην ΕΛΛΑΔΑ του 2012, ο εργατικός και τίμιος να θεωρείται γραφικός, για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερη έκφραση, και ο απατεώνας και τα λαμόγια, να θεωρούνται έξυπνοι και μάγκες.
Το θέμα όμως είναι εμείς οι ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ, ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ, ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΟΙ ΕΝΣΤΟΛΟΙ, εν ενεργεία και εν αποστρατεία, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?
Υπενθυμίζω ότι είμαστε οι μοναδικοί που δώσαμε όρκο να υπερασπιζόμαστε μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μας τας σημαίας.
Το να συμμετέχουμε σε ένα μνημόσυνο μία φορά τον χρόνο και μετά να παραμένουμε απαθείς αρκεί??? Νομίζω ότι δεν αρκεί και πρέπει να δράσουμε όλοι μαζί, Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, ένας πολιτικός φορέας που δημιουργήθηκε από τα σπλάχνα των ΕΔ και των ΣΑ, το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που εμπιστεύεται περισσότερο ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, μας έδωσε την δυνατότητα να συσπειρωθούμε και να δράσουμε όλοι μαζί δημοκρατικά και δημιουργικά για την σωτηρία της Πατρίδος, όμως δεν το πράξαμε, τον αγνοήσαμε και τον περιφρονήσαμε για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας, όμως ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ είναι εδώ και μας περιμένει να ενταχθούμε στις τάξεις του για να προσφέρουμε ανάλογα με τις δυνατότητες του ο καθένας ως στρατιώτης ή ως στρατηγός, δεν έχει σημασία η θέση και αν δεν μπορούμε εμείς που επί 35 χρόνια στερηθήκαμε οικογένειες, δουλέψαμε αγόγγυστα χωρίς ιδιαίτερες απολαβές, χωρίς ωράρια, ανιδιοτελώς, που δεν καταχραστήκαμε ούτε μία δραχμή, που μας εμπιστεύθηκε η πατρίδα μας τα παιδιά της και αν έτυχε και χάσαμε κάποιο, πονούσαμε περισσότερο και από τους πραγματικούς του γονείς, (ενώ σήμερα αυτοκτονούν και χάνονται χιλιάδες συμπατριώτες μας και ουδείς συγκινείται), τότε το ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ??
Νομίζω λοιπόν και απευθύνομαι προς όλους τους συναδέλφους, ανεξαρτήτως προελεύσεως, εν ενεργεία και εν αποστρατεία, αλλά και σε κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, που αγαπά και ενδιαφέρεται για τον ευλογημένο αυτό τόπο στον οποίο ζούμε, ότι ήρθε η ώρα για δράση και συσπείρωση, διότι η ΠΑΤΡΙΔΑ το περιμένει, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να αρνηθούμε την προσφορά προς την Πατρίδα και οι τιμημένοι νεκροί του ΓΡΑΜΜΟΥ και του ΒΙΤΣΙΟΥ το ΑΠΑΙΤΟΥΝ.»
Σαρήπαπας Αργύρης
Υποστράτηγος εα
Μέλος του ΑΠΣ του ΣΕΕ.
Είχα την τύχη να παραστώ μαζί με κάποιους άλλους συναδέλφους, ως εκπρόσωπος του Συνδέσμου Εθνικής Ενότητος στις εορταστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στο χωριό Βούρμπιανη στους πρόποδες του όρους Γράμμου, την περασμένη Κυριακή 26 Αυγούστου, προκειμένου να τιμήσουμε την μνήμη όλων εκείνων των χιλιάδων συναδέλφων Αξκων, αλλά και οπλιτών που πότισαν με το αίμα τους τα Ελληνικά βουνά, αλλά και όλους εκείνους που έθεσαν την ζωή τους σε κίνδυνο, προκειμένου να παραμείνει η πατρίδα μας ΕΛΕΥΘΕΡΗ και να μην μετατραπεί σε Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία, η σαν οποιαδήποτε άλλη όμορφη χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Κυρίως όμως πήγα διότι αισθανόμουνα την ανάγκη να τιμήσω την μνήμη του πατέρα μου, ο οποίος συμμετείχε στις επιχειρήσεις ως νεαρός Ανθλγος, της Ε΄Μοίρας Καταδρομών, διακριθείς ιδιαιτέρως για την ανδρεία του και προαχθείς 2 φορές επ’ ανδραγαθία, τιμηθείς μεταξύ άλλων και με 2 χρυσά αριστεία ανδρείας.
Σε αυτό το σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι σε όλη την διάρκεια της εκδήλωσης καταλήφθηκα από ένα αίσθημα ντροπής, γιατί έφθασα σε ηλικία 54 ετών, ήμουν 34 και πλέον χρόνια ένστολος και ουδέποτε τόλμησα να φορέσω την στολή μου και να τιμήσω τους ηρωικούς αγωνιστές του Γράμμου, τους συναδέλφους μου, αλλά και τον ίδιο τον πατέρα μου και εκτιμώ ότι το ίδιο συναίσθημα θα έχουν και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, οι οποίοι μολονότι θέλουν να το πράξουν δεν το τολμούν διότι κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν ως φασίστες και σταγονίδια που συμμετέχουν σε γιορτές μίσους και συνεπώς να κινδυνεύσει και η ίδια τους η σταδιοδρομία στις ΕΔ..
Παρατηρώντας το πλήθος των συμμετεχόντων που παρέστησαν στην εκδήλωση διαπίστωσα ότι πλην των 60-80 μελών της Χρυσής Αυγής στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν απόστρατοι αξκοι, που ως απόστρατοι πλέον δεν είχαν ενδοιασμούς να πράξουν αυτό που δεν έπραξαν ως ένστολοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων φυσικά.
Αναρωτήθηκα επίσης πως είναι δυνατόν οι νικητές ενός πολέμου με χιλιάδες νεκρούς να φοβούνται να εορτάσουν την νίκη τους μήπως και κακοχαρακτηριστούν από τους ηττημένους, φυσικά θεωρώ ότι αυτά μόνον στην Ελλάδα μπορούσαν να συμβαίνουν, δηλαδή να εορτάζεται με λαμπρότητα η επέτειος του Πολυτεχνείου και να μην εορτάζεται επισήμως η επέτειος της ΝΙΚΗΣ του Γράμμου και του Βίτσι. Δηλαδή σαν να λέμε ότι οι σύμμαχοι φοβούνται να εορτάσουν την επέτειο της λήξεως του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μήπως και τους κακοχαρακτηρίσουν οι Χιτλερικοί.
Δυστυχώς όμως η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου εκεί μας οδήγησε, αυτό που απέτρεψαν οι πατεράδες μας με το αίμα τους, να μην γίνουμε δηλαδή Βουλγαρία, το κατάφεραν αυτοί μέσα σε λίγα χρόνια, να μας κάνουν Βουλγαρία(σε ότι αφορά την οικονομική κατάσταση), διαλύοντας θεσμούς, ισοπεδώνοντας αξίες, παραποιώντας την Ιστορία, καταχρώμενοι το δημόσιο χρήμα, πλουτίζοντας οι ίδιοι, κατάφεραν στην ΕΛΛΑΔΑ του 2012, ο εργατικός και τίμιος να θεωρείται γραφικός, για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερη έκφραση, και ο απατεώνας και τα λαμόγια, να θεωρούνται έξυπνοι και μάγκες.
Το θέμα όμως είναι εμείς οι ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ, ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ, ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΟΙ ΕΝΣΤΟΛΟΙ, εν ενεργεία και εν αποστρατεία, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?
Υπενθυμίζω ότι είμαστε οι μοναδικοί που δώσαμε όρκο να υπερασπιζόμαστε μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μας τας σημαίας.
Το να συμμετέχουμε σε ένα μνημόσυνο μία φορά τον χρόνο και μετά να παραμένουμε απαθείς αρκεί??? Νομίζω ότι δεν αρκεί και πρέπει να δράσουμε όλοι μαζί, Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, ένας πολιτικός φορέας που δημιουργήθηκε από τα σπλάχνα των ΕΔ και των ΣΑ, το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που εμπιστεύεται περισσότερο ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, μας έδωσε την δυνατότητα να συσπειρωθούμε και να δράσουμε όλοι μαζί δημοκρατικά και δημιουργικά για την σωτηρία της Πατρίδος, όμως δεν το πράξαμε, τον αγνοήσαμε και τον περιφρονήσαμε για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας, όμως ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ είναι εδώ και μας περιμένει να ενταχθούμε στις τάξεις του για να προσφέρουμε ανάλογα με τις δυνατότητες του ο καθένας ως στρατιώτης ή ως στρατηγός, δεν έχει σημασία η θέση και αν δεν μπορούμε εμείς που επί 35 χρόνια στερηθήκαμε οικογένειες, δουλέψαμε αγόγγυστα χωρίς ιδιαίτερες απολαβές, χωρίς ωράρια, ανιδιοτελώς, που δεν καταχραστήκαμε ούτε μία δραχμή, που μας εμπιστεύθηκε η πατρίδα μας τα παιδιά της και αν έτυχε και χάσαμε κάποιο, πονούσαμε περισσότερο και από τους πραγματικούς του γονείς, (ενώ σήμερα αυτοκτονούν και χάνονται χιλιάδες συμπατριώτες μας και ουδείς συγκινείται), τότε το ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ??
Νομίζω λοιπόν και απευθύνομαι προς όλους τους συναδέλφους, ανεξαρτήτως προελεύσεως, εν ενεργεία και εν αποστρατεία, αλλά και σε κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, που αγαπά και ενδιαφέρεται για τον ευλογημένο αυτό τόπο στον οποίο ζούμε, ότι ήρθε η ώρα για δράση και συσπείρωση, διότι η ΠΑΤΡΙΔΑ το περιμένει, εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να αρνηθούμε την προσφορά προς την Πατρίδα και οι τιμημένοι νεκροί του ΓΡΑΜΜΟΥ και του ΒΙΤΣΙΟΥ το ΑΠΑΙΤΟΥΝ.»
Σαρήπαπας Αργύρης
Υποστράτηγος εα
Μέλος του ΑΠΣ του ΣΕΕ.
RSS Feed
