του Χρίστου Σπ. Κατηφόρη (*)
Μετά από τέσσερα έτη συνεχούς βύθισης της χώρας στη φτώχεια και την ανυποληψία αλλά και μετά από τέσσερις δεκαετίες συνεχούς ηθικής, θεσμικής και πολιτικής παρακμής, σημαντική μερίδα πολιτών, είτε από άγνοια είτε από ιδεοληψία, εξακολουθεί να αναμασά αβασάνιστα ό,τι τους σερβίρει σχολαστικά η αμαρτωλή Τριάδα υπό την στυγνή κατοχή της οποίας στενάζει η Ελλάδα. Η τριάδα αυτή δεν είναι «η τρόϊκα» όπως έντεχνα προσπαθεί να μας πείσει ο πραγματικός δυνάστης της χώρας μας.
Μετά από τέσσερα έτη συνεχούς βύθισης της χώρας στη φτώχεια και την ανυποληψία αλλά και μετά από τέσσερις δεκαετίες συνεχούς ηθικής, θεσμικής και πολιτικής παρακμής, σημαντική μερίδα πολιτών, είτε από άγνοια είτε από ιδεοληψία, εξακολουθεί να αναμασά αβασάνιστα ό,τι τους σερβίρει σχολαστικά η αμαρτωλή Τριάδα υπό την στυγνή κατοχή της οποίας στενάζει η Ελλάδα. Η τριάδα αυτή δεν είναι «η τρόϊκα» όπως έντεχνα προσπαθεί να μας πείσει ο πραγματικός δυνάστης της χώρας μας.
Η αληθινά αμαρτωλή Τριάδα είναι η πολιτική, δημοσιογραφική και συνδικαλιστική ελίτ η οποία ασέλγησε κατά συρροή στο σώμα της πατρίδας μας. Η τριπλή αυτή ελίτ αναδείχθηκε πραγματικός δυνάστης τούτης της χώρας, αφού μέσα σε λίγες δεκαετίες, με συστηματική αποσιώπηση ή παραπλάνηση, κατόρθωσε να αρπάξει, να λεηλατήσει και να απαξιώσει όλο ανθρώπινο, υλικό και πνευματικό κεφάλαιο της πατρίδας μας, εξευτελίζοντας τη χώρα μας διεθνώς. Η απληστία της μάλιστα ήταν τέτοια που δεν δίστασε να λεηλατήσει όχι μόνο τον παρόντα πλούτο της χώρας αλλά - μέσω της δημιουργίας ενός ιλιγγιώδους δημοσίου χρέους - και τον μελλοντικό, στερώντας πόρους και προϋποθέσεις, ευημερία και ελπίδα από τις επόμενες γενεές.
Η φαύλη αυτή τριάδα, αλληλοβοηθούμενη και αλληλοκαλυπτόμενη με προσωπείο φιλολαϊκό και γλώσσα λαϊκίστικη, μέσα σε λίγες δεκαετίες ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Κατ’ αρχάς λοιδόρησε, συκοφάντησε και εξοστράκισε την ιδιοπροσωπία της Ελλάδος, δηλ. την φιλοπατρία, την ευσέβεια, την εντιμότητα, την εργατικότητα, την ευσυνειδησία, το φιλότιμο, κατέστρεψε δηλαδή τα ηθικά, αξιακά και θεσμικά θεμέλια της κοινωνίας μας.
Παράλληλα, η φαύλη αυτή τριάδα-δυνάστης απεργάστηκε και επέτυχε τη διάλυση του οικονομικού και παραγωγικού ιστού της χώρας, υιοθετώντας επί μακρόν μια εξωφρενικά κοντόφθαλμη, ιδιοτελή και μακροχρονίως αναποτελεσματική μακροοικονομική στρατηγική με την εγκαθίδρυση ενός παγκοσμίως ιδιότυπου πελατειακού, κομματικού, κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Πρωταρχικός στόχος του πελατειακού καπιταλισμού έγινε η διαιώνιση της εξουσίας του μέσω της κατασκευής πολιτών-πελατών, δηλαδή ενός κομματικού στρατού. Κυνικό εργαλείο του συστήματος υπήρξε η χυδαία συναλλαγή: Ψήφοι και μίζες για τα κόμματα εξαγοράζονταν με διορισμούς, αργομισθία, μη αξιολόγηση, παράλογη διόγκωση του δημοσίου και της γραφειοκρατίας του, αναθέσεις έργων, υπερτιμολογήσεις, ανοχή και ατιμωρησία… Το κράτος έτσι διέφθειρε και εκμαύλισε τους πολίτες του και τις επιχειρήσεις, επιτρέποντάς τους και προτρέποντας τους να το απομυζούν. Οι πολιτικοί του ταγοί, αντί καθοδηγητές και εμπνευστές του λαού, έγιναν εκμαυλιστές του, με συνεχή θωπεία αυτιών και ενστίκτων. Το τραγικό αποτέλεσμα: αποβιομηχάνιση, υπερχρέωση και συνεχή υποτέλεια της χώρας ήδη από τη δεκαετία του ’80, χρεοκοπία των ασφαλιστικών μας ταμείων ήδη από τη δεκαετία του ’90, στρεβλή ανάπτυξη προσανατολισμένη στην πίστωση και την κατανάλωση και τελικά εξευτελιστικός διασυρμός και φτωχοποίηση της χώρας από το 2009 και μετά…
Και ενώ έχει συμβεί αυτό το πολιτικό και οικονομικό έγκλημα ορισμένοι αφελείς συνεχίζουν σήμερα να ψάχνουν ενόχους σε λάθος μεριές ή να αναζητούν πολιτική διέξοδο σε λάθος κατεύθυνση. Ορισμένοι δείχνουν πως δεν έχουν αντιληφθεί διόλου: α) τον ραγδαίο μετασχηματισμό της κοινωνίας τα τελευταία έτη, ήδη προ Κρίσης, προς το παραδοσιακότερο ή το «συντηρητικότερο» όπως περιφρονητικά αποκαλείται από ορισμένους, β) τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν στην δίχως προηγούμενο οικονομική κρίση που βιώνουμε τα οποία όπως προείπαμε ήταν η πολιτική χρεοκοπία, η κατάρρευση θεσμών και αξιών και ο εκμαυλισμός της κοινωνίας και γ) την κατάρρευση όχι της ελεύθερης αγοράς ή του φιλελεύθερου ή έστω σοσιαλδημοκρατικού καπιταλισμού που ουδέποτε εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, αλλά του κρατικιστικού, υπερ-προστατευμένου και συντεχνιακού καπιταλισμού το οποίο μέσω των φόρων και της άντλησης σχεδόν όλων των διαθέσιμων στην οικονομία δανειακών κεφαλαίων, εκτόπισε (crowding-out) την υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα από τον εγχώριο χάρτη. Δαιμονοποιώντας ιδεοληπτικά την επιχειρηματικότητα και το κεφάλαιο, η αμαρτωλή εγχώρια τριάδα στέρησε από τους Έλληνες έτσι την μόνη αληθινή πηγή πλούτου, απασχόλησης, φόρων και εισφορών η οποία είναι η εύρωστη ιδιωτική μεγάλη ή μικρομεσαία επιχείρηση.
Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο πολλοί πολίτες παρασύρονται ψάχνοντας λύσεις είτε σε θολά «κεντροαριστερά» νερά, είτε σε βρώμικα εθνικοσοσιαλιστικά νερά. Ξεχνούν πολλοί ότι το 1989 κατέρρευσε το τοίχος του Βερολίνου αποκαλύπτοντας πλέον ξεκάθαρα το πολυετές έγκλημα του Σοσιαλισμού που στέρησε ζωές, δημοκρατία και ευημερία από εκατομμύρια πολίτες του ανατολικού μπλοκ, του «Σιδηρού Παραπετάσματος». Άλλοι πάλι ξεχνούν το αιματοκύλισμα που έφερε δύο φορές στην Ευρώπη ο εθνικοσοσιαλισμός, ή παραθεωρούν τις συνέπειες ενός πολιτικού αυταρχισμού όταν αυτός συνδυαστεί με τον αποδεδειγμένα ατελέσφορο κρατισμό στην οικονομία.
Ο « εκπασοκισμός» της ΝΔ μετά το 1993 ήταν σοβαρό πολιτικό της ατόπημα, το οποίο μαζί με την υστερόβουλη διγλωσσία της περί Μνημονίου τη ζοφερή περίοδο 2010-2012, είχε ως αναμενόμενο αποτέλεσμα την απώλεια της όποιας αξιοπιστίας της και την εμφάνιση των απολύτως δικαιολογημένων φαινομένων της ΧΑ και των ΑΝΕΞΕΛ, τα οποία όμως εμφανώς στερούνται πολιτικής και τεχνοκρατικής σοβαρότητας αλλά και ηθικής καθαρότητας. Το ΠΑΣΟΚ πνίγηκε τελικά, αν και με αξιοθαύμαστη καθυστέρηση, μέσα στο πηγάδι των ανομιών του, της ψευδεπίγραφης κοινωνικής του ευαισθησίας και της αχαρακτήριστης παλαβομάρας – αφελούς ή σχεδιασμένης δεν έχει πια ουδεμία σημασία - του Παπανδρέου του Γ’. Ο «ολίγιστος» αυτός γλυκομίλητος κατόρθωσε σε μόλις δύο έτη να διαλύσει το κόμμα του, να διαλύσει και να ξεφτιλίσει τη χώρα διεθνώς, ενώ παρολίγον να διαλύσει και ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ προς τέρψη των πέραν του Ατλαντικού «συμμάχων» μας.
Η ΔΗΜΑΡ άντεξε να είναι σοβαρή σοσιαλδημοκρατική δύναμη ευρωπαϊκού τύπου μόνο για 12 μήνες και τώρα σπαράσσεται από την κρίση ταυτότητας των μελών της. Το ΚΚΕ, αν και κάποια στιγμή μας αιφνιδίασε υποστηρίζοντας το ευρώ, αναμφίβολα απέμεινε το μόνο κόμμα που δεν άλλαξε σε τίποτε, όπως μόνο αυτό και εκείνο της Β. Κορέας σε όλο τον κόσμο κατορθώνουν να κάνουν, καίτοι ο κόσμος έχει αλλάξει άρδην τουλάχιστον εδώ και 14 έτη, οι ιδέες εξελίσσονται ραγδαίως, και ο άγριος καπιταλισμός έχει γίνει αποδεκτός μέχρι και στην Κίνα… Για το «εκπασοκισμένο» ως προς το λόγο του και προκλητικά ανθελληνικό ως προς τις θέσεις του για τη λαθρομετανάστευση και τα εθνικά θέματα ΣΥΡΙΖΑ καμία ανάλυση δεν μπορεί να γίνει επί της οικονομίας, αφού ουδείς γνωρίζει ποιες τελικά είναι οι θέσεις του σχετικά. Πάντως από τον περασμένο Σεπτέμβριο και μετά, αφού βλέπουν στην Κουμουνδούρου ότι μπορεί και να έχουν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης κάποια στιγμή μέχρι το 2015, διαδοχικά υποστήριξαν: α) την αναγκαιότητα πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος, β) την προτίμηση παραμονής στο ευρώ αφού ακόμη και με εθνικό νόμισμα ομολογούν τώρα ότι πράγματι μία χώρα μπορεί να καταλήξει σε Μνημόνια και ΔΝΤ και γ) την απόρριψη της ιδέας περί «επαχθούς χρέους» πλην ενός μικρού ποσοστού 5%.
Σε ένα τέτοιο πλήρως αναξιόπιστο, διεφθαρμένο, δημαγωγικό ή παλαβό πολιτικό περιβάλλον, η Ελλάδα έχει ανάγκη νέες άφθαρτες πολιτικές δυνάμεις, Δυνάμεις που θα δουλέψουν με ανιδιοτέλεια, με όραμα και πρόγραμμα, με καρδιά αλλά και με μυαλό, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, δυνάμεις όπως ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας. Πρέπει να τολμήσουμε να οραματιστούμε μια πατρίδα χωρίς χρέη και εξαρτήσεις, χωρίς αμαρτωλές τριάδες και δυνάστες εσωτερικούς ή εξωτερικούς, με εντιμότητα, φιλοπατρία, αξιοκρατία, παραγωγή και παραγωγικότητα, με ουσιαστική και ολοκληρωμένη αγωγή και παιδεία, με προσφορά και όχι επαιτεία προς την Ευρώπη, με σεβασμό στο Νόμο και ισονομία, με σεβασμό του κράτους προς τον ιδρώτα, τα χρήματα και τον κόπο του νοικοκυριού και της επιχείρησης. Αυτή την Ελλάδα επιθυμούμε, και αυτή την Ελλάδα μπορούμε να κτίσουμε, αρκεί να δεχθούν επιτέλους σοβαροί, έντιμοι και επαγγελματικά καταξιωμένοι να ανακατευτούν σοβαρότερα με τα δημόσια πράγματα. Διαφορετικά, επί πολλά έτη ακόμη, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε άπραγοι επί ερειπίων… Οι καιροί ου μενετοί!.
(* ) Ο Χρίστος Κατηφόρης είναι οικονομολόγος, πολιτικός επιστήμων και υποψήφιο μέλος για το ΑΠΣ του ΣΕΕ
Η φαύλη αυτή τριάδα, αλληλοβοηθούμενη και αλληλοκαλυπτόμενη με προσωπείο φιλολαϊκό και γλώσσα λαϊκίστικη, μέσα σε λίγες δεκαετίες ισοπέδωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Κατ’ αρχάς λοιδόρησε, συκοφάντησε και εξοστράκισε την ιδιοπροσωπία της Ελλάδος, δηλ. την φιλοπατρία, την ευσέβεια, την εντιμότητα, την εργατικότητα, την ευσυνειδησία, το φιλότιμο, κατέστρεψε δηλαδή τα ηθικά, αξιακά και θεσμικά θεμέλια της κοινωνίας μας.
Παράλληλα, η φαύλη αυτή τριάδα-δυνάστης απεργάστηκε και επέτυχε τη διάλυση του οικονομικού και παραγωγικού ιστού της χώρας, υιοθετώντας επί μακρόν μια εξωφρενικά κοντόφθαλμη, ιδιοτελή και μακροχρονίως αναποτελεσματική μακροοικονομική στρατηγική με την εγκαθίδρυση ενός παγκοσμίως ιδιότυπου πελατειακού, κομματικού, κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Πρωταρχικός στόχος του πελατειακού καπιταλισμού έγινε η διαιώνιση της εξουσίας του μέσω της κατασκευής πολιτών-πελατών, δηλαδή ενός κομματικού στρατού. Κυνικό εργαλείο του συστήματος υπήρξε η χυδαία συναλλαγή: Ψήφοι και μίζες για τα κόμματα εξαγοράζονταν με διορισμούς, αργομισθία, μη αξιολόγηση, παράλογη διόγκωση του δημοσίου και της γραφειοκρατίας του, αναθέσεις έργων, υπερτιμολογήσεις, ανοχή και ατιμωρησία… Το κράτος έτσι διέφθειρε και εκμαύλισε τους πολίτες του και τις επιχειρήσεις, επιτρέποντάς τους και προτρέποντας τους να το απομυζούν. Οι πολιτικοί του ταγοί, αντί καθοδηγητές και εμπνευστές του λαού, έγιναν εκμαυλιστές του, με συνεχή θωπεία αυτιών και ενστίκτων. Το τραγικό αποτέλεσμα: αποβιομηχάνιση, υπερχρέωση και συνεχή υποτέλεια της χώρας ήδη από τη δεκαετία του ’80, χρεοκοπία των ασφαλιστικών μας ταμείων ήδη από τη δεκαετία του ’90, στρεβλή ανάπτυξη προσανατολισμένη στην πίστωση και την κατανάλωση και τελικά εξευτελιστικός διασυρμός και φτωχοποίηση της χώρας από το 2009 και μετά…
Και ενώ έχει συμβεί αυτό το πολιτικό και οικονομικό έγκλημα ορισμένοι αφελείς συνεχίζουν σήμερα να ψάχνουν ενόχους σε λάθος μεριές ή να αναζητούν πολιτική διέξοδο σε λάθος κατεύθυνση. Ορισμένοι δείχνουν πως δεν έχουν αντιληφθεί διόλου: α) τον ραγδαίο μετασχηματισμό της κοινωνίας τα τελευταία έτη, ήδη προ Κρίσης, προς το παραδοσιακότερο ή το «συντηρητικότερο» όπως περιφρονητικά αποκαλείται από ορισμένους, β) τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν στην δίχως προηγούμενο οικονομική κρίση που βιώνουμε τα οποία όπως προείπαμε ήταν η πολιτική χρεοκοπία, η κατάρρευση θεσμών και αξιών και ο εκμαυλισμός της κοινωνίας και γ) την κατάρρευση όχι της ελεύθερης αγοράς ή του φιλελεύθερου ή έστω σοσιαλδημοκρατικού καπιταλισμού που ουδέποτε εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, αλλά του κρατικιστικού, υπερ-προστατευμένου και συντεχνιακού καπιταλισμού το οποίο μέσω των φόρων και της άντλησης σχεδόν όλων των διαθέσιμων στην οικονομία δανειακών κεφαλαίων, εκτόπισε (crowding-out) την υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα από τον εγχώριο χάρτη. Δαιμονοποιώντας ιδεοληπτικά την επιχειρηματικότητα και το κεφάλαιο, η αμαρτωλή εγχώρια τριάδα στέρησε από τους Έλληνες έτσι την μόνη αληθινή πηγή πλούτου, απασχόλησης, φόρων και εισφορών η οποία είναι η εύρωστη ιδιωτική μεγάλη ή μικρομεσαία επιχείρηση.
Σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο πολλοί πολίτες παρασύρονται ψάχνοντας λύσεις είτε σε θολά «κεντροαριστερά» νερά, είτε σε βρώμικα εθνικοσοσιαλιστικά νερά. Ξεχνούν πολλοί ότι το 1989 κατέρρευσε το τοίχος του Βερολίνου αποκαλύπτοντας πλέον ξεκάθαρα το πολυετές έγκλημα του Σοσιαλισμού που στέρησε ζωές, δημοκρατία και ευημερία από εκατομμύρια πολίτες του ανατολικού μπλοκ, του «Σιδηρού Παραπετάσματος». Άλλοι πάλι ξεχνούν το αιματοκύλισμα που έφερε δύο φορές στην Ευρώπη ο εθνικοσοσιαλισμός, ή παραθεωρούν τις συνέπειες ενός πολιτικού αυταρχισμού όταν αυτός συνδυαστεί με τον αποδεδειγμένα ατελέσφορο κρατισμό στην οικονομία.
Ο « εκπασοκισμός» της ΝΔ μετά το 1993 ήταν σοβαρό πολιτικό της ατόπημα, το οποίο μαζί με την υστερόβουλη διγλωσσία της περί Μνημονίου τη ζοφερή περίοδο 2010-2012, είχε ως αναμενόμενο αποτέλεσμα την απώλεια της όποιας αξιοπιστίας της και την εμφάνιση των απολύτως δικαιολογημένων φαινομένων της ΧΑ και των ΑΝΕΞΕΛ, τα οποία όμως εμφανώς στερούνται πολιτικής και τεχνοκρατικής σοβαρότητας αλλά και ηθικής καθαρότητας. Το ΠΑΣΟΚ πνίγηκε τελικά, αν και με αξιοθαύμαστη καθυστέρηση, μέσα στο πηγάδι των ανομιών του, της ψευδεπίγραφης κοινωνικής του ευαισθησίας και της αχαρακτήριστης παλαβομάρας – αφελούς ή σχεδιασμένης δεν έχει πια ουδεμία σημασία - του Παπανδρέου του Γ’. Ο «ολίγιστος» αυτός γλυκομίλητος κατόρθωσε σε μόλις δύο έτη να διαλύσει το κόμμα του, να διαλύσει και να ξεφτιλίσει τη χώρα διεθνώς, ενώ παρολίγον να διαλύσει και ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ προς τέρψη των πέραν του Ατλαντικού «συμμάχων» μας.
Η ΔΗΜΑΡ άντεξε να είναι σοβαρή σοσιαλδημοκρατική δύναμη ευρωπαϊκού τύπου μόνο για 12 μήνες και τώρα σπαράσσεται από την κρίση ταυτότητας των μελών της. Το ΚΚΕ, αν και κάποια στιγμή μας αιφνιδίασε υποστηρίζοντας το ευρώ, αναμφίβολα απέμεινε το μόνο κόμμα που δεν άλλαξε σε τίποτε, όπως μόνο αυτό και εκείνο της Β. Κορέας σε όλο τον κόσμο κατορθώνουν να κάνουν, καίτοι ο κόσμος έχει αλλάξει άρδην τουλάχιστον εδώ και 14 έτη, οι ιδέες εξελίσσονται ραγδαίως, και ο άγριος καπιταλισμός έχει γίνει αποδεκτός μέχρι και στην Κίνα… Για το «εκπασοκισμένο» ως προς το λόγο του και προκλητικά ανθελληνικό ως προς τις θέσεις του για τη λαθρομετανάστευση και τα εθνικά θέματα ΣΥΡΙΖΑ καμία ανάλυση δεν μπορεί να γίνει επί της οικονομίας, αφού ουδείς γνωρίζει ποιες τελικά είναι οι θέσεις του σχετικά. Πάντως από τον περασμένο Σεπτέμβριο και μετά, αφού βλέπουν στην Κουμουνδούρου ότι μπορεί και να έχουν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης κάποια στιγμή μέχρι το 2015, διαδοχικά υποστήριξαν: α) την αναγκαιότητα πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος, β) την προτίμηση παραμονής στο ευρώ αφού ακόμη και με εθνικό νόμισμα ομολογούν τώρα ότι πράγματι μία χώρα μπορεί να καταλήξει σε Μνημόνια και ΔΝΤ και γ) την απόρριψη της ιδέας περί «επαχθούς χρέους» πλην ενός μικρού ποσοστού 5%.
Σε ένα τέτοιο πλήρως αναξιόπιστο, διεφθαρμένο, δημαγωγικό ή παλαβό πολιτικό περιβάλλον, η Ελλάδα έχει ανάγκη νέες άφθαρτες πολιτικές δυνάμεις, Δυνάμεις που θα δουλέψουν με ανιδιοτέλεια, με όραμα και πρόγραμμα, με καρδιά αλλά και με μυαλό, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, δυνάμεις όπως ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας. Πρέπει να τολμήσουμε να οραματιστούμε μια πατρίδα χωρίς χρέη και εξαρτήσεις, χωρίς αμαρτωλές τριάδες και δυνάστες εσωτερικούς ή εξωτερικούς, με εντιμότητα, φιλοπατρία, αξιοκρατία, παραγωγή και παραγωγικότητα, με ουσιαστική και ολοκληρωμένη αγωγή και παιδεία, με προσφορά και όχι επαιτεία προς την Ευρώπη, με σεβασμό στο Νόμο και ισονομία, με σεβασμό του κράτους προς τον ιδρώτα, τα χρήματα και τον κόπο του νοικοκυριού και της επιχείρησης. Αυτή την Ελλάδα επιθυμούμε, και αυτή την Ελλάδα μπορούμε να κτίσουμε, αρκεί να δεχθούν επιτέλους σοβαροί, έντιμοι και επαγγελματικά καταξιωμένοι να ανακατευτούν σοβαρότερα με τα δημόσια πράγματα. Διαφορετικά, επί πολλά έτη ακόμη, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε άπραγοι επί ερειπίων… Οι καιροί ου μενετοί!.
(* ) Ο Χρίστος Κατηφόρης είναι οικονομολόγος, πολιτικός επιστήμων και υποψήφιο μέλος για το ΑΠΣ του ΣΕΕ
RSS Feed
