του Δρ. Τάσου Βαρθολομαίου (*)
Oι σημερινές πολιτικές συγκυρίες έχουν οπωσδήποτε μια πολύ σημαντική διαφορετικότητα από άλλες «κρίσεις» του παρελθόντος.Άσχετα από όποιες διαρέσεις στο παρελθόν,υπήρχε ευδιάκριτη στα μεγάλα λαϊκά στρώματα μια σαφής επίγνωση εθνικής και κοινωνικής ταυτότητάς του Ελληνικού λαού.Η επίγνωση αυτή είναι το θεμέλιο ,ουσιαστικά ,της πολιτικής υγείας σε ένα λαό,σε ένα κράτος.Η επίγνωση αυτή διατηρείται ακέραια όταν υπάρχει συντονισμός ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια ενός κράτους,ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο λαό .Η πεμπτουσία της χρηστής διακυβέρνησης είναι ,τελικά, να περνάει διαρκώς,κάθε μέρα και ώρα, η εξουσία μέσα και άμεσα από το λαό και όχι να ασκείται μονον «εξ ονόματος του» ή μόνον για « το καλό του».Είναι πλέον 21ος αιώνας.
Oι σημερινές πολιτικές συγκυρίες έχουν οπωσδήποτε μια πολύ σημαντική διαφορετικότητα από άλλες «κρίσεις» του παρελθόντος.Άσχετα από όποιες διαρέσεις στο παρελθόν,υπήρχε ευδιάκριτη στα μεγάλα λαϊκά στρώματα μια σαφής επίγνωση εθνικής και κοινωνικής ταυτότητάς του Ελληνικού λαού.Η επίγνωση αυτή είναι το θεμέλιο ,ουσιαστικά ,της πολιτικής υγείας σε ένα λαό,σε ένα κράτος.Η επίγνωση αυτή διατηρείται ακέραια όταν υπάρχει συντονισμός ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια ενός κράτους,ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο λαό .Η πεμπτουσία της χρηστής διακυβέρνησης είναι ,τελικά, να περνάει διαρκώς,κάθε μέρα και ώρα, η εξουσία μέσα και άμεσα από το λαό και όχι να ασκείται μονον «εξ ονόματος του» ή μόνον για « το καλό του».Είναι πλέον 21ος αιώνας.
Διακυβέρνηση χωρις διαρκή ενεργό λαϊκή συμμετοχή είναι όπως ένας οργανισμός λειτουργεί μόνο με ροη πληροφορίας από το κεντρο,τον εγκέφαλο,στην περιφερεια,στους ιστους και τα όργανα,και όχι ταυτόχρονα και το αντίθετο.Μια τετοια κατασταση στην βιολογια και την ιατρικη φυσιολογια είναι ασφαλώς ασυμβίβαστη με τη ζωή και ο θάνατος επέρχεται συντομώτατα,μέσα σε λίγα λεπτά.Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική ζωή ενός κράτους με μαθηματική ακρίβεια,μια και η πραγματική δημοκρατία μέσα από μια διαρκή ενεργό και πραγματική λαϊκη συμμετοχή είναι ο αμυντικός μηχανισμός για την πολιτική υγεία κάθε κράτους.Κάθε σημαντικά ετεροβαρής σχέση κρατους-πολίτη συνιστά ευθέως δικτατορία,ασχετα αν η όποια κυβέρνηση βγήκε από εκλογές ή «εκλογές» και άσχετα από το αν διαμόρφωσε μετα,όταν έδεσε με κάλπικους εκλογικούς νόμους τον γάϊδαρο της,μεσα από κάποια «Βουλή» νομοθεσία η οποια βασει πολιτικών νεολογισμών,τυπου Ιζνογκούντ ή Χίτλερ,δημιουργεί μια καλπικη υποχρέωση συμμόρφωσης με «νόμους»,οι οποίοι στραγγαλίζουν τις προσωπικές ελευθερίες και αφαιμάσσουν οικονομικά τις χαμηλές και μεσαίες οικονομικά τάξεις.
Στην μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα διαμορφώθηκαν συστηματικά όλες οι συνθήκες για την αποδιοργανωση της ενεργού και πραγματικής,όχι όμως της κίβδηλης και πλασματικής, λαϊκής συμμετοχής στην λειτουργία του κράτους.Καταρχήν αποκόπηκε η όποια οργανική σύνδεση και συνέχεια του λαού με την προσφατη ιστορία του από τις αρχες μεχρι τα μέσα του 20ου αιώνα,με όλες τις ένδοξες σελίδες και τις τραγικές στιγμές και συντηρήθηκαν διχόνοιες και μιση(βενιζελικοι-αντιβενιζελικοι, δεξιοί-αριστεροι, κτλ).Ουδέποτε τονίσθηκαν τα στοιχεία της εθνικής ενότητας και της υψηλής πολιτικής συνειδησης που συνόδευσαν όλες τις ένδοξες φασεις της ιστορίας του λαού,όπως δεν ενημερώθηκε υπεύθυνα και αντικειμενικά ο λαός ότι οι τραγικές στιγμές ήταν αποτοκες οργανωμένων έξωθεν συνωμοσιων από μεγαλες δυνάμεις,οι οποίες έδρασαν κυρίως προβοκατορικά, συστηματικα και έντεχνα για να χωριζουν παντα τους Ελληνες σε δυο αντιμετωπες εχθρικές παραταξεις.Η δυναμική αυτή των συνωμοσιων μεγάλων δυνάμεων και των ντόπιων πειθήνιων οργάνων τους για προβοκατορική διαίρεση και αλληλοσπαραγμό των Ελλήνων είναι δυστυχώς τώρα ιδιαίτερα ορατή και εύκολα προβλέψιμη για το άμεσο μελλον ,πιθανον για τους επόμενους, μετα τις ερχομενες δημοτικες,κτλ «εκλογές», μήνες.
Βέβαια οι εκλογές στην μεταπολιτευτικη Ελλαδα μονον εντος εισαγωγικών μπορούν να αποκαλούνται «εκλογές», αφου απουσιάζουν οι στοιχειώδεις έννοιες της ισονομίας και ισηγορίας των κομμάτων που συμμετέχουν αλλα και των υποψηφίων των κομμάτων.Και μόνον για αυτό το λόγο όλες αυτές οι εκλογές είναι νομικά και συνταγματικά διάτρητες και ιδιαίτερα οι τελευταίες κυβερνήσεις θα πρέπει,μεταξυ άλλων,να θιγούν άμεσα με μαζικές λαϊκές προσφυγές με βάση τις νόμιμες διαδικασίες,πέραν όλων των άλλων πράξεων και παραλείψεων τους ,για τις οποίες πρέπει επίσης το ταχύτερο να λογοδοτήσουν ενώπιον του λαού και της δικαιοσύνης με κατηγορίες μεχρι και του επιπέδου της εσχάτης προδοσίας .
Οι εκάστοτε κρατούντες δεν είναι νόμιμη κυβέρνηση σέ μια χώρα,με ένδοξο παρελθόν, την οποία κατέστησαν αποικία άθλιων τοκογλύφων και περίγελο της οικουμένης .Η χωρα μας δεν έχει νόμιμη Ελληνική κυβερνηση σήμερα και η όποια νομοθετηση ,συνήθως φαιδρού δικτατορικού , οικονομικού κυρίως, περιεχομένου,από την «Βουλή», ρυθμιζεται από ξένες αυτόκλητες δυνάμεις,αφου δεν υπάρχει λαϊκή συναίνεση προς τούτο.Οι κυβερνήσεις σε μια δημοκρατία δεν εκλέγονται με ανάθεση να χειρίζονται τα μείζονα θέματα εν λευκώ,πολύ περισσότερο να εκχωρούν εθνική κυριαρχία,οικονομική αυτοδυναμία και κοινωνική συνοχή.Οι βουλευτές δεν είναι κυρίαρχοι,είναι απλοί εντολοδόχοι εκπρόσωποι και η άρση της εντολής μπορεί να τεθεί από τον εντολέα Λαό οποτεδήποτε,με βαση το Συνταγμα ,τους Νόμους και τα ίδια τα αδιαμφισβήτητα Γεγονότα,και μαλιστα το χρονισμό (timing) των Γεγονότων,εφόσον ανεφερόμαστε σε κοινωνίες του 21ου αιώνα και όχι σε απλα κοπαδια φεουδαρχιών.
Κοινη είναι πλέον η πεποίθηση της παραπομπής στη Δικαιοσύνη όλων εκείνων ανεξαιρέτως,οι οποίοι με πράξεις ή παραλείψεις διέπραξαν τα σχετικά με τα ανωτέρω αδικήματα στη σημερινή Ελλάδα.Η παραπομπή αυτή δεν πρέπει,όμως ,να έχει ως στόχο μονον τυπικά την απονομή της δικαιοσύνης,αλλά κυρίως την άρτια οργανωμένη πολιτική συνένωση όλων ανεξαιρέτως των πολιτικά συνειδητοποιημένων Ελλήνων μέσα από μια μαζική νομική διεκδίκηση των καταπατημένων δικαιωμάτων τους.Για αυτό το λόγο δεν πρέπει να φρενάρει η δικαιολογία του μη προβλέψιμου μιας δικαστικής απόφασης.Οιαδήποτε «πλατεία αγανακτισμένων» θα μπορούσε να ακολουθήσει μια μαζική,που να μετραει τουλαχιστον καποιες εκατοντάδες χιλιάδες ταυτοποιημενων υπογραφών, νομική διεκδίκηση κατά αυτων που αντιποιούνται την κυβέρνηση αυτής της χώρας,δηλαδη των «νόμιμων ιδιοκτητών»,σε καμμια όμως περιπτωση δεν πρέπει ,από πολιτική στρατηγική άποψη,να προοηγηθεί.Του λόγου το ασφαλές είναι η απογοητευτική καταληξη των «πλατειών»,που εξέθεσαν τον απλό κόσμο στη βορά ενός αστυνομικού κράτους και των «γνωστών αγνώστων»,σε ένα περιβάλλον δηλαδή που προσιδιάζει όχι σε κράτος αλλά σε συμμορίες που αντιποιούνται το κράτος.
Παρόλο,όμως,ότι αυτή τη στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία των ορθολογικά σκεπτομένων πολιτών θα συμμετείχε σε μια τέτοια πολιτική και θεσμική/νομική κοινητοποίηση, εντούτοις επικρατεί μεγάλη αβεβαιότητα,πικρία και ηττοπάθεια,που καλλιεργείται έντεχνα από τις συμμορίες που ελέγχουν αυτή τη χώρα με τους οικονομικούς, κυρίως,διωγμούς,αλλά και με την συστηματική νόθευση της εθνικής ταυτότητας μέσα από γκαιμπελικά ΜΜΕ και από δοσίλογους ευκαιριακούς.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλιμα,χρειάζεται κάποιο πολιτικό κόμμα,που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ασφάλεια στις μεγάλες λαϊκές μάζες,για να μπορουν να αποβάλλουν την ηττοπάθεια αλλα και την επι δεκαετίες μεθοδευμένη αποδοχή συνενοχής σε οπερετικές φασιστοειδείς «κυβερνήσεις»,που επιβάλλουν ένα πρωτόγνωρο πογκρόμ διώξεων,αναλογων εκεινων που συνεβησαν προ δεκαετιών στη Γερμανία,με ένα μοντέλο που συνδυάζει Χίτλερ, Περόν και Σταλιν,συμφωνα με το και πάλι κακοσχεδιασμένο,μετα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ψυχωσικό πείραμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, Αρχής αόρατης αλλά ασφαλώς υπαρκτής και εξαιρετικά επικίνδυνης για τη διεθνή νομιμότητα και την πολιτική-εθνική ταυτότητα των λαών.
Ο ΣΕΕ είναι η μοναδική υγιής μεταμνημονιακή πολιτική δύναμη που είχε την πολιτική τόλμη να συστήσει κόμμα που μετέχει στις «εκλογές»,άσχετα με το γεγονός ότι η τράπουλα του πολιτικού παιχνιδιού είναι όχι μονον σημμαδεμένη ,αλλα και έχει διαβρώσει συστηματικά μεγάλες λαϊκές μάζες για να έχει την σιωπηρή,αλλα πολύ εύγλωττη συναίνεσή της.Η παρουσία του μέχρι τώρα υπήρξε σημαντική,άσχετα με τά όποια ποσοστά πηρε ή θα πάρει σε «εκλογές» του καθεστώτος,αφού οι συνθήκες στο σημερινό Ελλαδικό Κράτος είναι πολιτικά υποδεέστερες της κοινωνίας καθεστώτων τύπου Φράνκο ή Στάλιν.
Το ερώτημα,όμως,αιχμής είναι κατά πόσο τωρα,δυο έτη μετα την ιδρυσή του,ο ΣΕΕ θα συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο ενός υγιούς πολιτικού πυρήνα,που θα εμπνεύσει την απαραίτητη εμπιστοσύνη και ασφάλεια στις μεγάλες μάζες των πολιτικά σκεπτομένων Ελλήνων,ώστε να συσπειρωθούν γύρω του για τις επιβαλλόμενες από το Σύνταγμα,τους Νόμους του Κράτους,την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια και την Οικονομική Επιβίωση, ως ανωτέρω κινητοποιήσεις.
Προσωπικά πιστεύω ότι μπορεί,ενδεχομένως σε συνεργασία/συμμαχία με παράλληλες συνιστώσες όλων των ιδεολογικών δημοκρατικών χώρων,να προχωρήσει άμεσα σε ένα τέτοιο άνοιγμα,ξεφεύγοντας από την πολιτική εσωστρέφεια και ένα υπερβάλλοντα φορμαλισμό.Προσωπικά,επίσης,πιστεύω ότι πρέπει να κάνει αυτό το άνοιγμα,πρωτιστα για το Έθνος και τη Δημοκρατία,αλλά και για την πολιτική –κομματική καταξίωση που δικαιούται πλέον ως αυτοτελές κόμμα.Εαν συνεχισει το μοναχικό μονοπατι της πολιτικής εσωστρέφειας και του φορμαλισμου,δυστυχώς δεν θα μπορέσει να διατηρήσει τη ταυτοτητα και αυτοτέλεια του και θα δωσει εξ αντικειμένου έδαφος στη μιζέρια,τις διασπαστικές τάσεις και τελικά στην αυτοδιάλυση του.Φυσικά,μια προσπάθεια για να παίξει ο ΣΕΕ ένα κεντρικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας απαιτεί και ανάλογη στελέχωση,οργάνωση,μέθοδο και υπομονή.Αξίζει όμως τον κόπο.Οι συγκυρίες είναι οι πλέον κατάλληλες.
(*) Ο Δρ Τάσος Βαρθολομαίος,MD,PhD είναι Μέλος του ΣΕΕ,τ.Υποψ.Βουλευτής Θεσσαλονίκης
Στην μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα διαμορφώθηκαν συστηματικά όλες οι συνθήκες για την αποδιοργανωση της ενεργού και πραγματικής,όχι όμως της κίβδηλης και πλασματικής, λαϊκής συμμετοχής στην λειτουργία του κράτους.Καταρχήν αποκόπηκε η όποια οργανική σύνδεση και συνέχεια του λαού με την προσφατη ιστορία του από τις αρχες μεχρι τα μέσα του 20ου αιώνα,με όλες τις ένδοξες σελίδες και τις τραγικές στιγμές και συντηρήθηκαν διχόνοιες και μιση(βενιζελικοι-αντιβενιζελικοι, δεξιοί-αριστεροι, κτλ).Ουδέποτε τονίσθηκαν τα στοιχεία της εθνικής ενότητας και της υψηλής πολιτικής συνειδησης που συνόδευσαν όλες τις ένδοξες φασεις της ιστορίας του λαού,όπως δεν ενημερώθηκε υπεύθυνα και αντικειμενικά ο λαός ότι οι τραγικές στιγμές ήταν αποτοκες οργανωμένων έξωθεν συνωμοσιων από μεγαλες δυνάμεις,οι οποίες έδρασαν κυρίως προβοκατορικά, συστηματικα και έντεχνα για να χωριζουν παντα τους Ελληνες σε δυο αντιμετωπες εχθρικές παραταξεις.Η δυναμική αυτή των συνωμοσιων μεγάλων δυνάμεων και των ντόπιων πειθήνιων οργάνων τους για προβοκατορική διαίρεση και αλληλοσπαραγμό των Ελλήνων είναι δυστυχώς τώρα ιδιαίτερα ορατή και εύκολα προβλέψιμη για το άμεσο μελλον ,πιθανον για τους επόμενους, μετα τις ερχομενες δημοτικες,κτλ «εκλογές», μήνες.
Βέβαια οι εκλογές στην μεταπολιτευτικη Ελλαδα μονον εντος εισαγωγικών μπορούν να αποκαλούνται «εκλογές», αφου απουσιάζουν οι στοιχειώδεις έννοιες της ισονομίας και ισηγορίας των κομμάτων που συμμετέχουν αλλα και των υποψηφίων των κομμάτων.Και μόνον για αυτό το λόγο όλες αυτές οι εκλογές είναι νομικά και συνταγματικά διάτρητες και ιδιαίτερα οι τελευταίες κυβερνήσεις θα πρέπει,μεταξυ άλλων,να θιγούν άμεσα με μαζικές λαϊκές προσφυγές με βάση τις νόμιμες διαδικασίες,πέραν όλων των άλλων πράξεων και παραλείψεων τους ,για τις οποίες πρέπει επίσης το ταχύτερο να λογοδοτήσουν ενώπιον του λαού και της δικαιοσύνης με κατηγορίες μεχρι και του επιπέδου της εσχάτης προδοσίας .
Οι εκάστοτε κρατούντες δεν είναι νόμιμη κυβέρνηση σέ μια χώρα,με ένδοξο παρελθόν, την οποία κατέστησαν αποικία άθλιων τοκογλύφων και περίγελο της οικουμένης .Η χωρα μας δεν έχει νόμιμη Ελληνική κυβερνηση σήμερα και η όποια νομοθετηση ,συνήθως φαιδρού δικτατορικού , οικονομικού κυρίως, περιεχομένου,από την «Βουλή», ρυθμιζεται από ξένες αυτόκλητες δυνάμεις,αφου δεν υπάρχει λαϊκή συναίνεση προς τούτο.Οι κυβερνήσεις σε μια δημοκρατία δεν εκλέγονται με ανάθεση να χειρίζονται τα μείζονα θέματα εν λευκώ,πολύ περισσότερο να εκχωρούν εθνική κυριαρχία,οικονομική αυτοδυναμία και κοινωνική συνοχή.Οι βουλευτές δεν είναι κυρίαρχοι,είναι απλοί εντολοδόχοι εκπρόσωποι και η άρση της εντολής μπορεί να τεθεί από τον εντολέα Λαό οποτεδήποτε,με βαση το Συνταγμα ,τους Νόμους και τα ίδια τα αδιαμφισβήτητα Γεγονότα,και μαλιστα το χρονισμό (timing) των Γεγονότων,εφόσον ανεφερόμαστε σε κοινωνίες του 21ου αιώνα και όχι σε απλα κοπαδια φεουδαρχιών.
Κοινη είναι πλέον η πεποίθηση της παραπομπής στη Δικαιοσύνη όλων εκείνων ανεξαιρέτως,οι οποίοι με πράξεις ή παραλείψεις διέπραξαν τα σχετικά με τα ανωτέρω αδικήματα στη σημερινή Ελλάδα.Η παραπομπή αυτή δεν πρέπει,όμως ,να έχει ως στόχο μονον τυπικά την απονομή της δικαιοσύνης,αλλά κυρίως την άρτια οργανωμένη πολιτική συνένωση όλων ανεξαιρέτως των πολιτικά συνειδητοποιημένων Ελλήνων μέσα από μια μαζική νομική διεκδίκηση των καταπατημένων δικαιωμάτων τους.Για αυτό το λόγο δεν πρέπει να φρενάρει η δικαιολογία του μη προβλέψιμου μιας δικαστικής απόφασης.Οιαδήποτε «πλατεία αγανακτισμένων» θα μπορούσε να ακολουθήσει μια μαζική,που να μετραει τουλαχιστον καποιες εκατοντάδες χιλιάδες ταυτοποιημενων υπογραφών, νομική διεκδίκηση κατά αυτων που αντιποιούνται την κυβέρνηση αυτής της χώρας,δηλαδη των «νόμιμων ιδιοκτητών»,σε καμμια όμως περιπτωση δεν πρέπει ,από πολιτική στρατηγική άποψη,να προοηγηθεί.Του λόγου το ασφαλές είναι η απογοητευτική καταληξη των «πλατειών»,που εξέθεσαν τον απλό κόσμο στη βορά ενός αστυνομικού κράτους και των «γνωστών αγνώστων»,σε ένα περιβάλλον δηλαδή που προσιδιάζει όχι σε κράτος αλλά σε συμμορίες που αντιποιούνται το κράτος.
Παρόλο,όμως,ότι αυτή τη στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία των ορθολογικά σκεπτομένων πολιτών θα συμμετείχε σε μια τέτοια πολιτική και θεσμική/νομική κοινητοποίηση, εντούτοις επικρατεί μεγάλη αβεβαιότητα,πικρία και ηττοπάθεια,που καλλιεργείται έντεχνα από τις συμμορίες που ελέγχουν αυτή τη χώρα με τους οικονομικούς, κυρίως,διωγμούς,αλλά και με την συστηματική νόθευση της εθνικής ταυτότητας μέσα από γκαιμπελικά ΜΜΕ και από δοσίλογους ευκαιριακούς.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλιμα,χρειάζεται κάποιο πολιτικό κόμμα,που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ασφάλεια στις μεγάλες λαϊκές μάζες,για να μπορουν να αποβάλλουν την ηττοπάθεια αλλα και την επι δεκαετίες μεθοδευμένη αποδοχή συνενοχής σε οπερετικές φασιστοειδείς «κυβερνήσεις»,που επιβάλλουν ένα πρωτόγνωρο πογκρόμ διώξεων,αναλογων εκεινων που συνεβησαν προ δεκαετιών στη Γερμανία,με ένα μοντέλο που συνδυάζει Χίτλερ, Περόν και Σταλιν,συμφωνα με το και πάλι κακοσχεδιασμένο,μετα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ψυχωσικό πείραμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, Αρχής αόρατης αλλά ασφαλώς υπαρκτής και εξαιρετικά επικίνδυνης για τη διεθνή νομιμότητα και την πολιτική-εθνική ταυτότητα των λαών.
Ο ΣΕΕ είναι η μοναδική υγιής μεταμνημονιακή πολιτική δύναμη που είχε την πολιτική τόλμη να συστήσει κόμμα που μετέχει στις «εκλογές»,άσχετα με το γεγονός ότι η τράπουλα του πολιτικού παιχνιδιού είναι όχι μονον σημμαδεμένη ,αλλα και έχει διαβρώσει συστηματικά μεγάλες λαϊκές μάζες για να έχει την σιωπηρή,αλλα πολύ εύγλωττη συναίνεσή της.Η παρουσία του μέχρι τώρα υπήρξε σημαντική,άσχετα με τά όποια ποσοστά πηρε ή θα πάρει σε «εκλογές» του καθεστώτος,αφού οι συνθήκες στο σημερινό Ελλαδικό Κράτος είναι πολιτικά υποδεέστερες της κοινωνίας καθεστώτων τύπου Φράνκο ή Στάλιν.
Το ερώτημα,όμως,αιχμής είναι κατά πόσο τωρα,δυο έτη μετα την ιδρυσή του,ο ΣΕΕ θα συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο ενός υγιούς πολιτικού πυρήνα,που θα εμπνεύσει την απαραίτητη εμπιστοσύνη και ασφάλεια στις μεγάλες μάζες των πολιτικά σκεπτομένων Ελλήνων,ώστε να συσπειρωθούν γύρω του για τις επιβαλλόμενες από το Σύνταγμα,τους Νόμους του Κράτους,την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια και την Οικονομική Επιβίωση, ως ανωτέρω κινητοποιήσεις.
Προσωπικά πιστεύω ότι μπορεί,ενδεχομένως σε συνεργασία/συμμαχία με παράλληλες συνιστώσες όλων των ιδεολογικών δημοκρατικών χώρων,να προχωρήσει άμεσα σε ένα τέτοιο άνοιγμα,ξεφεύγοντας από την πολιτική εσωστρέφεια και ένα υπερβάλλοντα φορμαλισμό.Προσωπικά,επίσης,πιστεύω ότι πρέπει να κάνει αυτό το άνοιγμα,πρωτιστα για το Έθνος και τη Δημοκρατία,αλλά και για την πολιτική –κομματική καταξίωση που δικαιούται πλέον ως αυτοτελές κόμμα.Εαν συνεχισει το μοναχικό μονοπατι της πολιτικής εσωστρέφειας και του φορμαλισμου,δυστυχώς δεν θα μπορέσει να διατηρήσει τη ταυτοτητα και αυτοτέλεια του και θα δωσει εξ αντικειμένου έδαφος στη μιζέρια,τις διασπαστικές τάσεις και τελικά στην αυτοδιάλυση του.Φυσικά,μια προσπάθεια για να παίξει ο ΣΕΕ ένα κεντρικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας απαιτεί και ανάλογη στελέχωση,οργάνωση,μέθοδο και υπομονή.Αξίζει όμως τον κόπο.Οι συγκυρίες είναι οι πλέον κατάλληλες.
(*) Ο Δρ Τάσος Βαρθολομαίος,MD,PhD είναι Μέλος του ΣΕΕ,τ.Υποψ.Βουλευτής Θεσσαλονίκης
RSS Feed
