του Βασίλη Βιλιάρδου
“Σε ένα κράτος, η διακυβέρνηση του οποίου είναι καλή και δίκαιη, υπάρχουν ελάχιστες τιμωρίες – όχι επειδή απονέμονται πολλές χάρες, αλλά επειδή υπάρχουν ελάχιστοι εγκληματίες: το πλήθος των εγκλημάτων εξασφαλίζει στους δράστες την ατιμωρησία, όταν το ίδιο το Κράτος ευρίσκεται σε παρακμή” (J.J.Rousseau).
Η «κοινή βούληση» (γνώμη), στο σύνολο της, όταν εκφράζεται ελεύθερα, πόσο μάλλον όταν αποφασίζει να επαναστατήσει, είναι σοφή – πάνσοφη. Η σοφή αυτή «κοινή βούληση» λοιπόν, δεν βγαίνει στους δρόμους εναντίον της κυβέρνησης – ούτε όμως υπέρ της αντιπολίτευσης.
“Σε ένα κράτος, η διακυβέρνηση του οποίου είναι καλή και δίκαιη, υπάρχουν ελάχιστες τιμωρίες – όχι επειδή απονέμονται πολλές χάρες, αλλά επειδή υπάρχουν ελάχιστοι εγκληματίες: το πλήθος των εγκλημάτων εξασφαλίζει στους δράστες την ατιμωρησία, όταν το ίδιο το Κράτος ευρίσκεται σε παρακμή” (J.J.Rousseau).
Η «κοινή βούληση» (γνώμη), στο σύνολο της, όταν εκφράζεται ελεύθερα, πόσο μάλλον όταν αποφασίζει να επαναστατήσει, είναι σοφή – πάνσοφη. Η σοφή αυτή «κοινή βούληση» λοιπόν, δεν βγαίνει στους δρόμους εναντίον της κυβέρνησης – ούτε όμως υπέρ της αντιπολίτευσης.
Έχει καταλάβει προφανώς ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της Ιστορίας της, με τους μακράν λιγότερο επαρκείς διακομματικά πολιτικούς που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί κανείς – ανόητους, ιδιοτελείς και ανίκανους, στον υπέρτατο βαθμό μιας πραγματικά εθνικής τραγωδίας.
Γνωρίζει επίσης ότι, δεν ενημερώνεται σωστά ούτε από τους πολιτικούς, ούτε από τα ΜΜΕ – είτε αυτά είναι υπέρ των μνημονίων, είτε κατά. Κατηγορεί δε τον εαυτό της για τα μέχρι σήμερα μεγάλα σφάλματα και για τις παραλείψεις της – ειδικά στον τομέα της αντικειμενικής ενημέρωσης και της εκλογικής ψήφου της.
Η «κοινή βούληση» δεν τοποθετείται εναντίον της Γερμανίας, ούτε όμως τάσσεται στο πλευρό της τευτονικής πλέον Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι υπέρ του ευρώ, αλλά ούτε και υπέρ της δραχμής – κατανοώντας πως το νόμισμα δεν είναι ένα μαγικό ραβδί, το οποίο λύνει αυτόματα όλα τα προβλήματα μίας οικονομίας και μίας κοινωνίας (πόσο μάλλον εκ των υστέρων και όταν είναι πια πολύ αργά).
Περαιτέρω, η «κοινή βούληση» έχει συνειδητοποιήσει πως το μνημόνιο, το ΔΝΤ γενικότερα, δεν είναι το επακόλουθο του ευρώ, αλλά το αποτέλεσμα της χρεοκοπίας – στην οποία οδηγείται συνήθως μία χωρά όχι από το νόμισμα της, αλλά από τις, επί πολλές δεκαετίες, ανίκανες και διεφθαρμένες, εάν όχι ενδοτικές κυβερνήσεις της.
Γνωρίζει φυσικά ότι, το ΔΝΤ εισβάλλει σε ένα κράτος νομοτελειακά, όταν αυτό δεν διαθέτει το απαιτούμενο συνάλλαγμα για να εξυπηρετήσει πρώτα τις ανάγκες των πολιτών του σε προϊόντα εισαγωγής και μετά τις υποχρεώσεις του – πάντοτε σε συνεργασία με την εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ, η οποία επιδιώκει να εξασφαλίσει μέρος από τα «λάφυρα» της λεηλασίας, καθώς επίσης τη θέση του τοπικού, «ύπατου αρμοστή».
Άλλωστε, είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ επεμβαίνει σε μία χώρα-μέλος μίας νομισματικής ένωσης. Όλα τα κράτη, στα οποία εισέβαλλε μέχρι σήμερα το ΔΝΤ, λεηλατώντας και εξαθλιώνοντας τα μηδενός εξαιρουμένου, είχαν το δικό τους εθνικό νόμισμα – το οποίο φυσικά δεν τα προστάτευσε ούτε από τη χρεοκοπία, ούτε από τους διεθνείς δολοφόνους και υπηρέτες των τοκογλύφων.
Η «κοινή βούληση» έχει διαπιστώσει πως όλοι οι υποστηρικτές της δραχμής, συνδέουν την υιοθέτηση της με την αθέτηση πληρωμών - αφού καμία μικρή χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός νομισματικής ένωσης, με δημόσιο χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ της. Γνωρίζει βέβαια πως η άρνηση του χρέους είναι μία νομικά έωλη, επικίνδυνη αυθαιρεσία – στρατιωτικά δε αυτοκτονική για μία χώρα, με τόσο επικίνδυνα σύνορα.
Συνοψίζοντας, η «κοινή βούληση» δεν έχει καταλάβει ακόμη τι ακριβώς συμβαίνει και πως πρέπει να προστατεύσει τα συμφέροντα της – κάτι που συνήθως διαρκεί πολύ περισσότερο χρόνο, από όσο πιστεύουμε.
Υπενθυμίζουμε πως η γαλλική επανάσταση, την οποία προκάλεσε η πάνσοφη «κοινή βούληση», ξέσπασε δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της Γαλλίας – αλλάζοντας την πορεία όχι μόνο της συγκεκριμένης χώρας, αλλά ολόκληρης σχεδόν της Δύσης, εάν όχι της ανθρώπινης ιστορίας
Η «κοινή βούληση» θα ξεχειλίσει, θα «ματώσει» βίαια τους δρόμους και θα γεμίσει λαιμητόμους τη χώρα, τη χρονική στιγμή που η ίδια θα επιλέξει – πιθανότατα όταν θα έχει χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη της σε όλους και σε όλα. Βέβαια, όσο πιο πολύ διαρκεί η «έκρηξη» της, τόσο πιο επώδυνη θα είναι η τιμωρία που θα επιβάλλει:
στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, στους όποιους διεφθαρμένους θεσμούς, στην εγχώρια ελίτ, στη Γερμανία, στο ευρώ, στο ΔΝΤ και όπου αλλού αυτή κρίνει – χωρίς να ζητήσει την έγκριση κανενός, χωρίς να διστάσει καθόλου και χωρίς να φοβηθεί απολύτως τίποτα.
Πηγή
Γνωρίζει επίσης ότι, δεν ενημερώνεται σωστά ούτε από τους πολιτικούς, ούτε από τα ΜΜΕ – είτε αυτά είναι υπέρ των μνημονίων, είτε κατά. Κατηγορεί δε τον εαυτό της για τα μέχρι σήμερα μεγάλα σφάλματα και για τις παραλείψεις της – ειδικά στον τομέα της αντικειμενικής ενημέρωσης και της εκλογικής ψήφου της.
Η «κοινή βούληση» δεν τοποθετείται εναντίον της Γερμανίας, ούτε όμως τάσσεται στο πλευρό της τευτονικής πλέον Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι υπέρ του ευρώ, αλλά ούτε και υπέρ της δραχμής – κατανοώντας πως το νόμισμα δεν είναι ένα μαγικό ραβδί, το οποίο λύνει αυτόματα όλα τα προβλήματα μίας οικονομίας και μίας κοινωνίας (πόσο μάλλον εκ των υστέρων και όταν είναι πια πολύ αργά).
Περαιτέρω, η «κοινή βούληση» έχει συνειδητοποιήσει πως το μνημόνιο, το ΔΝΤ γενικότερα, δεν είναι το επακόλουθο του ευρώ, αλλά το αποτέλεσμα της χρεοκοπίας – στην οποία οδηγείται συνήθως μία χωρά όχι από το νόμισμα της, αλλά από τις, επί πολλές δεκαετίες, ανίκανες και διεφθαρμένες, εάν όχι ενδοτικές κυβερνήσεις της.
Γνωρίζει φυσικά ότι, το ΔΝΤ εισβάλλει σε ένα κράτος νομοτελειακά, όταν αυτό δεν διαθέτει το απαιτούμενο συνάλλαγμα για να εξυπηρετήσει πρώτα τις ανάγκες των πολιτών του σε προϊόντα εισαγωγής και μετά τις υποχρεώσεις του – πάντοτε σε συνεργασία με την εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ, η οποία επιδιώκει να εξασφαλίσει μέρος από τα «λάφυρα» της λεηλασίας, καθώς επίσης τη θέση του τοπικού, «ύπατου αρμοστή».
Άλλωστε, είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ επεμβαίνει σε μία χώρα-μέλος μίας νομισματικής ένωσης. Όλα τα κράτη, στα οποία εισέβαλλε μέχρι σήμερα το ΔΝΤ, λεηλατώντας και εξαθλιώνοντας τα μηδενός εξαιρουμένου, είχαν το δικό τους εθνικό νόμισμα – το οποίο φυσικά δεν τα προστάτευσε ούτε από τη χρεοκοπία, ούτε από τους διεθνείς δολοφόνους και υπηρέτες των τοκογλύφων.
Η «κοινή βούληση» έχει διαπιστώσει πως όλοι οι υποστηρικτές της δραχμής, συνδέουν την υιοθέτηση της με την αθέτηση πληρωμών - αφού καμία μικρή χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός νομισματικής ένωσης, με δημόσιο χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ της. Γνωρίζει βέβαια πως η άρνηση του χρέους είναι μία νομικά έωλη, επικίνδυνη αυθαιρεσία – στρατιωτικά δε αυτοκτονική για μία χώρα, με τόσο επικίνδυνα σύνορα.
Συνοψίζοντας, η «κοινή βούληση» δεν έχει καταλάβει ακόμη τι ακριβώς συμβαίνει και πως πρέπει να προστατεύσει τα συμφέροντα της – κάτι που συνήθως διαρκεί πολύ περισσότερο χρόνο, από όσο πιστεύουμε.
Υπενθυμίζουμε πως η γαλλική επανάσταση, την οποία προκάλεσε η πάνσοφη «κοινή βούληση», ξέσπασε δέκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της Γαλλίας – αλλάζοντας την πορεία όχι μόνο της συγκεκριμένης χώρας, αλλά ολόκληρης σχεδόν της Δύσης, εάν όχι της ανθρώπινης ιστορίας
Η «κοινή βούληση» θα ξεχειλίσει, θα «ματώσει» βίαια τους δρόμους και θα γεμίσει λαιμητόμους τη χώρα, τη χρονική στιγμή που η ίδια θα επιλέξει – πιθανότατα όταν θα έχει χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη της σε όλους και σε όλα. Βέβαια, όσο πιο πολύ διαρκεί η «έκρηξη» της, τόσο πιο επώδυνη θα είναι η τιμωρία που θα επιβάλλει:
στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, στους όποιους διεφθαρμένους θεσμούς, στην εγχώρια ελίτ, στη Γερμανία, στο ευρώ, στο ΔΝΤ και όπου αλλού αυτή κρίνει – χωρίς να ζητήσει την έγκριση κανενός, χωρίς να διστάσει καθόλου και χωρίς να φοβηθεί απολύτως τίποτα.
Πηγή
RSS Feed
