Ο Αντώνης Κάντας στην απολογία του, που δημοσιεύτηκε σε πολλά blogs και εφημερίδες, κάνει διάχυση ευθυνών επί δικαίων και αδίκων, με χρήση εντέχνων νομικίστικων εκφράσεων. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό γίνεται με προφανή στόχο την παραπλάνηση της κοινής γνώμης και το κέρδος πολιτικού χρόνου.
του Ιωάννη Καραδημητροπούλου
Ο Αντώνης Κάντας στην απολογία του, που δημοσιεύτηκε σε πολλά blogs και εφημερίδες, κάνει διάχυση ευθυνών επί δικαίων και αδίκων, με χρήση εντέχνων νομικίστικων εκφράσεων. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό γίνεται με προφανή στόχο την παραπλάνηση της κοινής γνώμης και το κέρδος πολιτικού χρόνου.
1 Comment
του Χρήστου Γιανναρά Πιο έγκαιρα από κάθε άλλη, ίσως, φορά αρχίσαμε οι πολίτες να συζητάμε την ψήφο μας στις επερχόμενες, μέσα στο 2014, εκλογές. Tο φάσμα των δυνατών επιλογών μας μοιάζει να συρρικνώνεται σε ένα κυρίως δίλημμα: Nα επιλέξουμε ανάμεσα στη σαμαρική, διαχειριστική εκδοχή «βελτιώσεων» της συντελεσμένης (στη χώρα και στην προσωπική του καθενός μας ζωή) καταστροφής. Kαι σε μια καταγγελτική των διαχειριστικών συμβιβασμών ρητορεία, από τον κ. Tσίπρα, που όμως δεν αντιπροτείνει επιτελικό σχεδιασμό και πρακτικές ούτε την ανθρώπινη ποιότητα την ικανή να πραγματώσει τις κριτικές του ενστάσεις. του Παναγιώτη Ήφαιστου Είναι αποκαρδιωτικό και απογοητευτικό να ακούς τι λένε οι καρεκλοκένταυροι της Αθήνας και της Λευκωσίας. Οι δήθεν «ηγέτες». Πως είναι δυνατό, διερωτάται κανείς εύλογα, να επέλθει μια τέτοια συμφορά πάνω σε ένα τέτοιο έθνος. Τιτάνιοι και επιτυχείς αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας και να προκύπτει εξαρτημένο κράτος και πολιτική ηγεσία που με ψήλου πήδημα λικνίζεται ή υποτάσσεται σε ξένους. του Χρήστου Γιανναρά Η μωρία είναι ένα είδος τυφλότητας: απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, αδυναμία να δει ο άνθρωπος ακόμα και το συμφέρον του. Ποιοι παράγοντες «σκοτίζουν τον νου», μωραίνουν και τον ευφυή, αμβλύνουν ή ακυρώνουν την αίσθηση της πραγματικότητας; O ελλαδικός πολιτικός βίος προσφέρεται κατεξοχήν για τη σπουδή της μωρίας. του Χρήστου Γιανναρά Το πολιτικό προσωπικό της χώρας (ακριβέστερα: οι κάθε είδους και ρόλου κομματάνθρωποι) πρέπει να καταλάβουν ότι μια κρίσιμη μάζα των δυνάμει ψηφοφόρων τους ζουν κυριολεκτική απελπισία, εκρηκτική απόγνωση. Tο «πρέπει» της δεοντολογικής απαίτησης «να καταλάβουν» το υπαγορεύει η λογική του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, των ορμεμφύτων αυτοάμυνας μπροστά σε φάσμα ανυπόφορης συμφοράς – αν σώζονται ακόμα τέτοια ορμέμφυτα στους πάσχοντες απώλεια επαφής με την πραγματικότητα κομματανθρώπους. του Βασίλη Βιλιάρδου “Σε ένα κράτος, η διακυβέρνηση του οποίου είναι καλή και δίκαιη, υπάρχουν ελάχιστες τιμωρίες – όχι επειδή απονέμονται πολλές χάρες, αλλά επειδή υπάρχουν ελάχιστοι εγκληματίες: το πλήθος των εγκλημάτων εξασφαλίζει στους δράστες την ατιμωρησία, όταν το ίδιο το Κράτος ευρίσκεται σε παρακμή” (J.J.Rousseau). Η «κοινή βούληση» (γνώμη), στο σύνολο της, όταν εκφράζεται ελεύθερα, πόσο μάλλον όταν αποφασίζει να επαναστατήσει, είναι σοφή – πάνσοφη. Η σοφή αυτή «κοινή βούληση» λοιπόν, δεν βγαίνει στους δρόμους εναντίον της κυβέρνησης – ούτε όμως υπέρ της αντιπολίτευσης. του Νίκου Δήμου Προφητεία εύκολη: ό,τι και να γίνει το 2014, είτε είναι επανάληψη, είτε επανάσταση, η ουσία δεν θα αλλάξει. Μία από τα ίδια θα είναι, με άλλα ονόματα. Αυτό που εμείς οι Έλληνες χρειαζόμαστε είναι κάτι που χρειάζεται δεκαετίες, για να μην πω αιώνες. Ο χρόνος δεν παραβιάζεται, ούτε εκβιάζεται. του Χρήστου Γιανναρά «Δεν θέλω εκδίκηση, θέλω δικαιοσύνη: Nα τους πάρει το κράτος τις περιουσίες που απόκτησαν όσο είχαν αξιώματα. Kαι να τους δώσει μια σύνταξη τριακόσια ευρώ, όσα δίνουν αυτοί σήμερα σε μάς, που λιώσαμε σαράντα χρόνια στη σκληρή δουλειά». Aυτή η φράση βγήκε από τα χείλη μιας γυναίκας που δούλεψε, από τα δεκαέξι ώς τα εξήντα της, μαγείρισσα σε δημόσιο ίδρυμα: Σαράντα τέσσερα χρόνια να σηκώνει δεκάδες κιλά τα κατεψυγμένα κρέατα, τσουβάλια τις πατάτες και τα όσπρια, ατελείωτα τελάρα τις ντομάτες, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά – λαχανιασμένο καθημερινό οχτάωρο τρεχαλητό και άγχος να τα προλάβει όλα, μέσα στο πύρωμα από τους φούρνους και τη «στόφα». του Βασίλη Βιλιάρδου Είναι προφανές ότι, η Ελλάδα πρακτικά «εκφασίζεται» – αφού μετατρέπεται, αργά αλλά σταθερά, σε ένα αστυνομικό, «ετερόφωτο» κράτος, η κυβέρνηση του οποίου «εκτελεί» πιστά τις εντολές των δανειστών της. Προφανώς χωρίς κανένα δικό της πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και με μία απίστευτη «ποινική αυστηρότητα», την οποία κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να φαντασθεί. |
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ-ΑΡΘΡΑ-ΣΧΟΛΙΑ Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας ουδεμία ευθύνη φέρει για το περιεχόμενο των αναρτήσεων και σχολίων, αφού εκφράζουν αποκλειστικά τις ιδέες και απόψεις του συγγραφέα, οι οποίες μπορεί να μην ταυτίζονται με τις θέσεις του Κόμματος. ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
All
|